Όλοι μας αναπολούμε κάποιες στιγμές που βρεθήκαμε σε πραγματικά ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον. Θυμόμαστε κελαηδίσματα πουλιών, τον ήχο της θάλασσας, το τραγούδι της βροχής σε κάποια επιφάνεια. Ακόμη και ο ήχος της σιωπής πολλές φορές είναι βάλσαμο. Αυτονόητο ότι η αγαπημένη μας μουσική μας γαληνεύει περισσότερο απ’ όλα.
Στην αντίπερα όχθη, ο αστικός τρόπος ζωής μας χαρίζει απλόχερα ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να μας τρελάνει. Αυτοκίνητα, μηχανές, κορναρίσματα, καυγάδες στη μέση του δρόμου. Καταστάσεις που μας καταρρακώνουν και μας στρεσάρουν απίστευτα, σε βαθμό μάλιστα, με την επιστροφή στα σπίτια μας να έχουμε έναν απίστευτο εκνευρισμό. Χωρίς άλλη αιτία. Μόνο με την παρουσία μας στον ‘’πολιτισμό’’.
Εκεί λοιπόν στο καταφύγιο μας, αντί να είμαστε προστατευμένοι από εξωτερικά ερεθίσματα, μας βρίσκει ένας άλλος τεχνητός θόρυβος. Αυτός της τηλεόρασης. Με όλες τις καταστροφολογίες, τα ψεύδη, τη σαβούρα που βιώνουμε καθημερινά σε όλες τις ζώνες τηλεθέασης.
Υπάρχουν σημάδια που δείχνουν ότι μας πήρα η κάτω βόλτα. Είναι σήματα κινδύνου ότι το στρες μας χτυπά την πόρτα. Πρώτα πέφτει η διάθεσή μας για θετική συμπεριφορά και το ρίχνουμε συστηματικά σε επιθετικότητα ή υποχωρητικότητα. Αρχίζουμε και αποδεχόμαστε τη μετριότητα. Χαλαρώνει η διάθεσή μας να είμαστε καλύτεροι. Πέφτει η παραγωγικότητα και έχουμε προβλήματα με τους συναδέλφους μας.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε για να γλιτώσουμε από την αρρώστια της εποχής μας. Είναι άραγε το τίμημα της ανόδου; Το αποτέλεσμα κακής οργάνωσης του χρόνου μας; Προδιάθεση; Χαρακτήρας; Ότι και να ’ναι το στρες υπάρχει και εξαπλώνεται καταστρέφοντας αρχικά την υγεία και στη συνέχεια άλλα.
Υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης. Διαλέγουμε και υιοθετούμε όποιον μας ταιριάζει. Πρώτα ξεχνάμε το ασανσέρ και ανεβαίνουμε συστηματικά τις σκάλες. Κάνουμε πολλά μικρά διαλείμματα μέσα στη μέρα. διαχωρίζουμε τη ζωή της εργασίας μας από την υπόλοιπη ζωή μας. Ξεκαθαρίζουμε το αντικείμενο της εργασίας μας.
Κάπου εδώ θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα για έναν πολύ σημαντικό παράγοντα του στρες. Τον θόρυβο.
Όλοι μας γνωρίζουμε πως ο θόρυβος είναι από τους πιο επιβλαβείς παράγοντες στους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Η συνεχείς έκθεση των ανθρώπων στο θόρυβο επιφέρει μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα.
Στην εργασία: Έλλειψη επικοινωνίας, συναίσθημα απομόνωσης, διάσπαση προσοχής, μείωση απόδοσης, αύξηση πιθανοτήτων για ατυχήματα.
Στην ακοή: Βαρηκοΐα που στα πρώτα στάδια θεραπεύεται αλλά αν εξελιχθεί σε κώφωση δε θεραπεύεται.
Στη γενικότερη κατάσταση της υγείας: Τόσο στη φυσιολογία (αύξηση καρδιακής πίεσης, πεπτικές διαταραχές, μολύνσεις στ΄ αυτιά) όσο και στην ψυχοσωματική υγεία (αϋπνίες, ανησυχία, χρόνια κόπωση).
Όλα αυτά γίνονται ύπουλα, γιατί η ακοή αρχίζει να μειώνεται σε συχνότητες εκτός της ανθρώπινης ομιλίας και σταδιακά. Σε καμία περίπτωση ο θόρυβος δεν συνηθίζεται. Αυτό που συνηθίζεται είναι η επιβίωση με μειωμένη ακοή.
Για την αντιμετώπιση του θορύβου υπάρχει νομοθεσία εθνική και κοινοτική, που προβλέπει: Για την περίπτωση που η οκτάωρη έκθεση των εργαζομένων υπερβαίνει τα 90 db:
Μετρήσεις σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα.
Σήμανση των χώρων.
Λήψη μέτρων για μείωση στην πηγή ή παρεμπόδιση της διάθεσης (αν είναι τεχνικά δυνατό).
Λήψη οργανωτικών μέτρων (π.χ. εναλλαγή προσωπικού σε θέσεις με θόρυβο).
Χορήγηση μέσων ατομικής προστασίας (ωτοασπίδες ή ωτοβίσματα).
Αν τα ντεσιμπέλ αυξηθούν κατά τρεις μονάδες, ο χρόνος έκθεσης πρέπει να περιοριστεί στο μισό. Δεν πρέπει να υποτιμάται κάθε μέτρο που έχει ως αποτέλεσμα έστω και μικρή μείωση της έντασης του θορύβου.
Ενώ λοιπόν βλέπουμε πόσο βλαβερή είναι η έκθεση ανθρώπων σε τέτοια επίπεδα θορύβου ανεχόμαστε σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά διπλάσιας έντασης θορύβους. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι ηλικίες που εκτίθενται εκεί είναι νέα παιδιά 15, 16, 20 χρόνων. Για ελέγχους να μη γράψουμε τώρα. Στα πλαίσια του διακανονισμού χάνονται κι αυτοί. Φανταστείτε τη φρίκη που βιώνουν άνθρωποι που ζουν επάνω από τέτοια μαγαζιά. Μετά μας προβληματίζει η επιθετικότητα των νέων και η στρεβλή συμπεριφορά τους.
Προσωπικά κάποια φορά βρέθηκα σε κάποιο club που μου ήταν αδύνατο να μείνω μέσα. Πονούσαν τ’ αυτιά μου. Βούιζε το κεφάλι μου για δύο μέρες. Φυσικά δεν ξαναπάτησα. Οι πιτσιρικάδες θα το κάνουν ή θεωρούν ότι όση περισσότερη είναι η φασαρία τόσο πιο in είναι το club. Σε μας μένει η ενημέρωση και η προειδοποίηση των κινδύνων. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν. Εμείς όμως….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου