Πολλές είναι οι φορές που στη ζωή
μας συναντάμε ανθρώπους, που μας διδάσκουν, μας καθοδηγούν (με πράξεις και
έργα), μας ολοκληρώνουν γενικότερα σαν προσωπικότητες. Έναν τέτοιο άνθρωπο
γνώρισα πριν από πέντε χρόνια, τον Τάκη Βαφείδη.
Οι συζητήσεις μαζί του πολλές και
πάντα παραγωγικές, παρά τις ιδεολογικές διαφορές που είχαμε. Και οι δύο
συμφωνούσαμε ότι στις μέρες μας η αλληλεγγύη πρέπει να είναι πρώτη μας
προτεραιότητα, κάτι που ο ίδιος έκανε πράξη καθημερινά με χίλιους δυο τρόπους,
για όσους ήξερε ότι έχουν πρόβλημα. Η βοήθεια του μέσα από τις πολλές γνωριμίες
του, ήταν βάλσαμο και η ανακούφιση που δέχονταν πολλοί συνάνθρωποί μας αθόρυβα,
τεράστια. Η ενασχόληση του με την ψαλτική τέχνη και ο σεβασμός που έτρεφαν σ’
αυτόν οι νεώτεροι ψάλτες ήταν μία μεγάλη επιβράβευση, που αντιμετώπιζε με
μεγάλη σεμνότητα.
Δυστυχώς παραμονές Χριστουγέννων
ο μπάρμπα Τάκης προδόθηκε από την καρδιά του. Κατάφερνε να τρέχει για όλους,
αλλά όχι για τον εαυτό του. Ξαφνικά στα
72 του χρόνια μας εγκατέλειψε αφήνοντας μόνο θλίψη σε όσους τον ήξεραν και κενό
ατέλειωτο στην οικογένειά του. Πέρασαν ήδη σαράντα μέρες και το μόνο που μπορώ
να πω, είναι ότι μου λείπουν οι σχεδόν καθημερινοί καφέδες που πίναμε, οι
ιστορίες του για τη Θάσο και τις επιχειρηματικές του δράσεις, οι αναμνήσεις από
το παλιό ΠΑΣΟΚ, τα ατέλειωτα καλαμπούρια του, που έκαναν όσους βρίσκονται κοντά
να γελάνε από την ψυχή τους.
Πολλά θα κρατήσω μέσα μου από
αυτή την ανάμνηση. Πολλά θα προσπαθήσω να εφαρμόσω. Θα κρατήσω τη μνήμη του
ζωντανή. Καλό παράδεισο.
