Μετά από μία μικρή ανάπαυλα ξανά μαζί για να πούμε δυο τρία πραγματάκια. Πρώτα απ’ όλα για μία ακόμη φορά ξαναδαγκώσαμε κάποιον από το κέντρο και τυχερός ήταν ο Πανιώνιος. Βέβαια η στάση του μέγιστου αυτού τηλεοπτικού σταθμού (ALPHA) που είχε τα δικαιώματα του αγώνα μόνο θλίψη προκαλεί αλλά γι’ αυτούς η «Επαρχία» δεν έχει ίδια αξία με το κέντρο. Είχαν το θράσος να μην δείξουν ούτε τα γκολ του αγώνα στις ειδήσεις. Τέλος πάντων ένας Άρης έμεινε και μετά η Ευρώπη.
Από σήμερα θα’θελα κοντά σε όλα τα’ άλλα να καταγράφω κάποια διαμαντάκια που ευτυχώς βρίσκει κανείς ακόμη, στα πάρα πολύ ψιλά γράμματα κάποιων εφημερίδων και περιοδικών. Είναι κάποια λόγια ανθρώπων γνωστών άλλες φορές αγνώστων που από αυτά που είπαν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε και σοφούς. Άλλωστε με τη βλακεία και το τίποτε που επικρατεί στις μέρες μας κάποιες οάσεις λόγων είναι πάντα καλοδεχούμενες.
Θα ξεκινήσουμε με Το Νησί του Μάνου Χατζηδάκη που ίσως στις μέρες μας πρέπει να μας προβληματίσει λίγο παραπάνω.
«Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε κι έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε ν’ αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου; Όχι δεν μπορώ, απάντησε ο Πλούτος. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα.
Η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σ’ ένα πανέμορφο σκάφος. Σε παρακαλώ βοήθησέ με είπε η Αγάπη. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα κι έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου. Ω Αγάπη είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούσθηκε μια φωνή: Αγάπη έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!. Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: Γνώση ποιος με βοήθησε; Ο Χρόνος απάντησε η Γνώση. Ο Χρόνος;; ρώτησε η Αγάπη. Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος. Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε: Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Από σήμερα θα’θελα κοντά σε όλα τα’ άλλα να καταγράφω κάποια διαμαντάκια που ευτυχώς βρίσκει κανείς ακόμη, στα πάρα πολύ ψιλά γράμματα κάποιων εφημερίδων και περιοδικών. Είναι κάποια λόγια ανθρώπων γνωστών άλλες φορές αγνώστων που από αυτά που είπαν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε και σοφούς. Άλλωστε με τη βλακεία και το τίποτε που επικρατεί στις μέρες μας κάποιες οάσεις λόγων είναι πάντα καλοδεχούμενες.
Θα ξεκινήσουμε με Το Νησί του Μάνου Χατζηδάκη που ίσως στις μέρες μας πρέπει να μας προβληματίσει λίγο παραπάνω.
«Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε κι έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε ν’ αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου; Όχι δεν μπορώ, απάντησε ο Πλούτος. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα.
Η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σ’ ένα πανέμορφο σκάφος. Σε παρακαλώ βοήθησέ με είπε η Αγάπη. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα κι έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου. Ω Αγάπη είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούσθηκε μια φωνή: Αγάπη έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!. Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: Γνώση ποιος με βοήθησε; Ο Χρόνος απάντησε η Γνώση. Ο Χρόνος;; ρώτησε η Αγάπη. Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος. Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε: Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μέσα στο πέρασμα του χρόνου έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι μόνος, γυμνός, αδύναμος, ευάλωτος στην κακία των ανθρώπων. Ψάχνεις τότε ένα χέρι να κρατηθής, ένα χαμόγελο για να ηρεμίσεις, μια ψυχή ανοιχτή να μπεις μέσα να νοιώσεις τη ζεστασιά της αγάπης. Αυτό το συναίσθημα φύλαξέ το πολύτιμο θησαυρό γιατί θα είναι ο καταλύτης που θα σου ομορφαίνει τη ζωή κάθε φορά που θα το προσφέρεις σ'αυτούς που επιλέγεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή