ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΚΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΟ ΟΚΤΑΩΡΟ

Όλοι μας στον επαγγελματικό χώρο πολλές φορές συναντήσαμε πρακτικές και απόψεις που μας ανάγκασαν να μην θέλουμε να ξημερώσει για να πάμε στη δουλειά μας. Ίσως με τον καιρό πολλοί από εμάς να έχουν ανέβει στην ιεραρχία και να κάνουν τα ίδια λάθη με αυτά που μας ….κούραζαν. Το βασικό είναι να καταλάβουμε ότι υπάρχει παντού μία δουλειά που πρέπει να γίνει και όσο καλύτερη είναι η ομάδα, τόσο ανώδυνα θα επιτευχθούν και οι στόχοι της.

Μην πυροβολείτε τις καινούριες ιδέες. Υπάρχουν συνηθισμένες δικαιολογίες αρνητικής στάσης ή πυροβολισμού των καινούριων ιδεών.

• Το έχουμε δοκιμάσει παλαιότερα.
• Ο δικός μας χώρος είναι διαφορετικός.
• Κοστίζει πολύ.
• Αφήστε να το δούμε όταν δεν θα είμαστε απασχολημένοι.
• Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν θα το δεχθούν ποτέ.
• Ας είμαστε ρεαλιστές, αυτά δεν γίνονται.
• Δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
• Καλή σκέψη αλλά δεν είναι πρακτική.
• Ας το σκεφτούμε λίγο περισσότερο.
• Τα καταφέρνουμε και χωρίς αυτό.
• Δεν θα δουλέψει σ’ εμάς.
• Ξέρω κάποιον που το δοκίμασε και δεν….
• Είναι έξω από την πολιτική μας.
• Θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο.
• Δεν θα γίνει δεκτό από τους πάνω.

Σε όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικό το πώς θα προλάβουμε τις συγκρούσεις και γιαυτό αναφέρω μερικούς τρόπους:

• Μην αποφασίζεται για την δουλειά των άλλων πριν τους συμβουλευτείτε και ακούσετε τη γνώμη τους.
• Μην κάνετε κριτική, κάνετε υποδείξεις.
• Μην μιλάτε άσχημα πίσω από την πλάτη των άλλων.
• Μην δημιουργείτε κλίκες.
• Μην στριμώχνεται τους άλλους σε αδιέξοδα, αφήστε πάντα οδό διαφυγής.
• Να δίνετε το παράδειγμα επίλυσης διαφορών χωρίς να τσαλακωθεί καμία προσωπικότητα.
• Να ενισχύετε το κλίμα της ομάδας.
• Να αποδέχεστε το απλό γεγονός ότι οι άλλοι μπορεί να έχουν διαφορετική γνώμη για εσάς.
• Να επενδύσετε χρόνο για να γνωρίσετε τους άλλους καλύτερα.
• Να ακούτε προσεκτικά

Η πρόληψη είναι ο πρώτος κανόνας αντιμετώπισης των συγκρούσεων. Βέβαια πάντα υπάρχουν δέκα τρόποι για ν’ αποτύχουμε:

1) Να προσπαθείς να τα κάνεις όλα μόνος σου.
2) Να δημιουργείς προστριβές και καυγάδες με τους συναδέλφους σου.
3) Να ασχολείσαι με λεπτομέρειες.
4) Να αποφεύγεις να παίρνεις αποφάσεις.
5) Να κολλάς στις παλιές μεθόδους.
6) Να αγνοείς τις ιδέες των άλλων.
7) Να κρατάς όλες τις πληροφορίες για τον εαυτό σου.
8) Να ενδιαφέρεσαι μόνο για τη δουλειά και ελάχιστα για τους ανθρώπους.
9) Να κλέβεις τα μπράβο των άλλων.
10) Να αγνοείς τα αισθήματα των άλλων.

Με πόσα από τα παραπάνω αποτυγχάνεις; Αρκεί ένα; Χρειάζονται περισσότερα από ένα;

Άραγε πως ζωγραφίζεται ένας Στόχος;

Ένας σωστά τοποθετημένος στόχος πρέπει να είναι: Σαφής. Μετρήσιμος. Γραπτός. Με καταληκτική ημερομηνία. Σταθερός. Εξειδικευμένος. Εφικτός. Ρεαλιστικός. Προκλητικός. Αξιόλογος. Επίσης πρέπει να έχει προκύψει συμμετοχικά και κατά συνέπεια να τον αποδέχονται αυτοί που θα τον υλοποιήσουν. Άλλο στόχοι άλλο προθέσεις.

Αυτό που είναι σημαντικό για όλους μας είναι:

Να προσέξουμε τις σκέψεις μας γιατί θα γίνουν λέξεις.
Να προσέξουμε τις λέξεις μας γιατί θα γίνουν πράξεις.
Να προσέξουμε τις πράξεις μας γιατί θα γίνουν συνήθειες.
Να προσέξουμε τις συνήθειες μας γιατί θα γίνουν χαρακτήρας.
Τέλος να προσέξουμε το χαρακτήρα μας γιατί θα γίνει το πεπρωμένο μας.

ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.

Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται πολύς λόγος για το σχέδιο συνένωσης των δήμων, το γνωστό σχέδιο Καλλικράτης. Είδη άρχισαν οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας από διάφορους «παράγοντες» που υποψιάζονται ότι χάνουν τον ΡΟΛΟ που νομίζουν ότι έχουν στις μικρές κοινωνίες στις οποίες «θυσιάζονται» με αντάλλαγμα φυσικά τη δόξα και γιατί όχι και τα πλούτοι που ορισμένοι αποκτούν.
Διαφωνούν γιατί θα ξαναπέσουν στην αφάνεια μια και τα μεγαλύτερα σχήματα που θα δημιουργηθούν θα είναι δυσκολότερο να παραμυθιαστούν από ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια δεν προσέφεραν στις κοινωνίες τους τίποτε απολύτως.
Προσωπικά νομίζω ότι όσο λιγότεροι δήμοι υπάρξουν τόσο καλύτερη θα είναι η διαχείριση και η αξιοποίηση του προσωπικού. Κάποτε θα πρέπει να τελειώνουν τα παραμάγαζα και να ξεκινήσει το νοικοκύρεμα. Φυσικά θεωρώ αυτονόητο ότι το κάθε χωριό, ο κάθε οικισμός θα έχει την αξιοποίηση που του αναλογεί με βάση τους κατοίκους που αντιπροσωπεύει στο νέο σχήμα.
Εδώ θα’θελα να κάνω και μία πρόταση που σκέφτομαι εδώ και αρκετό χρόνο. Σε κάθε εκλογές μια μεγάλη πληγή είναι ο ορισμός εκλογικών αντιπροσώπων για την διενέργεια της ψηφοφορίας. Όλοι κωλύονται, έχουν οικογένειες, δουλειές, σκύλους, γάτες, γκόμενες και ότι άλλο απίστευτο βάλει ο ανθρώπινος νους ως δικαιολογία για να μην μπλέξουν. Η δική μου πρόταση είναι πολύ απλή και εφαρμόσιμη από τις επόμενες κιόλας εκλογές.
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχουν οι λεγόμενοι νέοι ψηφοφόροι που αποτελούν και το μήλο της Έριδος για τους «σωσίες» μας. Από αυτούς λοιπόν τους νέους ψηφοφόρους θα μπορούσαν να ορίσουν ως εκλογικούς αντιπροσώπους τις κοπέλες. Αυτό βέβαια όχι με φαλλοκρατική διάθεση αλλά με το σκεπτικό ότι τα’ αγόρια της αντίστοιχης ηλικίας έχουν τη σκέψη και την τιμή (όχι το βάρος και την υποχρέωση) της Στρατιωτικής Θητείας. Έτσι η κάθε νέα ψηφοφόρος θα γνωρίζει ότι για μία φορά στη ζωή της θα έχει αυτό το ρόλο και στο μέλλον δεν θα τη ζαλίζει κανείς.
Έτσι βέβαια θα τελειώσει και το φαινόμενο να βλέπεις ανθρώπους περασμένης ηλικίας να κουράζονται όλη την ημέρα και να βγάζουν τα μάτια τους στην κυριολεξία πάνω στους εκλογικούς καταλόγους, κάτι που ίσως λόγω της ευσυνειδησίας να έχουν κάνει και πολλές φορές στο παρελθόν.
Δεν έχω πολλές αυταπάτες για υλοποίηση της ιδέας μου μια και οι ιθύνοντες δεν προλαβαίνουν να υλοποιήσουν τόοοοοσο δύσκολα πράγματα. Δεν βαριέστε πρώτη φορά θα είναι.
Ας ξαναγυρίσουμε σε λίγα σοφά λόγια:

«Ζήτησα δύναμη….
και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό.
Ζήτησα σοφία…..
και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να τα λύσω.
Ζήτησα ευημερία….
και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω.
Ζήτησα κουράγιο….
και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω.
Ζήτησα αγάπη….
και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τους βοηθήσω.
Ζήτησα χάρες…..
και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες.
Δεν έλαβα τίποτε απ’ ότι ζήτησα….. όμως έλαβα όσα χρειαζόμουν».

Συναισθήματα

Μετά από μία μικρή ανάπαυλα ξανά μαζί για να πούμε δυο τρία πραγματάκια. Πρώτα απ’ όλα για μία ακόμη φορά ξαναδαγκώσαμε κάποιον από το κέντρο και τυχερός ήταν ο Πανιώνιος. Βέβαια η στάση του μέγιστου αυτού τηλεοπτικού σταθμού (ALPHA) που είχε τα δικαιώματα του αγώνα μόνο θλίψη προκαλεί αλλά γι’ αυτούς η «Επαρχία» δεν έχει ίδια αξία με το κέντρο. Είχαν το θράσος να μην δείξουν ούτε τα γκολ του αγώνα στις ειδήσεις. Τέλος πάντων ένας Άρης έμεινε και μετά η Ευρώπη.
Από σήμερα θα’θελα κοντά σε όλα τα’ άλλα να καταγράφω κάποια διαμαντάκια που ευτυχώς βρίσκει κανείς ακόμη, στα πάρα πολύ ψιλά γράμματα κάποιων εφημερίδων και περιοδικών. Είναι κάποια λόγια ανθρώπων γνωστών άλλες φορές αγνώστων που από αυτά που είπαν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε και σοφούς. Άλλωστε με τη βλακεία και το τίποτε που επικρατεί στις μέρες μας κάποιες οάσεις λόγων είναι πάντα καλοδεχούμενες.

Θα ξεκινήσουμε με Το Νησί του Μάνου Χατζηδάκη που ίσως στις μέρες μας πρέπει να μας προβληματίσει λίγο παραπάνω.

«Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε κι έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε ν’ αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου; Όχι δεν μπορώ, απάντησε ο Πλούτος. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα.
Η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σ’ ένα πανέμορφο σκάφος. Σε παρακαλώ βοήθησέ με είπε η Αγάπη. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα κι έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου. Ω Αγάπη είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούσθηκε μια φωνή: Αγάπη έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!. Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: Γνώση ποιος με βοήθησε; Ο Χρόνος απάντησε η Γνώση. Ο Χρόνος;; ρώτησε η Αγάπη. Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος. Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε: Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Ξεκινημα

Ξεκινώ σήμερα 9 Φλεβάρη του 2010 ένα νέο ιστολόγιο το οποίο σκοπό έχει να γίνει ανταλλαγή σκέψεων κι αποριών με γνωστούς κι άγνωστους φίλους, που ίσως έχουν κι αυτοί κοινούς προβληματισμούς για όσα δύσκολα θα έλεγα βιώνουμε ως Έλληνες, ως νέοι, ως πολίτες που ενώ λόγω ηλικίας δεν ευθυνόμαστε για πολλά από αυτά που μας συμβαίνουν, δυστυχώς καλούμαστε να πληρώσουμε ρεφενέ τις πολυετείς ατασθαλίες των διάφορων κακομοίριδων που μας θεωρούν (όχι άδικα) πρόβατα στο μαντρί.

Καθημερινά δεχόμαστε μία απίστευτη προπαγάνδα από τα Μ.Μ.Ε. που ως μοναδικό της σκοπό έχει την δημιουργία πανικού ώστε να είναι ευκολότερη η επιβολή μέτρων και πολιτικών. Ως συνήθως οι κυβερνήσεις πριν από λίγους μήνες άλλα έλεγαν και άλλα κάνουν. Το τραγικό βέβαια είναι ότι αν πάλι την Κυριακή είχαμε εκλογές πάλι θα μας ''έψηναν'' και οι βασικοί υπεύθυνοι της λεηλασίας που κρατά εδώ και 30 χρόνια θα ξεπερνούσαν το 80%.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι αυτή τη φορά κάτι θα γίνει. Μακάρι αν και είναι δύσκολο γιατί τα συστατικά (βλέπε πρόσωπα) είναι τα ίδια. Δεν νομίζω ότι τώρα θέλουν να σώσουν την Ελλάδα κι όχι τους συγγενείς, τους ψηφοφόρους, τις γκόμενες κι όλα τα δυστυχή κομματόσκυλα που περιφέρονται στα γνωστά πολιτικά γραφεία περιμένοντας να γλείψουν κάποιο απομεινάρι από τους σωτήρες του έθνους.

Θα' θελα να διαβάσω τις σκέψεις σας για την ανοικτή διακυβέρνηση, κατά πόσο λειτουργεί και δεν είναι μία βιτρίνα για να δουλέψουμε τους ιθαγενείς που προσπαθούν ν' αρθρώσουν έναν προβληματισμό. Αρκετά για πρώτη μέρα και πάλι καλώς ήρθατε με χαμόγελο και το κεφάλι ψηλά.