Είναι φορές που ένα τηλεφώνημα φέρνει μαντάτα που δεν σχεδίασες και σίγουρα δεν θα ήθελες ποτέ να ακούσεις. Κάπως έτσι ξεκίνησε πριν από δέκα μέρες ένα γρήγορο, άδικο, απίστευτο και χωρίς επιστροφή ταξίδι του αδελφού μας Φώτη προς την άλλη πλευρά....
Όλες αυτές τις μέρες οι μνήμες ζωντάνεψαν κι έφεραν αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια που σαν μεγαλύτερος ήταν αυτός που μας έβαλε σε πρωτόγνωρες εμπειρίες. Να θυμηθώ, αυτοκινητοδρόμους, ηλεκτρονικά παιχνίδια που τότε ήταν ελάχιστα, κυνήγια στον κάμπο, μουσικές εξελίξεις που ακόμα αντέχουν, λατρεία για μηχανές και βάρκες, φάρσες που σαν μικρότεροι παρακολουθούσαμε άναυδοι, τόσα μα τόσα πολλά.
Όλη η παρέα του ήταν οι μηχανόβιοι του χωριού που ξεσήκωναν τον κόσμο με τις τρελές κούρσες στο βουνό. Μετά το λύκειο πήγε να σπουδάσει ηλεκτρονικός στη Θεσσαλονίκη και ήταν ο σύνδεσμος τους για νέες αγορές μηχανοκίνητου στόλου για όλους. Στέκι του για πολλά χρόνια το καφενείο στην Τούμπα, παρέα με τον Παπάζογλου που ακόμα δεν ήταν γνωστός, τον Άκη, τον Θανάση και άλλους. Δουλειά του για χρόνια ένα δισκάδικο από όπου απέκτησε και τρελή γνώση για συγκροτήματα διαμάντια, που ήταν άγνωστα στους πολλούς. Αργότερα έγινε τεχνικός υποστήριξης στην Ιντρακόμ που τον οδήγησε σε μετακόμιση στην Έδεσσα μια και είχε χρεωμένους τους νομούς Πέλλης και Φλώρινας.
Εκεί πριν από δεκαοκτώ χρόνια γνώρισε τη Φρόσω, τη γυναίκα του και επαναπροσδιόρισε πολλές προτεραιότητες που ίσως δεν είχε σχεδιάσει ποτέ. Αυτή η γνωριμία τον έφερε να ζει λίγο παραπέρα στην Αριδαία και σε συνδυασμό με το ξύλινο σπίτι στο Παληό οι επαφές μας ήταν συχνές και παραγωγικές, σε αναμνήσεις, γέλιο, σουαρέ.
Τις τελευταίες δυο μέρες δέχθηκα τηλεφωνήματα συμπαράστασης από πολλούς φίλους του που γνώριζα και έμαθα πολλές ιστορίες που αγνοούσα. Τέτοιες δύσκολες ώρες κατάφερε με αυτές τις ιστορίες που έμαθα να με κάνει να χαμογελάσω.
Η απώλεια είναι δυσβάστακτη για όλους μας κι ένα παραπάνω για την γυναίκα του που θα αισθανθεί περισσότερο το κενό. Αυτό που μπορώ να πω είναι μόνο καλά λόγια για τα ευτυχισμένα δεκαοκτώ χρόνια που έζησαν μαζί.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι θα λείψει σε όλους μας. Θα λείψει σε όσους έτυχε να τον γνωρίσουν. Θα λείψει σε όσους καλούσε για έναν καφέ στο μπαλκόνι στο Παληό απλά γιατί περνούσαν από εκεί και κοντοστάθηκαν. Θα λείψει στα τρία ανίψια του που ήταν γι' αυτά φροντιστήριο ζωής. Τις τελευταίες μέρες ο Κωνσταντίνος μου λέει περιστατικά μαζί του που νομίζω ότι ξαναζώ με απόλυτη ομοιότητα. Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στο εξής. Δεν θα αφήσουμε τη μνήμη του να χαθεί.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες παρακολουθούσε το δένδρο έξω από το σπίτι στην Αριδαία ώστε μόλις σκάσουν τα φύλλα του, να την κοπανήσει για την ΚΑΒΑΛΑ. Φέτος δεν πρόλαβε. Κάποιος άλλος αποφάσισε διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα κανείς δεν ξέρει. Ελπίζουμε όλοι, εκείνη η πλευρά να είναι καλύτερη χωρίς τις ανθρώπινες ματαιοδοξίες και στεναχώριες.
Ελπίζουμε όλοι αυτοί που μας άφησαν, να βρίσκονται από εκεί και να περιμένουν τις νέες αφίξεις. Ελπίζουμε ή παραμυθιαζόμαστε επίσης κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά. Ευχόμαστε με όλη μας τη δύναμη η μετάβαση να είναι καλή όπως καλός ήταν και ο Φώτης. Μια μικρή ευχή από όλους μας.
Αντίο με μια ροκιά που πρωτάκουσα από εκείνον πριν από πολλά πολλά χρόνια.
