Ε.Κ.Α.Β. ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ

 Λίγες εβδομάδες πριν, έβλεπα την πρόεδρο της ένωσης δικαστών και εισαγγελέων κ. Θάνου να διαμαρτύρεται στα κανάλια για πολλές ημέρες, μία φορώντας τήβεννο μία χωρίς, για τις περικοπές των μισθών του κλάδου της.

Η ουσία της διαμαρτυρίας ήταν ότι οι περικοπές θ’ αλλοιώσουν το φρόνημα των δικαστών και θα τους κάνουν ευάλωτους σε ύποπτες συναλλαγές. Εμβρόντητοι όλοι μας δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας προσπαθώντας να θυμηθούμε που ήταν η κ. Θάνου όταν τ’ αναδρομικά των δικαστών μοιράζονταν πλουσιοπάροχα, εφαρμόζοντας το νόμο που αφορούσε την αναλογικότητα με τους μισθούς των βουλευτών.

Είχαν άδικο οι δικαστές που διαμαρτυρήθηκαν; Σίγουρα όχι. Τι ήθελα όμως εγώ. Έπρεπε να βρίσκονται δίπλα στους υπόλοιπους εργαζόμενους όταν δέχθηκαν την αμείλικτη επίθεση στα εισοδήματά τους από την ελεγχόμενη συγκυβέρνηση. Έπρεπε να πάρουν αποφάσεις αντισυνταγματικότητας όταν παραβιάσθηκαν εργασιακά δικαιώματα πολλών κλάδων. Η ακεραιότητα ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από το μισθό του, αλλά από το χαρακτήρα και την αγωγή του. Γνωρίζω δικαστές που τελειώνοντας τη δουλειά τους κουβαλούν στο σπίτι τους φακέλους γιατί ο χρόνος του γραφείου δεν φτάνει για να προχωρήσουν οι υποθέσεις. Γνωρίζω δικαστές που βγάζουν αποφάσεις κόντρα σε όλους και σε όλα χωρίς το φόβο των κυβερνώντων που πολλές φορές ίσως γίνονται πιεστικοί. Ποτέ τους αυτοί οι δικαστές δεν μιλούν για χρήματα και μισθούς. Βλέπουν τι γίνεται τριγύρω και σιωπούν.

Μου έρχεται στο νου μία άλλη ομάδα εργαζομένων, πάλι από το δημόσιο τομέα για να μπορέσω να κάνω κάποιες συγκρίσεις. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει γίνει ζούγκλα και δεν φαίνεται να μπορούν να μπουν κανόνες λογικής.

Αυτή η άλλη ομάδα είναι οι εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ. Ασκούν μία απίστευτα δύσκολη δουλειά που πολλοί από εμάς δεν θ’ άντεχαν. Η γρήγορη και σωστή αντίδρασή τους θα βοηθήσει στο να σωθεί κάποιος άνθρωπος. Αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιες είναι οι εργασιακές συνθήκες αυτών των ανθρώπων και ποιοι είναι οι μισθοί τους;

Οι έδρα τους είναι στην παιδόπολη σε κάποια κτίσματα αρχαία, χωρίς ιδιαίτερες ευκολίες. Το προσωπικό είναι περίπου 40 άτομα από τους οποίους οι 30 είναι διασώστες και καλύπτουν βάρδια 24 ωρών. Τ’ ασθενοφόρα είναι δέκα από τα οποία κινούνται τα επτά για να καλύψουν μία έκταση που αφορά όλο το νομό. Ένα νομό που το καλοκαίρι περιλαμβάνει την Τούζλα που από μόνη της είναι πυκνοκατοικημένη. Να μιλήσουμε τώρα για μισθούς. Πριν την κρίση ο μισθός ενός διασώστη βρίσκονταν στο 30% του μισθού ενός υπαλλήλου ΔΕΚΟ. Σήμερα οι νέοι διασώστες ξεκινούν με 600 – 700 Ε και αν δουλεύει 20 χρόνια ίσως αγγίζει τα 1000 Ε.

Σε πολλές πορείες και διαμαρτυρίες είχα δίπλα μου εργαζόμενους στο ΕΚΑΒ που ποτέ δεν έβαλαν θέματα μισθολογικά αλλά εξοπλισμού, προσωπικού και συνθηκών εργασίας. Εκεί είναι και η διαφορά με την κ. Θάνου. Ποτέ δεν κατέβηκαν από τ’ ασθενοφόρα, όπως έκαναν με τις έδρες τους οι σεβαστοί δικαστές. Ποτέ δεν πίεσαν παρασκηνιακά για να έχουν την εύνοια των κυβερνώντων γνωρίζοντας ότι η δουλειά τους δεν είναι δουλειά αλλά λειτούργημα που αφορά τον φτωχό και όχι μόνο άνθρωπο.

Αν ζούσαμε σε μία κοινωνία που θα μας απασχολούσε η ποιότητα ορισμένων κλάδων που κατ’ επέκταση αφορούν το κοινωνικό σύνολο, θα έπρεπε εμείς να είμαστε στο δρόμο για τα προβλήματά τους.   Δυστυχώς διανύουμε περίοδο νιρβάνας ως έθνος. Αυτοί προσπαθούν μόνοι τους χωρίς σεμινάρια να διαβάσουν στο σπίτι για να γίνουν καλύτεροι στη δουλειά τους κι εμείς χαζογελάμε με τα πάντα.

Όλοι σε όλο τον κόσμο φοβούνται την έκρηξη των Ελλήνων και προσπαθούν να την αποφύγουν, ενώ εμείς δεν την έχουμε καθόλου στο μυαλό μας. Κάθε μέρα προκαλώ συζητήσεις με νέους, προσπαθώντας να βρω γιατί εφησυχάζουν. Είναι απίστευτο ότι ενώ διαπιστώνουν την κακή κατάσταση που έκανε άνεργους τους ίδιους και τους γονείς τους, αδιαφορούν. Κάποιοι για να εξαγνιστούν μιλάνε και για τη Χ.Α. μη μπορώντας να τεκμηριώσουν την άρνησή τους.

Ο πόλεμος χτύπησε από καιρό το νομό μας και προσπαθούμε να το παίξουμε Ελβετοί. Πετρέλαια, λιπάσματα, διόδια, ΤΕΙ, 12%, ένα σωρό θέματα που όλα, μας προκαλούν ν’ αντιδράσουμε. Ο καθένας πράττει σύμφωνα με ότι τον κάνει να κοιμάται καλύτερα, φτάνει στην απολογία του σε λίγα χρόνια στ’ αγαπημένα του πρόσωπα να έχει καλές και πειστικές δικαιολογίες.