Ο συχωρεμένος ήταν πολύ καλό παιδί. Πολύ χιούμορ, γελαστός, ευτραφής, όλο ανέκδοτα. Σίγουρα ο άνθρωπος που όλοι θέλουν στην συντροφιά τους. Όλη η παρέα, ο Γιώργος, η Θοδώρα, ο Αντώνης, ξετρελαμένοι μαζί του.
Το μόνο του πρόβλημα το βαρύ του επίθετο. Τον κούραζε, τον καταπίεζε, του δημιουργούσε υποχρεώσεις, κάτι που δεν γούσταρε καθόλου. Δυστυχώς εγώ, όπως οι περισσότεροι, τον γνωρίσαμε όταν δεν ήταν ο πραγματικός του εαυτός. Όταν προσποιούνταν.
Οι ρόλοι που έπρεπε να παίξει πολλοί. Πρώτα τον ανάγκασαν να παίξει τον αρχηγό. Δεν το ήθελε αλλά του υποσχέθηκαν ότι λόγω του επιθέτου όλα θα ήταν παιχνιδάκι. Όπως και ήταν. Αργότερα έπρεπε να παίξει έναν πιο πολύπλοκο ρόλο όπου θα έπρεπε να μαγέψει περισσότερο κοινό κι όχι μόνο το ένα εκατομμύριο που μάγεψε όταν έπαιξε τον αρχηγό. Τον εκπαίδευσαν κατάλληλα και στην πρεμιέρα του νέου του ρόλου το κοινό του χάρισε το πολυπόθητο χειροκρότημα.
Εκεί ήταν που άρχισαν τα δύσκολα. Ο θίασος έκανε του κεφαλιού του. Κανένα σενάριο. Κανένας στόχος. Το κράτος πουτάνα (ο Κώστας έπαιζε τον πρωθυπουργό), οι φίλοι στα χαρακώματα. Ξέχασαν τις ανέμελες στιγμές και ήθελαν όλοι το ρόλο του Κώστα. Ο Γιώργος είχε τις περισσότερες πιθανότητες λόγω επιθέτου κι αυτός. Ο Αντώνης και η Θοδώρα (Ντόρα) μάλωναν για τον πρώτο ρόλο του Κώστα, αυτόν του αρχηγού. Το κοινό ούτε που φαντάζονταν τι το περίμενε. Τα παιχνίδια της παλιοπαρέας και όλου του θιάσου, η ασχετοσύνη τους, η έλλειψη φιλότιμου, αντικαταστάθηκαν από ακατάσχετο παπατζιλίκι δεκαετιών που οδήγησε στο χάος.
Αποτέλεσμα όλων να μας κουνά το δάχτυλο η κάθε βορειοευρωπαία αδερφάρα, που προασπίζει τα λεφτά των εργοδοτών της. Έχει μήπως άδικο ; Ίσως και όχι. Εμείς ας μείνουμε στα δικά μας.
Ο Κώστας συχωρέθηκε από το στρες που βίωνε καθημερινά. Το ρόλο του πρωθυπουργού πήρε ο Γιώργος (επίσης καλό παιδί, άσχετο, παπατζής, ξενοθρεμένος), ο Αντώνης κατάφερε να πάρει τον πρώτο ρόλο του Κώστα κι έγινε αρχηγός. Όσο για τη Ντόρα; Αυτή έφυγε κι έκανε άλλο θίασο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, όπου θα είναι ……..σωστά μαντέψατε, αρχηγός.
Ζωή σ’ εσάς.
Το μόνο του πρόβλημα το βαρύ του επίθετο. Τον κούραζε, τον καταπίεζε, του δημιουργούσε υποχρεώσεις, κάτι που δεν γούσταρε καθόλου. Δυστυχώς εγώ, όπως οι περισσότεροι, τον γνωρίσαμε όταν δεν ήταν ο πραγματικός του εαυτός. Όταν προσποιούνταν.
Οι ρόλοι που έπρεπε να παίξει πολλοί. Πρώτα τον ανάγκασαν να παίξει τον αρχηγό. Δεν το ήθελε αλλά του υποσχέθηκαν ότι λόγω του επιθέτου όλα θα ήταν παιχνιδάκι. Όπως και ήταν. Αργότερα έπρεπε να παίξει έναν πιο πολύπλοκο ρόλο όπου θα έπρεπε να μαγέψει περισσότερο κοινό κι όχι μόνο το ένα εκατομμύριο που μάγεψε όταν έπαιξε τον αρχηγό. Τον εκπαίδευσαν κατάλληλα και στην πρεμιέρα του νέου του ρόλου το κοινό του χάρισε το πολυπόθητο χειροκρότημα.
Εκεί ήταν που άρχισαν τα δύσκολα. Ο θίασος έκανε του κεφαλιού του. Κανένα σενάριο. Κανένας στόχος. Το κράτος πουτάνα (ο Κώστας έπαιζε τον πρωθυπουργό), οι φίλοι στα χαρακώματα. Ξέχασαν τις ανέμελες στιγμές και ήθελαν όλοι το ρόλο του Κώστα. Ο Γιώργος είχε τις περισσότερες πιθανότητες λόγω επιθέτου κι αυτός. Ο Αντώνης και η Θοδώρα (Ντόρα) μάλωναν για τον πρώτο ρόλο του Κώστα, αυτόν του αρχηγού. Το κοινό ούτε που φαντάζονταν τι το περίμενε. Τα παιχνίδια της παλιοπαρέας και όλου του θιάσου, η ασχετοσύνη τους, η έλλειψη φιλότιμου, αντικαταστάθηκαν από ακατάσχετο παπατζιλίκι δεκαετιών που οδήγησε στο χάος.
Αποτέλεσμα όλων να μας κουνά το δάχτυλο η κάθε βορειοευρωπαία αδερφάρα, που προασπίζει τα λεφτά των εργοδοτών της. Έχει μήπως άδικο ; Ίσως και όχι. Εμείς ας μείνουμε στα δικά μας.
Ο Κώστας συχωρέθηκε από το στρες που βίωνε καθημερινά. Το ρόλο του πρωθυπουργού πήρε ο Γιώργος (επίσης καλό παιδί, άσχετο, παπατζής, ξενοθρεμένος), ο Αντώνης κατάφερε να πάρει τον πρώτο ρόλο του Κώστα κι έγινε αρχηγός. Όσο για τη Ντόρα; Αυτή έφυγε κι έκανε άλλο θίασο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, όπου θα είναι ……..σωστά μαντέψατε, αρχηγός.
Ζωή σ’ εσάς.
ΜΠΡΑΒΟ ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΟ, ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Η ΚΑΗΜΕΝΗ Η ΝΤΟΡΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφή