ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

Αφορμή για τα παρακάτω πήρα από το ομώνυμο κεφάλαιο του βιβλίου Βυζαντινά Υστερόγραφα του Δημήτρη Αποστολίδη όπου σε λίγες γραμμές περιέχονται αυτά που όλοι μας έχουμε στο νου μας. Θα θεωρούσα τύχη αν αυτοί που μας κυβερνούν (υπουργοί, δήμαρχοι και περιφερειάρχες) είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν τις παρακάτω γραμμές.

Το 582 ο Τιβέριος, πολιτικός με ήθος, αρετή, σοφία, εξαντλημένος από την φυματίωση παραδίδει την εξουσία στον γαμπρό του Μαυρίκιο και του απευθύνει μια σπανίου ήθους πολιτική νουθεσία.
‘‘Εσύ λοιπόν Μαυρίκιε, κάνε τη βασιλεία σου τον καλύτερό επιτάφιο μου. Μη διαψεύσεις τις ελπίδες αυτών που σ’ έχουν εμπιστευτεί, ούτε να φανείς αχάριστος προς τις αρετές σου και να προδώσεις την ευγένεια της ψυχής σου. Χαλιναγώγησε την εξουσία με τη λογική, κυβέρνησε το κράτος με σοφία, γιατί η βασιλεία είναι κάτι μεγάλο και υψηλό, το οποίο ανεβάζει στα ύψη τον επιβάτη της και παρασύρει τον νου του. Να σκέπτεσαι ότι δεν είσαι πιο πάνω από τους άλλους σε φρόνηση, έστω κι αν όλους τους ξεπερνάς ως προς το ύψος της τύχης σου. Να ζητάς πάντα την εύνοια των υπηκόων σου κι όχι το φόβο τους. Αντί της κολακείας, να προτιμάς ως άριστο δάσκαλο την κριτική, γιατί δυστυχώς, η εξουσία δεν δέχεται τη νουθεσία ούτε ανέχεται την ειλικρινή και έντιμη καθοδήγηση. Να έχεις μπροστά στα μάτια σου, ως εκτιμητή, τη δικαιοσύνη, που ρυθμίζει την ανταπόδοση για τις πράξεις. Να θεωρείς ως φιλόσοφος, ότι η βασιλική στολή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κουρέλι που απλώς το φοράς, κι ότι το στέμμα δε διαφέρει καθόλου, σε αξία από τα πετράδια της θάλασσας. Το βασιλικό σκήπτρο δεν συμβολίζει την άναρχη κι ανέντιμη εξουσία, αλλά την ένδοξη δουλεία. Αυτές λοιπόν, οι πατρικές μου συμβουλές. Θα έχεις όμως ως κριτή των αποφάσεων σου την αδέκαστη εξουσία, η οποία τιμά τις αρετές και περιφρονεί την κακία.’’ Την επόμενη μέρα ο Τιβέριος πέθανε.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας σημειώνει: ‘‘Πόσο αστείοι φαντάζουν οι ασήμαντοι εξουσιαστές που μεθούν και πνίγονται στα κύματα της αλαζονείας τους; Οι ασήμαντοι της πολιτικής φεουδαρχίας… Έχει γεμίσει η ζωή μας από δαύτους. Δεν αλλάζει τίποτε παρά μόνο το χρώμα. Θέλουν να πλουτίσουν απομυζώντας δημόσιο πλούτο, τα λεφτά του λαού δηλαδή. Δεν θέλουν πολλά, τα θέλουν όλα. Ποτέ δεν λένε δικό μου και δικό σου, γιατί είναι όλα δικά τους. Τα κακέκτυπα του πολιτικού ήθους. Αυτοί ορίζουν τη ζωή μας. Τα πρόσωπα και τα κόμματα μπορεί ν’ αλλάζουν, μα οι ρόλοι παραμένουν αμετακίνητα σταθεροί και γνώριμοι. Οι άθλιοι και οι ανεπαρκείς. Κι όλα αυτά στην πάντα φιλική και φιλόξενη δημοκρατία του αμφίβολου πολιτικού ήθους που προσφέρεται γενναιόδωρα στη συντήρηση των ασήμαντων και των ανίκανων. Οι ασήμαντοι εξουσιαστές. Είναι δυνατόν να πεισθεί κάποιος από δαύτους πως η εξουσία του, δεν είναι εξουσία προσωπικού συμφέροντος, αλλά ένδοξη δουλεία; Ποια παιδαγωγική παρακαταθήκη αφήνουν στα παιδιά τους; Άλλωστε ο μεγάλος κίνδυνος της ανθρωπότητας ήταν και είναι τ’ ανθρωπάκια, όταν αυτά θρονιάζονται στην πολυθρόνα της εξουσίας. Πριν ανέβουν στο άρμα της εξουσίας είναι απλώς γελοία, μα σαν ανέβουν, τότε γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνα.

Όλοι εμείς σαν αναγνώστες το μόνο που ευχόμαστε είναι να βρεθεί κάποιος πολιτικός που θα διαψεύσει τα παραπάνω και θα μας εκπλήξει ευχάριστα. Χρόνο έχουμε και περιμένουμε….

Ο φίλος μου ο Κώστας.

Ο συχωρεμένος ήταν πολύ καλό παιδί. Πολύ χιούμορ, γελαστός, ευτραφής, όλο ανέκδοτα. Σίγουρα ο άνθρωπος που όλοι θέλουν στην συντροφιά τους. Όλη η παρέα, ο Γιώργος, η Θοδώρα, ο Αντώνης, ξετρελαμένοι μαζί του.
Το μόνο του πρόβλημα το βαρύ του επίθετο. Τον κούραζε, τον καταπίεζε, του δημιουργούσε υποχρεώσεις, κάτι που δεν γούσταρε καθόλου. Δυστυχώς εγώ, όπως οι περισσότεροι, τον γνωρίσαμε όταν δεν ήταν ο πραγματικός του εαυτός. Όταν προσποιούνταν.
Οι ρόλοι που έπρεπε να παίξει πολλοί. Πρώτα τον ανάγκασαν να παίξει τον αρχηγό. Δεν το ήθελε αλλά του υποσχέθηκαν ότι λόγω του επιθέτου όλα θα ήταν παιχνιδάκι. Όπως και ήταν. Αργότερα έπρεπε να παίξει έναν πιο πολύπλοκο ρόλο όπου θα έπρεπε να μαγέψει περισσότερο κοινό κι όχι μόνο το ένα εκατομμύριο που μάγεψε όταν έπαιξε τον αρχηγό. Τον εκπαίδευσαν κατάλληλα και στην πρεμιέρα του νέου του ρόλου το κοινό του χάρισε το πολυπόθητο χειροκρότημα.
Εκεί ήταν που άρχισαν τα δύσκολα. Ο θίασος έκανε του κεφαλιού του. Κανένα σενάριο. Κανένας στόχος. Το κράτος πουτάνα (ο Κώστας έπαιζε τον πρωθυπουργό), οι φίλοι στα χαρακώματα. Ξέχασαν τις ανέμελες στιγμές και ήθελαν όλοι το ρόλο του Κώστα. Ο Γιώργος είχε τις περισσότερες πιθανότητες λόγω επιθέτου κι αυτός. Ο Αντώνης και η Θοδώρα (Ντόρα) μάλωναν για τον πρώτο ρόλο του Κώστα, αυτόν του αρχηγού. Το κοινό ούτε που φαντάζονταν τι το περίμενε. Τα παιχνίδια της παλιοπαρέας και όλου του θιάσου, η ασχετοσύνη τους, η έλλειψη φιλότιμου, αντικαταστάθηκαν από ακατάσχετο παπατζιλίκι δεκαετιών που οδήγησε στο χάος.
Αποτέλεσμα όλων να μας κουνά το δάχτυλο η κάθε βορειοευρωπαία αδερφάρα, που προασπίζει τα λεφτά των εργοδοτών της. Έχει μήπως άδικο ; Ίσως και όχι. Εμείς ας μείνουμε στα δικά μας.
Ο Κώστας συχωρέθηκε από το στρες που βίωνε καθημερινά. Το ρόλο του πρωθυπουργού πήρε ο Γιώργος (επίσης καλό παιδί, άσχετο, παπατζής, ξενοθρεμένος), ο Αντώνης κατάφερε να πάρει τον πρώτο ρόλο του Κώστα κι έγινε αρχηγός. Όσο για τη Ντόρα; Αυτή έφυγε κι έκανε άλλο θίασο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, όπου θα είναι ……..σωστά μαντέψατε, αρχηγός.

Ζωή σ’ εσάς.

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ;

Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά που ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά. Την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε για έναν άτυχο άστεγο γύρω στα 50 που ενώ κοιμόταν μέσα σε κάδο σκουπιδιών φορτώθηκε στη σκουπιδιάρα και βρήκε τραγικό θάνατο.
Το δεύτερο που διάβασα στην Ελευθεροτυπία είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσποιούνται τους άρρωστους και πηγαίνουν για ύπνο κι ένα πιάτο φαγητό στο ψυχιατρείο στο Δαφνί. Απίστευτο. Στο τρελάδικο για ένα πιάτο φαγητό κι έναν ζεστό ύπνο. Η κατάσταση ζορίζει πολύ και φοβάμαι ότι θα χειροτερέψει περισσότερο.
Κατά τ’ άλλα και πάλι στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 8 Δεκεμβρίου του 1985 ο σημερινός πρωθυπουργός λέει:
‘‘Ένας τρίτος Παπανδρέου πρωθυπουργός θα ήταν μία αποτυχία της σημερινής μας πολιτικής। Όχι δεν θα το ήθελα. Θα έλεγα ότι παλεύοντας για ένα σοσιαλισμό, για αλλαγή νοοτροπίας και αλλαγή στάσης στα κοινωνικά προγράμματα το να γίνει ένας τρίτος Παπανδρέου πρωθυπουργός θα ήταν μια αποτυχία της σοσιαλιστικής μας πολιτικής.’’

Η δική μου άποψη; ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

ΚΟΥΦΙΑ ΓΝΩΣΗ

Αναρωτιέμαι εδώ και λίγο καιρό αυτό που έχει απασχολήσει όλους μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ποιος τελικά κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η απάντηση είναι πανεύκολη. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δούμε τα επαγγέλματα των βουλευτών μας. Δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί. Αυτοί είναι η πλειοψηφία.
Απ’ την άλλη τα πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών για μία ακόμη φορά μένουν πίσω από τις εξελίξεις. Γιατί κανένας φωστήρας δεν σκέφθηκε ότι σε αυτές τις ειδικότητες πρέπει να μπουν και πολλά μαθήματα πολιτικής, διαχείρισης κράτους και ασφάλειας. Κανονικά μαθήματα με εισηγητές συνταγματολόγους και άλλους σοφούς που δόξα το Θεό από την αρχαιότητα έχουμε πολλούς. Τι να τον κάνω εγώ τον καλό γιατρό αν δεν ξέρει πώς να επιβληθεί σε ένα κομματικό συνέδριο; Δεν υπάρχει περίπτωση στον εκλογικό μας βίο να μην συναντήσουμε κάποιον φίλο μας δικηγόρο, γιατρό ή μηχανικό που να θέλει την βοήθειά μας.
Είναι εύκολο κύριε χοντροπάγκαλε να απαξιώνεις τους υπαλλήλους και τους στρατιωτικούς και ίσως έχεις δίκιο ότι ένα μέρος τους το κάνατε σα τα μούτρα σας, τεμπέληδες και κομματόσκυλα. Αλλά σκέψου ότι πολλοί απ’ αυτούς τυραννιούνται για 20 χρόνια με μεταθέσεις στα σύνορα και ματώνουν για να κάθεσαι εσύ στο γραφείο τύπου της κυβέρνησης, το mega channel και να λες τις βλακείες σου.
Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι τα πολυαναμενόμενα νέα προγράμματα σπουδών. Ο Θεός είναι μεγάλος.