Βλέποντας μία φωτογραφία θυμήθηκα ένα γεγονός που επαναλαμβάνονταν λίγες Κυριακές στο τέλος της άνοιξης, στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το λευκό Opel Record καραβάν του Λεωνίδα (Σίνε Βασιλικούλα), με τα μεγάφωνα πάνω στη σχάρα καλούσε το χωριό στη βραδινή παράσταση στο κέντρο Ακρόπολη για να δει ταινία καράτε. Κλασικός πρωταγωνιστής ο εν λόγω ασπρογένης και ασπρομάλλης ‘‘Κινέζος δάσκαλος’’ που με δέκα δραχμές εισιτήριο,θα είχαμε τη χαρά να τον δούμε να
πηδά από πολυκατοικία σε πολυκατοικία.
Το βράδυ το σεντόνι
ήταν στη θέση του και η παράσταση σ’ ένα κατάμεστο χώρο ξεκινούσε κανονικά. Θαμώνες
ηλικίας από δέκα μέχρι εβδομήντα ετών κοκαλωμένοι στη θέση τους. Οι δύο ώρες της
ταινίας περνούσαν πολύ γρήγορα και όλοι περιμέναμε την επόμενη παράσταση.
Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες.
Ποια ήταν καλύτερη δεν μπορώ με σιγουριά να πω. Τότε υπήρχε παιχνίδι, τώρα
υπάρχει αποβλάκωση μικρών και μεγάλων με τα κινητά να προσφέρουν διασκέδαση ανά
πάσα στιγμή και ώρα της μέρας.
Τότε ο ταχυδρόμος είχε
αξία, τώρα αν δεν υπήρχε η εφορία ούτε που θα τον γνωρίζαμε. Είναι απίστευτο
μία φωτογραφία πόσες αναμνήσεις ανακαλεί από τη μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου