ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Πολλές είναι οι φορές που οι άνθρωποι μετανιώνουν για πράξεις που έκαναν ή δεν έκαναν στη διάρκεια της ζωής τους. Προσωπικά έχω μετανιώσει τις περισσότερες φορές για πράγματα που δεν έκανα.
Σε πολλές συζητήσεις αναφέρω ότι θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι εργαζόμενος σε ένα εμπορικό πλοίο ώστε να έχω την ευκαιρία να γυρίσω όλο τον κόσμο. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί όταν τέλειωσα τη στρατιωτική μου θητεία όπου οι υποχρεώσεις μου ήταν μηδαμινές. Όνειρο ήταν και πάει. Όσο κι αν μετάνιωσα δεν αλλάζει τίποτα. Το ταξίδι αυτό γίνετε νοερά όταν ακούω τον ‘‘Σταυρό του νότου’’ του Νίκου Καββαδία.
Άλλος λόγος που με έκανε να μετανιώσω είναι το ότι άργησα να πιάσω το βιβλίο. Πάντα ξεφύλλιζα διάφορα μετά το τέλος του σχολικού μου βίου, όχι όμως διάβασμα. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια αυτό διορθώθηκε κι έτσι απέκτησα έναν πολύ πιστό φίλο που πραγματοποιεί πολλά κομμάτια από το ταξίδι που δεν έκανα ποτέ.
Όταν πρωτοδιάβασα το παρακάτω απόσπασμα βρήκα σε λίγες σειρές όλα όσα πιστεύω για το βιβλίο και τα καταγράφω με μεγάλη χαρά.


‘‘Ο Καδής και η μύγα’’
Το βιβλίο είναι μουγκό, όταν του επιβάλλεις τη σιωπή, λαλίστατο όταν το κάνεις να μιλά. Χάρη στο βιβλίο μαθαίνεις μέσα σ’ ένα μήνα, όσα δεν θα μάθαινες από το στόμα των ειδημόνων σε μία αιωνιότητα. Κι αυτό χωρίς να φορτωθείς με το χρέος της γνώσης. Σε απαλλάσσει, σε απελευθερώνει από τη συναλλαγή με άθλιους ανθρώπους και από τις σχέσεις με ανθρώπους κουτούς, ανίκανους να καταλάβουν. Σε υπακούει μέρα και νύχτα στα ταξίδια σου και στις στιγμές τις δύσκολες. Αν πέσεις σε δυσμένεια, το βιβλίο δεν παύει να σε υπηρετεί παρόλα αυτά. Ακόμα κι αν συναντήσεις αντίθετους ανέμους, το βιβλίο δεν θα στραφεί εναντίον σου. Συχνά το βιβλίο είναι ανώτερο από το συγγραφέα του…..! Το βιβλίο δεν ανασταίνει νεκρούς, δεν μεταμορφώνει τον ηλίθιο σε έξυπνο. Οξύνει το πνεύμα, το ξυπνά, το εκλεπτύνει και σβήνει τη δίψα του για γνώση. Όσο γι’ αυτόν που θέλει να τα μάθει όλα, καλά θα κάνουν οι δικοί του να τον φροντίσουν γιατί σίγουρα πάσχει από κάποια ψυχική διαταραχή.