Το τελευταίο διάστημα, δυστυχώς πολύ συχνά, γίναμε μάρτυρες απωλειών που συντάραξαν την κοινωνία της πόλης μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί σε όλους μας. Γι’ αυτό άλλωστε διαπιστώνουμε και ότι ζούμε. Όταν όμως χάνονται άνθρωποι εκτός λογικής σειράς τρομοκρατούμαστε.
Άνθρωποι που βλέπουμε συχνά μας παρατάνε στο έλεος του ΔΝΤ και πηγαίνουν σ’ άλλους κόσμους. Ξαφνικά χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας. Σε ηλικίες εκεί γύρω στα σαράντα. Μπαμ και κάτω, ή μάλλον πάνω. Τραγικές είναι οι οικογένειες τους που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σε μια εποχή δεκάδων υποχρεώσεων μένουν χωρίς τους στυλοβάτες τους.
Δυο πράγματα μόνο μου έρχονται στο νου. Υπομονή στους οικείους και αλληλεγγύη από εμάς. Έστω και μ’ ένα τηλεφώνημα.
Άνθρωποι που βλέπουμε συχνά μας παρατάνε στο έλεος του ΔΝΤ και πηγαίνουν σ’ άλλους κόσμους. Ξαφνικά χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας. Σε ηλικίες εκεί γύρω στα σαράντα. Μπαμ και κάτω, ή μάλλον πάνω. Τραγικές είναι οι οικογένειες τους που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σε μια εποχή δεκάδων υποχρεώσεων μένουν χωρίς τους στυλοβάτες τους.
Δυο πράγματα μόνο μου έρχονται στο νου. Υπομονή στους οικείους και αλληλεγγύη από εμάς. Έστω και μ’ ένα τηλεφώνημα.
