ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ.

Κάποιες φορές πολλά βίαια γεγονότα μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα, κάτι που δεν μας συμβαίνει συχνά μα όταν μας συμβαίνει μας ταρακουνάει ή μας ανακουφίζει.
Εδώ και πολλά χρόνια μιλάμε για την αποξένωση των ανθρώπων. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι δεν γνωρίζεις τους γείτονες που μένουν απέναντί σου. Ποιος θα το έλεγε ότι ένας δρόμος θα καταφέρει να δημιουργήσει μια τόσο μεγάλη απόσταση.
Δυστυχώς το φαινόμενο αυτό επεκτάθηκε και στα χωριά κάτι που πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο. Το αν φταίει η εγκατάσταση πολλών μεταναστών ή η αδιαφορία μας είναι κάτι πολύ σχετικό. Ας ψάξει ο καθένας μας σε απόσταση εκατό μέτρων από το σπίτι του, πόσους γείτονες δεν γνωρίζει; Είναι πραγματικά τραγικό και έχει τις αρνητικές συνέπειες. Σε αυτήν την αποξένωση στηρίζονται τα κάθε είδους κλεφτρόνια που μπαινοβγαίνουν μέρα μεσημέρι σε σπίτια κλέβοντας χωρίς άγχος.
Τι να φταίει άραγε που οι άνθρωποι δεν θέλουν να εκτίθενται ούτε να βγαίνουν από το καβούκι τους; Ο καθένας μας κουβαλάει τον δικό του Σταυρό και τα δικά του βάσανα τα οποία μόνο αυτός γνωρίζει αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να παραμείνουν σφιχτές. Πριν από πολλά χρόνια ο αιώνιος έφηβος Αντώνης Σαμαράκης έγραψε πως ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές τους τόσο μακριά. Κατάφερε σε μία πρόταση να χωρέσει τόσα πολλά και να μας ταρακουνήσει. Ή μήπως όχι. Μάλλον το δεύτερο.
Λένε ότι η κρίση θα μας γυρίσει στο βιοτικό επίπεδο που είχαμε πριν από είκοσι πέντε χρόνια. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι θα επανεξετάσουμε τις έννοιες της διαβίωσης, της διασκέδασης, πολλών απολαύσεων και κυρίως των ανθρώπινων σχέσεων. Επιτέλους οι άνθρωποι θα διασκεδάζουν από σπίτι σε σπίτι. Ανθρώπινα, ειλικρινά, οικονομικά. Θα ξαναβγούν από τα συρτάρια τα επιτραπέζια, το τάβλι και οι άνθρωποι θα ξαναεπικοινωνήσουν πραγματικά. Σε οικογενειακό επίπεδο εφαρμόζουμε αυτόν τον τύπο συναναστροφής με τους φίλους μας και πιστέψτε με ότι είναι πολύ ωραίος. Είναι αληθινός.
Προϋπόθεση είναι αυτοί που συναναστρέφεσαι να βρίσκονται κοντά. Να μην μας τρώνε οι δρόμοι. Εδώ έρχεται να κολλήσει ο πρόλογος για τους γείτονες. Αν με αυτούς δεν είσαι καλά την πάτησες.
Πάμε λοιπόν να κανονίσουμε τα βραδινά μας ανταμώματα, με ζεστή καρδιά, αισιόδοξα, μην ξεχνώντας ποτέ ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας αδυνατούν να συμμετέχουν έστω και σε αυτή την απλή μορφή διασκέδασης.

Καταθέσεις

Πολλές είναι οι φορές που γνωστοί και άγνωστοι συνάνθρωποι μας έχουν πει διάφορα πράγματα που αποτελούν μεγάλες αλήθειες και χωράν μέσα σε δύο προτάσεις। Μεγάλες κουβέντες σε λίγες λέξεις. Θα καταθέσω μερικές από αυτές που κατά καιρούς έπεσαν στην αντίληψη μου.

Ένας φίλος, ένας άνθρωπος με αληθινή κατανόηση, αυτός που θ’ ακούσει πραγματικά το πρόβλημά μας, μπορεί και ν’ αλλάξει όλη μας την αντίληψη για τον κόσμο.
Ε. Mayo

Όταν κάποιος φίλος σου έχει προβλήματα μην τον ενοχλείς ρωτώντας τον τι θέλει να κάνεις γι’ αυτόν. Αν νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι, απλώς κάντο.

Μπορείς να δίνεις χωρίς ν’ αγαπάς αλλά δεν μπορείς ν’ αγαπάς χωρίς να δίνεις.

Ανάμεσα στα δύο τρία πράγματα που ένα παιδάκι μπορεί εύκολα να χειριστεί είναι οι δύο γονείς του.

Το καλύτερο πράγμα που μπορείς να ξοδεύεις με τα παιδιά σου είναι ο χρόνος.

Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων: Αυτοί που κάνουν τη δουλειά και αυτοί που εισπράττουν τα μπράβο. Να προσπαθήσετε να είστε στην πρώτη κατηγορία γιατί υπάρχει μικρότερος ανταγωνισμός εκεί.

Η αυτογνωσία είναι η βάση της ανταγωνιστικότητας.

Θέλει σοφία για να γνωρίσεις τους άλλους και φώτιση για να γνωρίσεις τον εαυτό σου.

Το μοναδικό και πραγματικό σφάλμα είναι να έχεις σφάλματα και να μην προσπαθείς να μάθεις και να βελτιωθείς μέσα από αυτά.
Κομφούκιος

Μερικοί άνθρωποι έχουν φοβερή μνήμη. Κάνουν τα ίδια λάθη συνεχώς.

Φυλάξου από τον άνθρωπο που απέκτησε ξαφνικά δύναμη που δεν την άξιζε.

Η καλύτερη προετοιμασία για το αύριο είναι να κάνεις τη δουλειά του σήμερα πολύ καλά.

Το πρόβλημα με το μέλλον είναι ότι έρχεται όλο και πιο κοντά.

Η ποιότητα στα προϊόντα και τις υπηρεσίες αρχίζει με την ποιότητα της σκέψεις.

Η κριτική χτυπάει πάντα σαν τον κεραυνό τις πιο ψηλές κορφές।

Υπάρχουν δύο είδη εκπαίδευσης। Με τη μία μαθαίνεις πώς να βγάζεις τα προς το ζην και με την άλλη πώς να ζεις.

Εκπαίδευση είναι η ανάπτυξη της μνήμης σε βάρος της φαντασίας μας;

Εκπαίδευση είναι μία διαδοχική ανακάλυψη του βάθους της άγνοιάς μας.

Η ηγεσία μπορεί να είναι απαιτητική αλλά ποτέ αδίστακτη και αμείλικτη παρά μόνο με τον ίδιο της τον εαυτό. Η ένδειξη ανθρωπιάς είναι σημάδι δύναμης.

Το να διαβάζεις αδιάκριτα οποιοδήποτε βιβλίο είναι σαν να κάνεις φίλο τον πρώτο τυχόντα που θα συναντήσεις στο δρόμο.
Έμερσον

Τα βιβλία είναι όπως οι άνθρωποι. Μικρός αριθμός παίζει το σπουδαιότερο ρόλο. Όλα τα’ άλλα αποτελούν το πλήθος.
Βολτέρος

Η γραφίδα και η οβίδα φτιάχνονται από το ίδιο μέταλλο.
Ναπολέων

Αν ένας σύντροφος δεν συμβαδίζει μαζί με τους συντρόφους του, ίσως αυτό συμβαίνει επειδή ακούει ένα διαφορετικό τυμπανιστή. Αφήστε τον ν’ ακολουθήσει τη μουσική που ακούει όσο ρυθμική κι αν είναι, αλλά να είστε κοντά και να παρακολουθείτε μήπως ξεστρατίσει.

Τα διαμάντια δεν είναι τίποτε παραπάνω από κομμάτια κάρβουνου που προσηλώθηκαν στη δουλειά τους.

Όταν επιβάλλεσαι χωρίς να το επιδιώκεις τότε πραγματικά αξίζεις.

Το να καθοδηγείς και να μην εξουσιάζεις είναι αρετή.

Μία φτωχά μορφωμένη εργατική δύναμη κάνει όλη την κοινωνία φτωχή.

Ο έπαινος κάνει τον καλό καλύτερο και τον κακό χειρότερο.

Ο βλάκας ποτέ δεν συγχωρεί ούτε ξεχνά. Ο αφελής συγχωρεί και ξεχνά. Ο σοφός συγχωρεί αλλά δεν ξεχνά.

Οι άλλοι αποδίδουν αυτό που δείχνεις ότι περιμένεις από αυτούς.

Επειδή όλοι έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις ιδέες που μόνοι τους ανακάλυψαν παρά σ’ αυτές που τους σερβίρουν, είναι πιο συνετό ν’ αφήσεις τον άλλο να σκεφτεί πάνω σε προτάσεις και να βγάλει μόνος του το συμπέρασμα.

Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα αν ήμαστε έτοιμοι ν’ αφήσουμε κάποιον άλλο να πάρει την αναγνώριση….

Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Όλοι μας αναπολούμε κάποιες στιγμές που βρεθήκαμε σε πραγματικά ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον. Θυμόμαστε κελαηδίσματα πουλιών, τον ήχο της θάλασσας, το τραγούδι της βροχής σε κάποια επιφάνεια. Ακόμη και ο ήχος της σιωπής πολλές φορές είναι βάλσαμο. Αυτονόητο ότι η αγαπημένη μας μουσική μας γαληνεύει περισσότερο απ’ όλα.
Στην αντίπερα όχθη, ο αστικός τρόπος ζωής μας χαρίζει απλόχερα ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να μας τρελάνει. Αυτοκίνητα, μηχανές, κορναρίσματα, καυγάδες στη μέση του δρόμου. Καταστάσεις που μας καταρρακώνουν και μας στρεσάρουν απίστευτα, σε βαθμό μάλιστα, με την επιστροφή στα σπίτια μας να έχουμε έναν απίστευτο εκνευρισμό. Χωρίς άλλη αιτία. Μόνο με την παρουσία μας στον ‘’πολιτισμό’’.
Εκεί λοιπόν στο καταφύγιο μας, αντί να είμαστε προστατευμένοι από εξωτερικά ερεθίσματα, μας βρίσκει ένας άλλος τεχνητός θόρυβος. Αυτός της τηλεόρασης. Με όλες τις καταστροφολογίες, τα ψεύδη, τη σαβούρα που βιώνουμε καθημερινά σε όλες τις ζώνες τηλεθέασης.
Υπάρχουν σημάδια που δείχνουν ότι μας πήρα η κάτω βόλτα. Είναι σήματα κινδύνου ότι το στρες μας χτυπά την πόρτα. Πρώτα πέφτει η διάθεσή μας για θετική συμπεριφορά και το ρίχνουμε συστηματικά σε επιθετικότητα ή υποχωρητικότητα. Αρχίζουμε και αποδεχόμαστε τη μετριότητα. Χαλαρώνει η διάθεσή μας να είμαστε καλύτεροι. Πέφτει η παραγωγικότητα και έχουμε προβλήματα με τους συναδέλφους μας.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε για να γλιτώσουμε από την αρρώστια της εποχής μας. Είναι άραγε το τίμημα της ανόδου; Το αποτέλεσμα κακής οργάνωσης του χρόνου μας; Προδιάθεση; Χαρακτήρας; Ότι και να ’ναι το στρες υπάρχει και εξαπλώνεται καταστρέφοντας αρχικά την υγεία και στη συνέχεια άλλα.
Υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης. Διαλέγουμε και υιοθετούμε όποιον μας ταιριάζει. Πρώτα ξεχνάμε το ασανσέρ και ανεβαίνουμε συστηματικά τις σκάλες. Κάνουμε πολλά μικρά διαλείμματα μέσα στη μέρα. διαχωρίζουμε τη ζωή της εργασίας μας από την υπόλοιπη ζωή μας. Ξεκαθαρίζουμε το αντικείμενο της εργασίας μας.
Κάπου εδώ θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα για έναν πολύ σημαντικό παράγοντα του στρες. Τον θόρυβο.
Όλοι μας γνωρίζουμε πως ο θόρυβος είναι από τους πιο επιβλαβείς παράγοντες στους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Η συνεχείς έκθεση των ανθρώπων στο θόρυβο επιφέρει μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα.
Στην εργασία: Έλλειψη επικοινωνίας, συναίσθημα απομόνωσης, διάσπαση προσοχής, μείωση απόδοσης, αύξηση πιθανοτήτων για ατυχήματα.
Στην ακοή: Βαρηκοΐα που στα πρώτα στάδια θεραπεύεται αλλά αν εξελιχθεί σε κώφωση δε θεραπεύεται.
Στη γενικότερη κατάσταση της υγείας: Τόσο στη φυσιολογία (αύξηση καρδιακής πίεσης, πεπτικές διαταραχές, μολύνσεις στ΄ αυτιά) όσο και στην ψυχοσωματική υγεία (αϋπνίες, ανησυχία, χρόνια κόπωση).
Όλα αυτά γίνονται ύπουλα, γιατί η ακοή αρχίζει να μειώνεται σε συχνότητες εκτός της ανθρώπινης ομιλίας και σταδιακά. Σε καμία περίπτωση ο θόρυβος δεν συνηθίζεται. Αυτό που συνηθίζεται είναι η επιβίωση με μειωμένη ακοή.
Για την αντιμετώπιση του θορύβου υπάρχει νομοθεσία εθνική και κοινοτική, που προβλέπει: Για την περίπτωση που η οκτάωρη έκθεση των εργαζομένων υπερβαίνει τα 90 db:
Μετρήσεις σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα.
Σήμανση των χώρων.
Λήψη μέτρων για μείωση στην πηγή ή παρεμπόδιση της διάθεσης (αν είναι τεχνικά δυνατό).
Λήψη οργανωτικών μέτρων (π.χ. εναλλαγή προσωπικού σε θέσεις με θόρυβο).
Χορήγηση μέσων ατομικής προστασίας (ωτοασπίδες ή ωτοβίσματα).
Αν τα ντεσιμπέλ αυξηθούν κατά τρεις μονάδες, ο χρόνος έκθεσης πρέπει να περιοριστεί στο μισό. Δεν πρέπει να υποτιμάται κάθε μέτρο που έχει ως αποτέλεσμα έστω και μικρή μείωση της έντασης του θορύβου.

Ενώ λοιπόν βλέπουμε πόσο βλαβερή είναι η έκθεση ανθρώπων σε τέτοια επίπεδα θορύβου ανεχόμαστε σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά διπλάσιας έντασης θορύβους. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι ηλικίες που εκτίθενται εκεί είναι νέα παιδιά 15, 16, 20 χρόνων. Για ελέγχους να μη γράψουμε τώρα. Στα πλαίσια του διακανονισμού χάνονται κι αυτοί. Φανταστείτε τη φρίκη που βιώνουν άνθρωποι που ζουν επάνω από τέτοια μαγαζιά. Μετά μας προβληματίζει η επιθετικότητα των νέων και η στρεβλή συμπεριφορά τους.
Προσωπικά κάποια φορά βρέθηκα σε κάποιο club που μου ήταν αδύνατο να μείνω μέσα. Πονούσαν τ’ αυτιά μου. Βούιζε το κεφάλι μου για δύο μέρες. Φυσικά δεν ξαναπάτησα. Οι πιτσιρικάδες θα το κάνουν ή θεωρούν ότι όση περισσότερη είναι η φασαρία τόσο πιο in είναι το club. Σε μας μένει η ενημέρωση και η προειδοποίηση των κινδύνων. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν. Εμείς όμως….

Περί επικοινωνίας γενικά...

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής μας είναι η έλλειψη επικοινωνίας που ματώνει τους ανθρώπους, τις επιχειρήσεις, τα κράτη κι όχι μόνο. Ο εγωισμός μας περισσεύει σε σημείο παράλογο να νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, να μην δεχόμαστε το διαφορετικό κι έτσι να ήμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι για καυγά. Σημείο εφαρμογής αυτών είναι ο τρόπος που οδηγούμε. Στους Έλληνες μπορείς να πεις τα πάντα εκτός από το ότι δεν οδηγούν σωστά.
Όταν μιλάμε πρέπει να σκεφτόμαστε ότι κρατάμε ένα αναμμένο σπίρτο. Τα λέμε όλα μέχρι να φτάσει η φλόγα στα δάχτυλα. Μετά χρειάζεται σιωπή, πρέπει ν’ αναμένουμε την αναπληροφόρηση. Όταν κάποιος μας κάνει μία ερώτηση γι’ αυτόν είναι σημαντική. Όταν αμφιβάλουμε για κάτι, καλύτερα να το παραδεχτούμε.
Για να καταλάβουμε ότι επικοινωνούμε αποτελεσματικά πρέπει να ελέγξουμε αν είμαστε σίγουροι ότι λέμε τα πράγματα που πρέπει την ώρα που πρέπει. Καλό είναι να προσαρμόζουμε το στυλ με το οποίο επικοινωνούμε στο στυλ των άλλων. Μαζί με το μήνυμα πρέπει ν’ αποκαλύπτουμε και τα αισθήματα μας την ώρα της επικοινωνίας.
Ένα άλλο πολύ καλό εργαλείο επικοινωνίας είναι το χιούμορ. Το χιούμορ μπορεί να βοηθήσει και να δουλέψει για μας σε μία συζήτηση αρκεί να μην προσβάλουμε κανέναν, ν’ αυτοσαρκαζόμαστε και να μην το ανακοινώνουμε από πριν αλλά ν’ αποτελεί συνέχεια αυτών που λέμε.
Όποιος γνωρίζει δεν λέει πολλά. Όποιος λέει πολλά δεν γνωρίζει. Όποιος γνωρίζει σταματάει τις συναλλαγές μέσα από τις οποίες καταναλώνεται και εξαντλείται. Αμβλύνει τα κοφτερά, απλοποιεί τα πολύπλοκα, απαλύνει τα εκτυφλωτικά, εξομαλύνει τις υπερβολές, κάνει μία εξισορρόπηση.
Καλή επικοινωνία σημαίνει καλή ισορροπία. Να θυμόμαστε ότι υπάρχουν τρία επίπεδα ισορροπίας. Το πρώτο αφορά την εργασία, το δεύτερο το σπίτι και το τρίτο την υγεία. Η ερώτηση είναι αν είναι ισορροπημένη η μέρα μας; Η εβδομάδα μας; Ας μην σκεφτόμαστε μόνο τον παράγοντα χρόνο αλλά και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Την ενέργεια που ξοδεύουμε στα τρία αυτά επίπεδα. Στο επίπεδο εκείνο που ξοδεύουμε τη λιγότερη ενέργεια, βρίσκετε ο αδύνατος κρίκος της ψυχοσωματικής μας ισορροπίας. Εκεί είναι που θα πρέπει να περιμένουμε προβλήματα και στρες. Ότι σημαντικό παραμεληθεί θα νοσήσει. Αντίθετα, ενέργεια περισσότερη βάζουμε εκεί που νιώθουμε καλοί και εκεί που παίρνουμε αναγνώριση.
Απ’ την αυριανή μέρα ας ξεκινήσουμε την επικοινωνία μας πιο ανθρώπινα, πιο χαλαρά, πιο γελαστά. Άλλωστε η άνοιξη ήρθε για τα καλά και είναι κρίμα εμείς να έχουμε κολλήσει στο ψυχικό καταχείμωνο.

Νερόβραστοι τρομοκράτες

Πρώτα απ’ όλα καλό μήνα. Σήμερα λοιπόν πρωταπριλιά, μια και η παράδοση απαιτεί ψέματα, ας πάμε κόντρα σ’ αυτήν κι ας προσπαθήσουμε να γράψουμε αλήθειες. Είναι άλλωστε και Μεγάλη Τετάρτη και η αλήθεια είναι πιο κοντά στο κλίμα των ημερών.
Στο προηγούμενο κείμενο έγραψα για το ότι πρέπει να κλείσουμε την τηλεόραση για να βρούμε επιτέλους λίγη γαλήνη και ηρεμία από το καθημερινό σφυροκόπημα των επί παντός επιστητού ειδικών, που κατοικοεδρεύουν στα διάφορα πάνελ κάθε βράδυ κι όχι μόνο.
Προσπάθησα να το εφαρμόσω και ν’ απέχω αλλά μάταια. Εκεί που έβλεπα ένα έργο ήρθε η διακοπή για το έκτακτο γεγονός. Μέχρι να καταλάβω τι έγινε αγανάκτησα. Άκουσα για βόμβα που έσκασε στα χέρια ανήλικου βομβιστή, μάλλον μέλος της Αλ Κάιντα που είχε συνεργό, για στόχους για για για….
Φυσικά τα κανάλια επιστράτευσαν επειγόντως τους ειδικούς επί της τρομοκρατίας όπου κι αν αυτοί βρίσκονταν. Όπως γίνετε σχεδόν πάντα η πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με την αλήθεια η οποία ήταν απίστευτα σκληρή και τραγική.
Όλοι μάθαμε ότι μία Αφγανή μάνα με τα δύο της παιδιά έψαχνε μέσα στα σκουπίδια για να βρει φαγητό αλλά το γραφτό τους ήταν να βρουν τον θάνατο να περιμένει για να πεταχτεί μέσα από ένα σακίδιο. Ο απολογισμός μας δίνει μία πολύ δυνατή γροθιά στο στομάχι. Ο 15χρονος νεκρός, η 11χρονη αδελφή του σχεδόν τυφλή, η μάνα με ισχυρό σοκ, ο πατέρας να κρύβετε επειδή δεν έχουν χαρτιά κι όλοι εμείς ν’ αναρωτιόμαστε γιατί;
Σήμερα ο πατέρας σε μία εφημερίδα είπε ότι έφυγαν από το Αφγανιστάν για να γλιτώσουν τις βόμβες και διάλεξαν την Ελλάδα γιατί θαύμαζαν τον πολιτισμό της. Ο καημένος δεν ήξερε κι όπως όλα δείχνουν δεν ρώτησε.
Δεν έμαθε πως τα τελευταία 15 χρόνια αρκετά τσογλανάκια έχουν δημιουργήσει μαφιόζικες ομάδες που οι ίδιοι αποκαλούν τρομοκρατικές, τις έχουν βαφτίσει με βαρύγδουπα ονόματα κι άρχισαν τον απελευθερωτικό αγώνα.
Από τι άραγε; Από τα φράγκα των δικών τους, μια κι όσοι πιάστηκαν αποδείχθηκαν γόνοι καλών οικογενειών. Από το κακό σύστημα, μια και στόχοι τους είναι αστυνομικοί και ειδικοί φρουροί 20 – 25 χρόνων που ψάχνοντας για εργασιακή αποκατάσταση βρέθηκαν με τα 700 ευρώ στο παντελόνι; Από τις μισητές τράπεζες, τις οποίες χτυπούν με τόση ισχύ (βάζοντας δυο – τρία γκαζάκια) ή κλέβοντας τες για να έχουν να περνάν καλά;
Είναι απερίγραπτο ρε γαμώτο, να κάνεις σύσκεψη για ένα στόχο και η επαναστατική αυτή ομάδα να επιλέγει μία γυναίκα 23 χρόνων ειδική φρουρό. Δεν πρέπει να στέκουν καλά στα μυαλά τους. Σίγουρα είναι βαρεμένοι δεν εξηγείτε αλλιώς. Να πεις δεν υπάρχουν πελάτες… Επίορκοι, παιδεραστές, καταχραστές χρήματος, αξιοπρέπειας και πόνου, κι άλλοι , κι άλλοι…..
Όσο για την Ελληνική κοινωνία, ο συγκεκριμένος 15χρονος δεν είχε όνομα για να το μάθουμε, ξένος ήταν παράνομος। Ούτε πορείες, ούτε επεισόδια, ούτε θρήνος, ούτε στεναγμός. Άλλωστε τα δικά μας παιδιά δεν ψάχνουν στα σκουπίδια, έχουν τρόπους κι αγωγή.

Στον εξωτερικό τοίχο στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας στη Δράμα γράφει:
‘’Αφιερωμένο σ’ όσους έχουν πεθάνει άδικα…
Η ζωή είναι μια μέρα.
Το πρωί γεννιέσαι και το βράδυ πεθαίνεις.
Και έχεις το μεσημέρι να το περάσεις όσο καλύτερα μπορείς।’’

Δυστυχώς η ζωή κάποιων δεν έχει μεσημέρι, βλέπεις συνάντησαν νερόβραστους επαναστάτες. Αυτό κι αν είναι ατυχία…..