ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ''Πρωινή'' στις 13/11/2012.

Η πληροφορία εντοπίσθηκε σε μία εφημερίδα του Σαββάτου και άρχισε ο προβληματισμός. Σε 13 δημοτικά σχολεία της Οξφόρδης από φέτος το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών θα είναι υποχρεωτικό. Οι μαθητές θα διδάσκονται τη μητρική γλώσσα του Αρχιμήδη και του Ηροδότου. Η διευθύντρια του προγράμματος ‘‘ΙΡΙΣ’’  Λόρνα Ρόμπινσον ανέφερε πως η διδασκαλία των αρχαίων Ελληνικών προσθέτει μία επιπλέον διάσταση στη μάθηση και τελικά οι μαθητές προσαρμόζονται πολύ γρήγορα και αρχίζουν να το ευχαριστιούνται. Η διδασκαλία θα περιλαμβάνει αλφάβητο, γραμματική, λεξιλόγιο αλλά και στοιχεία πολιτισμού, όπως η γέννηση και η εξέλιξη των Ολυμπιακών αγώνων καθώς και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Στο κείμενο γίνονταν λόγος για μία θαυμάσια γλώσσα, που είναι γεμάτη όμορφες λέξεις και συναρπαστικά νοήματα, η οποία θα βελτιώσει τις δεξιότητες των παιδιών στην αγγλική γραμματική και θα τα μυήσει στον Ελληνικό πολιτισμό που αποτελεί το λίκνο του δυτικού πολιτισμού.

Συγκλονιστική η είδηση και πριν προλάβω να τη σκεφτώ στην ίδια σελίδα λίγο παρακάτω μου ήρθε η κεραμίδα. ‘‘Το μικρό αδερφάκι της ΟΝΝΕΔ η ΜΑΚΙ (μαθητική κίνηση) συνεχίζει να δραστηριοποιείται με συγκεντρώσεις στα κεντρικά γραφεία κάθε Σάββατο.’’  Σε μία γραμμή καταλαβαίνει κανείς γιατί έχουμε βρεθεί τόσο πίσω στο παγκόσμιο στερέωμα. Όταν όλος ο κόσμος προσπαθεί να μορφώσει τα παιδιά του γιατί αποτελούν το μέλλον, εμείς προσπαθούμε να τα κάνουμε γενίτσαρους για να διαιωνίσουν το σπάνιο αυτό είδος που παράγει πολιτικούς, συνδικαλιστές, επιτήδειους τόσο μεγάλου εκτοπίσματος. Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που επιτρέπουν και δέχονται κάτι τέτοιο;

Το ερώτημα είναι πόσο πολύ μας έχουν σαπίσει αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί. Πόσο πολύ έχουν εισβάλει παντού, που είναι αδύνατο να βρεις δράση που να μην πατρονάρεται από αυτούς. Δεν τους έφτανε η κόντρα των εθνικών εκλογών, που είδαμε τι αποτελέσματα είχε, διείσδυσαν στα πανεπιστήμια (βλέπουμε το χάλι τους), στο δημόσιο τομέα με παρατάξεις που σκοπό είχαν την εξυπηρέτηση άχρηστων, τεμπέληδων, επίορκων κομματικών φερέφωνων, στα  σχολεία (βλέπε ΜΑΚΙ), στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου αν δεν έχεις κομματικό δακτυλίδι, άσχετα με την αξία σου, δεν προχωράς και τέλος στο στράτευμα. Όλοι μας έχουμε δει αποστρατείες σκοπιμότητας που δεν έχουν καμία σχέση με το αξιόμαχο της χώρας μας, παρά μόνο με την εξυπηρέτηση των κομματικών τους φίλων.

Τελευταίο σήριαλ οι υπάλληλοι της βουλής και οι απίστευτες αποδοχές και προνόμια που συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν μέσα στον πόλεμο που βιώνουμε. Μόνοι τους τα πήραν; Όχι βέβαια. Για όλες τις ατασθαλίες, γνωρίζουμε προς τα πού να ψάξουμε. Είναι 1300 άτομα, πολύ στενοί συγγενείς βουλευτών, υπουργών, προέδρων που προσλήφθηκαν χωρίς διαγωνισμό από το παράθυρο, και που από εκατό μεριές ευνοούνται παράλογα. Μου έρχεται στο νου μία αναλόγία. Στον ανεξάρτητο διαχειριστή μεταφοράς ενέργειας (ΑΔΜΗΕ) που δουλεύω εγώ (η διεύθυνση μεταφοράς της ΔΕΗ) εργάζονται 1000 περίπου άτομα που έχουν την ευθύνη για τη μεταφορά, την επέκταση, τη συντήρηση, τη λειτουργία, την εκμετάλλευση και επιτήρηση ενός δικτύου από τα σύνορα του Έβρου μέχρι την Πελοπόννησο καθώς και μερικών διασυνδεδεμένων νησιών. 1000 άτομα για όλη την Ελλάδα με έλεγχο δικτύων που είναι εκτεθειμένα στον καιρό και 1300 άτομα για ένα οικοδομικό τετράγωνο. Νομίζω ότι κάποιοι έχουν χάσει εντελώς το μέτρο.

Για να επανέλθουμε στα προηγούμενα. Όλα νομίζω ότι είναι θέματα μόρφωσης και εκπαίδευσης της παιδικής ηλικίας. Έχω πολλούς φίλους σε διάφορα σωματεία φιλάθλων. Κάποτε τους έκανα την πρόταση για μία διασυλλογική αιμοδοσία. Έμαθα ότι συμμετέχουν σε κάποιες χρήσιμες δράσεις και θεώρησα σωστό να βάλω ένα τέτοιο θέμα. Είναι απίστευτο ότι όλοι τους δεν θέλησαν ούτε να δοκιμάσουν. Κάθε εβδομάδα κάνουν τέτοια κινητοποίηση για να πάνε να δουν την αγαπημένη τους ομάδα στην Κομοτηνή, την Ξάνθη τη Θεσσαλονίκη την Αθήνα, αλλά να βρεθούν στον ίδιο χώρο με τους μισητούς εχθρούς για κάτι που είναι πάνω από εμάς, ούτε λόγος. Κάνω δημόσια έκκληση για μία τέτοια δράση. Είναι νέοι άνθρωποι, είναι το μέλλον, η ελπίδα και θα πρέπει να μας το αποδεικνύουν συνεχώς.

Μου έρχεται στο νου μία εθελοντική ομάδα νέων σ’ ένα χωριό της δυτικής Μακεδονίας το Εμπόριο (τόπος καταγωγής μου). Εκεί είναι το μέλλον. Τρία χρόνια τώρα μέσα στην κρίση, μακριά από πολιτικούς σχηματισμούς, έχουν δώσει άλλο νόημα στη λέξη εθελοντισμός. Οι δράσεις τους είναι ατέλειωτες, καθαρισμοί χώρων, συναυλίες, αιμοδοσίες, αναβίωση εθίμων, κ.α., έχουν καταφέρει να συσπειρώσουν τους πάντες γύρω τους χαρίζοντας χαμόγελα ικανοποίησης και χαράς σε μία εποχή που το αυτονόητο έχει χαθεί. Έχουν βάλει μπροστά το εμείς αφήνοντας το εγώ για τους ανθρώπους που είναι λίγοι και μικροί. Μήπως να προσπαθούσαμε να τους μοιάσουμε λίγο;