ΑΧΟΡΤΑΓΗ ΛΥΣΣΑ

Όλοι δεχόμαστε μηνύματα που έχουν σχέση με την κακοποίηση που υφίσταται το περιβάλλον και η έλλειψη ενημέρωσης δεν αποτελεί πλέον άλλοθι για κανέναν μας. Νιώθουμε στο πετσί μας τις τρελές αλλαγές θερμοκρασίας, την πλήρη ανατροπή των εποχών και τα ακραία φυσικά φαινόμενα που οδηγούν το βορρά μίας χώρας στο να πνίγεται στην κυριολεξία από τις καταιγίδες και τον νότο της να καίγεται από τις πυρκαγιές.
Ποιος φταίει; Μπορεί να υπάρξει ανακοπή της κλιματικής αλλαγής; Εμείς τι κάνουμε; Ξαναέγραψα ότι ο άνθρωπος είναι ο μόνος ζωντανός οργανισμός στη φύση που κάνει ότι μπορεί για να φτάσει γρηγορότερα στην αυτοκαταστροφή του.
Μας έχει πιάσει μία ακόρεστη και αλύπητη επιθυμία για ενέργεια που έχει εξαφανίσει όλους τους φραγμούς μας για το πώς θα την αποκτήσουμε. Την ξοδεύουμε χωρίς κανένα μέτρο με απίστευτη σπατάλη χωρίς να περνάει από το μυαλό μας ότι οι πάγοι στους πόλους λιώνουν οδηγώντας τις πανέμορφες λευκές αρκουδίτσες στο θάνατο λόγω της απουσίας τροφής.
Κανείς μας δεν μπορεί να συνδέσει δική του ευθύνη με αυτά που συμβαίνουν. Ο τρόπος ζωής μας όμως είναι τόσο ρηχός και κενός που με τη σπατάλη ενέργειας προσπαθεί να τον καλύψει.
Η μόνη λύση είναι η εκπαίδευση της επόμενης γενιάς. Άμεσα χωρίς καθυστερήσεις. Όσο για τους μεγαλύτερους ίσως μία ουράνια φώτιση κάνει το θαύμα της. Δεν το βλέπω αλλά η ελπίδα είναι ότι μας απέμεινε.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΣ

Για όλους η δουλειά μας είναι κάτι σημαντικό που πολλές φορές μας οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι μετά από εμάς θα έρθει το χάος. Μία βόλτα από τα νεκροταφεία θα μας δείξει πόσοι αναντικατάστατοι βρίσκονται εκεί. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν γι’ αυτό που κάνουν γιατί το κάνουν πάρα πολύ καλά. Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον γυμναστή που είχα στο γυμνάσιο πριν από 28 χρόνια.
Τις πρώτες μέρες του γυμνασίου γνωρίσαμε τον νέο μας γυμναστή, τον κύριο Νίκο, που λίγα χρόνια πριν ήρθε στην Ελλάδα από την Τασκένδη. Με κοντό ανάστημα, φαλακρίτσα, λεξιλόγιο ιδιόμορφο και μπερδεμένο κατάφερε να μας κερδίσει και ανάλογα με τα προσόντα μας, να μας εντάξει στις ομάδες που είχε δημιουργήσει και προπονούσε καθημερινά. Πράγματα πρωτόγνωρα για εμάς. Υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου, με πήρε για τερματοφύλακα, ομάδα μπάσκετ, χάντμπολ, στίβου, βόλεϊ. Έτσι μετά το τέλος του σχολείου και του φαγητού, πηγαίναμε στο γήπεδο όπου είχε τόσο κόσμο που σπάνια είχαμε τη δυνατότητα να δούμε. Να σημειώσω ότι αυτός ο άνθρωπος για όλες αυτές τις δραστηριότητες ξόδευε χρόνο, χρήμα και ψυχική ηρεμία. Κατάφερε οι ομάδες του να πηγαίνουν καλά στις διοργανώσεις, όλοι μας να είμαστε ενθουσιασμένοι και το κυριότερο μακριά από τις διάφορες κακοτοπιές. Αυτό συνεχίστηκε για πολλές γενιές για καμιά 20ετία ώσπου ο κύριος Νίκος βγήκε στη σύνταξη.
Επόμενο ήταν τα γήπεδα ν’ αδειάσουν, κάποια να γίνουν αίθουσες εκδηλώσεων, οι μαθητές να γεμίσουν τα ίντερνετ καφέ και γενικά η ασυδοσία και οι κακοτοπιές ν’ αυξηθούν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Εντελώς δικαιολογημένη η πικρία που έμαθα ότι έχει ο γυμναστής μας. Ποιος ξέρει πότε θα βρεθεί άξιος αντικαταστάτης κι όχι απλά ένας γυμναστής.
Τα συστήματα που εφάρμοζε ο γυμναστής μας ήταν τόσο πρωτοπόρα, τόσο δύσκολα και το κυριότερο αξιοκρατικά, που κανείς δεν θεωρούσε το μάθημα της γυμναστικής χαβαλέ. Η βαθμολογία έβγαινε με μέσο όρο από πίνακες ανά άθλημα. Για παράδειγμα στο ακόντιο το άριστα ήταν τα 50μ κι από εκεί και κάτω κατέβαινες. Έτσι μόλις έριχνες ήξερες τα μέτρα σου άρα και το βαθμό σου. Το ίδιο και στα υπόλοιπα μαθήματα. Σφαίρα, 100μ, 400μ, 1000μ, 5000μ, μονόζυγο, κρίκοι, δίζυγο, μήκος, ύψος, κι άλλα τόσα που μετά από 25 χρόνια δεν θυμάμαι.
Αργότερα στο λύκειο ο γυμναστής μας ήταν ένας βολεμένος δημόσιος υπάλληλος που μας έδινε μία μπάλα για να φύγουμε από το κεφάλι του και να τεμπελιάσει. Αναπολούσα τον κύριο Νίκο και μου έλειπε αλλά τι μπορούσα να κάνω;
Άραγε οι αρχές του τόπου εκεί μακριά στο χωριό μου σκέφθηκαν ποτέ να βραβεύσουν τον κύριο Νίκο που κράτησε τόσες γενιές μακριά από τα σκατά; Που να προλάβουν όμως; Έχουν τόσες υποχρεώσεις. Κρετίνοι. Τέλος πάντων.

Δάσκαλε όπου και να ’σαι να ξέρεις ότι εκατοντάδες μαθητές σου σε θυμούνται με νοσταλγία. Σ’ ευχαριστούμε για όλες τις θυσίες σου.

http://www.youtube.com/watch?v=hAEkoI-TaXo

ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Δυστυχώς πριν περάσουν δέκα μέρες από τη σχετική ανάρτηση για τους πιλότους των F16, επιβεβαιώθηκα σχετικά με τις απώλειες που αυτοί και οι οικογένειές τους υφίστανται. Ένας νέος άνθρωπος χάθηκε και δύο τραυματίστηκαν βαριά στην ώρα της εκπαίδευσης που απαιτείται για να είναι πανέτοιμοι όταν χρειαστεί στην ώρα της πραγματικής εμπλοκής με τους Τούρκους.

Η απώλεια είναι πάντα απώλεια. Για μένα που έχω έναν παιδικό φίλο εκεί πάνω, παίζαμε μπάσκετ για πολλά χρόνια, η καρδιά μου σταματά μέχρι να μάθω λεπτομέρειες και ονόματα. Είναι αυτά που γράφαμε για την αγωνία όλων των συγγενών και φίλων των πιλότων.

Το μόνο που αξίζει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι σεβασμός και τιμή. Δεν τα απαιτούν ούτε τα ζητούν. Δεν είναι τέτοιοι. Απλά τα αξίζουν.

http://www.youtube.com/watch?v=ZDvvrlkzElE

Έλεγε κλαίγοντας ο Ισοκράτης (436 – 338 π.Χ.) ‘‘…η Δημοκρατία καταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα. Την παρανομία ως ελευθερία. Την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία….’’

Ήξερε ο άνθρωπος ότι τα λόγια του θα έχουν καλύτερη ανάγνωση 2.500 χρόνια μετά. Τότε τα έλεγε κλαίγοντας. Τώρα τα εφαρμόζουν γελώντας. Παλιοκουφάλες.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ....

Είναι κρίμα κι άδικο όλοι μας να έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και να μην μας ενδιαφέρει το τι γίνεται δίπλα μας ή έστω λίγο παρακάτω στη γειτονιά μας. Όχι με την έννοια του κουτσομπολιού που σίγουρα ξέρουμε τα πάντα για όλη την πόλη με πιπεράτες λεπτομέρειες, αλλά με την μορφή του πραγματικού ενδιαφέροντος για τις δυστυχίες που χτυπάν πάρα πολλά σπίτια.

Κατά γενική ομολογία μία τεράστια πληγή είναι το θέμα των εξαρτήσεων και κυρίως αυτό των ναρκωτικών. Πολλά σπίτια διαλύονται γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας δεν είχαν τις άμυνες κι έχουν μπλέξει με τυχερά παιχνίδια (στοίχημα συνήθως), με τον αλκοολισμό (προτείνω να δείτε το έργο when a man loves a woman με την Μεγκ Ράϊαν και τον Ρίτσαρντ Γκηρ), με το διαδίκτυο και όλες τις άσχημες πλευρές που αυτό έχει.

Αν οι παραπάνω εξαρτήσεις θεωρούνται απλές, που πραγματικά δεν είναι μια και για τις τρεις έχω να γράψω μία περίπτωση διάλυσης γάμου, η χειρότερη περίπτωση όλων είναι οι εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες. Η έκφραση ‘‘μπήκε στο λούκι’’ δεν είναι καθόλου τυχαία και δείχνει το πόσο δύσκολο είναι να βγει κάποιος από αυτή τη κόλαση. Όπως το νερό που μπαίνει στο λούκι έτσι και ο γυρισμός από τα μαύρα ταξίδια των ουσιών είναι μάχη. Μάχη για όλους του κοντινού περιβάλλοντος.

Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι όλοι θεωρούμε αυτό το θέμα μακρινό από εμάς. Λες και όλοι όσοι έμπλεξαν πήγαν και το διάλεξαν. Είναι θέμα που αφορά την κοινωνία μας πόρτα παρά πόρτα. Λίγο η ντροπή, λίγο η στεναχώρια, κρύβουμε την αγωνία μας και αρνούμαστε τη βοήθεια που κάποιος ειδικός μπορεί να μας προσφέρει. Μόνο με συμβουλές των ειδικών γλιτώνει κανείς. Το θέμα είναι ποιών ειδικών;

Σε μία πόλη των 80.000 κατοίκων και με τόσες τρελές μαλακίες που έχουμε ακούσει σε προεκλογικές περιόδους, δεν βρέθηκε κανείς υποψήφιος να προτείνει κάτι σχετικό. Και όταν εκλέγονται και τους προτείνεις μία στάλα φωτός, αυτοί κάνουν τους χαζούς. Δεν ακούν. Δεν σε γνωρίζουν άσχετα αν πριν τις εκλογές σε παρακαλούν και σε ξέρουν μια χαρά. Που είναι τα κέντρα αποτοξίνωσης ή οι θεραπευτικές κοινότητες που χρειάζονται; Μόνο πανηγύρια και ταρατατζούμ.

Αρχίζει η προεκλογική περίοδος. Ας τους κρίνουμε και από τη στάση τους σε αυτό το κρίσιμο θέμα. Σήμερα ίσως δεν μας αφορά. Αύριο όμως;

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ

Όλοι μας ξέρουμε πως δεν έχει καμία σημασία το τι ξέρεις να κάνεις αλλά το πώς θα καταφέρεις να λανσάρεις τη δουλειά σου με έναν βαρύγδουπο τίτλο. Το πόσο θα καταφέρεις να τρομάξεις κάποιον ανυποψίαστο έχει πολύ γέλιο. Η παρακάτω λίστα με τους ψαρωτικούς επαγγελματικούς τίτλους με έκανε να γελάσω πολύ. Ελπίζω το ίδιο και εσάς.

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΝΥΧΙΩΝ η κυριούλα που κάνει μανικιούρ πεντικιούρ.

ΜΕΤΡ ΣΕ ΚΛΑΜΠ ο κύριος που κρατάει ένα ντοσιέ και σου λέει που να κάτσεις.

P.R. ΣΕ ΚΛΑΜΠ μία γκόμενα που λέει καλησπέρα.

JUNIOR MARKETING MANAGER οι κοπελίτσες που μοιράζουν στο δρόμο κουπόνια για κέντρα αδυνατίσματος.

STYLIST περίεργα ντυμένος κύριος που διαλέγει ρούχα για άλλους.

SOMMELIER κύριος που ασχολείται με παλιά μπουκάλια.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ – IMAGE MAKER ο κύριος που διαλέγει το χρώμα του φόντου στις ομιλίες των πολιτικών.

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ άκαπνος καλοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος που φεύγει κατά τις 12 το μεσημέρι από το Μαξίμου για να πάει σπίτι να δει DVD ή για να πάει να κάνει μπάνιο, ποδήλατο ή κανό.

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ - ΙΔΙΑ ΓΕΥΣΗ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1990......................................ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010

Ήταν το καλοκαίρι του 1990 που όλη η παρέα αποφάσισε να στήσει ένα beach volley στη θρυλική παραλία του Παληού και που έμελλε να είναι η καθημερινή ασχολία όλων μας।

Οι μάχες που γίνονταν εκεί έμειναν στην ιστορία όπως και οι καυγάδες για το σκορ, τη σκόνη, το φιλέ, το, το, το. Έγιναν αγώνες με αντιπάλους Κορεάτες, Γερμανούς, Αμερικάνους, μικτή κόσμου και δεκάδες άλλες παραλλαγές. Το τέλος πάντα ίδιο. Μπύρες ή σφηνάκια στο La Boheme το βράδυ και σχεδιασμός των πλάνων για την επόμενη μέρα. Σε όλο το σκηνικό υπήρχαν και οι κοπέλες φυσικά με τον σημαίνοντα ρόλο που η φύση τις έχει προικίσει. Της εμψύχωσης εννοώ.

Ο κορμός των βασικών ομάδων πάνω κάτω ίδιος. Από τη μία ο Αντώνης με τον Θόδωρο, το Στάθη, τον Κωστή, τον Ντάνο και μένα. Από την άλλη ο Teo, με τον Ηρακλή, τον Κυριάκο και δύο τρία διαβολοσκορπίσματα για να συμπληρώσουν. Διαιτητής ο κύριος Μανόλης, πάντα δίκαιος και ακέραιος παρά την αφόρητη πίεση που δεχόταν. Αποτέλεσμα.... Της πουτάνας. Σκοτωμός.

Φέτος, είκοσι χρόνια μετά με το γιο μου ξαναστήσαμε τα κοντάρια του πολέμου και ξανακρεμάσαμε το δίχτυ. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Οι μάχες ξαναβρίσκουν δειλά δειλά την παλιά τους αίγλη. Τα σώματα δεν είναι τόσο πρόθυμα όσο τα πνεύματα, αλλά εμείς εκεί. Το παλεύουμε. Να ’ναι καλά οι θερμαντικές αλοιφές που κάνουν πραγματικά πολύ καλή δουλειά κάθε βράδυ.
Στόχος μας είναι να ενεργοποιηθούν όσοι περισσότεροι πυρήνες από την παλιά ομάδα. Καταφέραμε να γίνουμε έως και έξι από τα παλιά. Προσπαθούμε ακούραστα. Άλλωστε τώρα έχουμε και την πίεση από τα παιδιά μας, τ’ ανίψια μας και άλλα παιδάκια που στο πρώτο επεισόδιο ήταν αγέννητα.
Σημασία έχει ότι περνάμε καλά σε πείσμα του κάθε κερατά που προσπαθεί για το αντίθετο.

ΗΡΩΕΣ Ή ΡΕΤΙΡΕ

Ώρα 3 το ξημέρωμα। Ενώ όλοι οι κυβερνώντες κοιμούνται ή μόλις επέστρεψαν τα κουρασμένα τους κορμιά από κάποια μεγάλη Αθηναϊκή πίστα, κάνοντας φυσικά και την ανάλογη ‘‘ζημιά’’, κάποιοι τρέχουν να καβαλήσουν το ‘‘γεράκι’’ τους για να κάνουν άλλη μία αναχαίτιση των κακών γειτόνων μας, πάνω από τα σκοτεινά νερά του Αιγαίου.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Ο καθένας κάνει αυτό που έμαθε να κάνει. Το μεγάλο κακό αρχίζει όταν οι πρώτοι αποφασίζουν τις απολαβές των δεύτερων. Οι άκαπνοι κρίνουν τις περικοπές των αποδοχών ανθρώπων που έχουν τον κώλο τους επάνω σε καύσιμα που θα ήταν ικανά να κάψουν όλη τη Βουλή κι επιτέλους να γλιτώσουμε απ’ αυτούς.

Ξεχνώντας ότι αυτό που κάνουν οι πιλότοι μας δεν είναι επάγγελμα αλλά η καψούρα τους, το καθήκον τους που δεν αντέχουν όλοι. Ξεχνούν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι και πολύ σίγουροι ότι το βράδυ θα είναι με τις γυναίκες και τα παιδάκια τους. Αυτά όχι με τη θεωρητική προσέγγιση αλλά με τη στατιστική που δείχνει ότι δυστυχώς πολλά σπίτια κλείνουν. Κι όμως αυτοί χωρίς μιζέρια συνεχίζουν. Χωρίς εκβιασμούς και χωρίς τα κόλπα των πρόσθετων εξεταστικών επιτροπών (για την κάλυψη του χαμένου εισοδήματος).

Ευτυχώς όλοι δεν είναι σαν τα μούτρα των πολιτικών μας. Ευτυχώς που κάποιοι μας κάνουν ακόμα περήφανους μέσα σ’ όλη την καταιγίδα. Όσο για τις αποδοχές. Ντροπή σας κυβερνώντες και μόνο που το σκεφθήκατε. Ξεφτίλες.


Υ.Γ. Ευχαριστώ το Διονύση για τις όμορφες φωτογραφίες που μας χαρίζει.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

Το χωριό μου, το Εμπόριο, βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Μουρίκι δυτικά της Εορδαίας στη Δυτική Μακεδονία, σκαρφαλωμένο στα 650 μ. Περιτριγυρίζεται από βουνά ενώ η νότια πλευρά του συνορεύει με έναν πολύ γόνιμο κάμπο που ποτίζεται από δύο ποτάμια που κυλούν στις δύο άκρες του Εμπορίου. Τα χρώματα του βουνού έχουν απίθανες εναλλαγές όλο το χρόνο. Υπάρχουν πολλές αιωνόβιες καστανιές, οξιές, βελανιδιές, με πολλά διαφορετικά χρώματα.
Εκεί λοιπόν υπάρχουν πέντε έξι όμορφα εξωκλήσια που με τον κεντρικό ναό του Αγίου Μηνά συνθέτουν το θρησκευτικό κομμάτι του Εμπορίου. Ο Αϊ Νικόλας (άσχετα αν η θάλασσα είναι 250 χιλιόμετρα μακριά), ο Αϊ Δημήτρης, ο Άγιος Κωνσταντίνος στην κορυφή του βουνού και τέλος η Παναγία. Στους πρόποδες του βουνού χτισμένη στις ρίζες αιωνόβιων καστανιών άσπρη κάτασπρη αγναντεύει τις σκεπές των σπιτιών. Αυτές τις μέρες ο ναός αυτός έχει την τιμητική του. Παρακλήσεις, εσπερινοί, όλα με πάσα δόξα και τιμή. Παναγία είναι αυτή και σε κάθε δυσκολία είναι στα χείλη μας.
Το αποκορύφωμα ο δεκαπενταύγουστος που όλοι είναι εκεί. Πάρα πολύς κόσμος. Και λίγο παραπέρα το γνωστό παντού πανηγύρι με τα σουβλάκια και τις παγωμένες μπύρες. Για μία μέρα όλα θα σταματήσουν. Ούτε γκρίνιες, ούτε αγανάκτηση, ούτε δυσαρέσκεια. Όλα μπορούν να περιμένουν. Γιορτάζει η κυρά Δέσποινα τη βοήθεια της οποίας πολύ θα χρειαστούμε όλοι μας….

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Πριν από πολλά χρόνια σε μία επίσκεψη του τότε προέδρου των ΗΠΑ στη χώρα μας άκουσα την ομιλία του που έκανε λόγο για το λίκνο της Δημοκρατίας που είναι η Ελλάδα με την τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα, το παράδειγμά της, μπλα μπλα, μπλα μπλα, μπλα μπλα. Στην συνέχεια το λαμόγιο υπέγραψε συμφωνίες για βάσεις και καταδυνάστευση της Ελλάδας για τα επόμενα 500 χρόνια.
Κι εμείς; Να τα τραπέζια, τα σαρμαδάκια της Μαρίκας, το λάδι από το χωριό, τα δώρα, τις κρουαζιέρες. Με αντάλλαγμα τι; Κατανόηση στα Εθνικά μας θέματα. Αποτέλεσμα. Εδώ και 30 χρόνια είμαστε η πουτάνα της Ευρώπης. Όποιος θέλει μας κάνει ότι θέλει. Οι γείτονές μας, ο κάθε πρέσβης που αισθάνεται φύλαρχος και φυσικά οι κυβερνήσεις μας. Αυτοί κι αν μας βιάζουν. Σου λένε είμαστε που είμαστε πουτάνα ότι προλάβουμε να φάμε.
Και φάγανε. Πολλά χρόνια. Πολύ φαΐ. Σκάσανε. Μέχρι που το μαγαζί φαλίρισε και να τα μας πάλι, ήρθαν να μας σώσουν. Ποιοι; Οι ίδιοι. Και από την άλλη πλευρά οι άλλοι μισοί μας ψήνουν ότι αυτοί θα μας σώσουν καλύτερα. Ποιοι; Καταστρατηγούν νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν και δεν κοκκινίζουν καθόλου. Αξιοπρέπεια μηδέν. Το καλύτερο είναι ότι ο κοντοβράκης τους έψησε ότι είναι μία ιστορική κοινοβουλευτική ομάδα που κάνει την ανατροπή. Και τα βλαμμένα χειροκροτούν. Χειροκροτούν ρε πούστη μου που όλα γίνονται λαμπόγυαλο. Και γελάνε. Γελάνε γιατί δεν τους αρχίσαμε ακόμη στις κλωτσιές και τους καλούμε στους γάμους των παιδιών μας και στις λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις μας.
Δεν πειράζει ας εφησυχάζουν. Ο λαός λέει ότι καράβι που αργεί να ’ρθει σκατά είναι φορτωμένο. Και τα σκατά θα τους πνίξουν. Όπου να ’ναι φτάνουν……

ΟΛΑ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ

Κι όμως πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από το πολύ ευρηματικό σύνθημα δημοτικής παράταξης που τελικά κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους να της αναθέσουν την διακυβέρνηση της πορείας, του πλοίου που δυστυχώς πηγαίνει καρφί για τον ύφαλο.
Ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στις εφημερίδες ονόματα συνδυασμών που με κάνουν να γελάω αλλά και να διαολίζομαι επειδή οι παλιοκουφάλες δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Λέξεις όπως Δημοκρατική, Συνεργασία, Αλληλεγγύη, Συσπείρωση, Αγωνιστική, Ανάπτυξη κι ένα σωρό άλλες βλακείες μας ξανακάνουν να νιώθουμε….μαλάκες.
Τι σχέση έχουν οι παραπάνω λέξεις με αυτά που ΠΑΝΤΑ συμβαίνουν στη διάρκεια της τετραετίας; Όποιος εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος τολμήσει να ορθώσει λόγο διαφορετικό από του αρχηγού της φυλής (δημάρχου), αλίμονο του. Αλλαγή και στον πάγκο. Αν δε τολμήσει και συνεχίσει τη μουρμούρα …. έξω στην κερκίδα. Λες και ο δήμαρχος δεν εξελέγη και με αυτά τα ψηφαλάκια. Αυτά παντού σε όλους τους δήμους.
Οι ηγέτες δήμαρχοι αισθάνονται σαν τον Μέγα Αλέξανδρο. Η δύναμη που τους δίνουν τα κόμματα που βρίσκονται από πίσω τους και τους πατρονάρουν σε κάθε τους βήμα είναι ανεξέλεγκτη. Έτσι καταλήγουμε να συνδιοικεί μία εκλεγμένη ομάδα 10 – 15 ανθρώπων και μία δεύτερη ομάδα κομματόσκυλων που από το παρασκήνιο κάνει κουμάντο. Άντε στο διάολο παλιοτόμαρα. Μάγειρες προσλήψεων, αναθέσεων έργων και κάθε λογής πουστιάς.
Τα παραπάνω βλέπουν οι νέοι και τους φτύνουν κατάμουτρα. Θυμούνται τι είπε ο Γιάννης Τσαρούχης: ‘‘Τόσα πολλά αγράμματα τσογλάνια. Τι φρίκη Θεέ μου….’’ Όσο για την ΚΙΝΗΣΗ, η φωτογραφία της γάτας μου τα λέει όλα.

ΟΨΩΝΙΟΝ

Ή αλλιώς ο άριστος βλάκας. Συνήθως βασιλεύει μονόφθαλμος αυτός στους τυφλούς. Το ψώνιο κατά το κοινός λεγόμενο επειδή έχει ένα μάτι νομίζει πως είναι θεός ή έστω κάτι τις (χαριστικώς) λιγότερο από Θεός. Το ψώνιο τα ξέρει όλα. Είναι ο λεγόμενος και ξερόλας. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Μπορεί να μην είναι έξυπνος αλλά είναι πονηρός. Κουτοπόνηρος όπως λέει και ο λαός. Περιτριγυρισμένος από αόμματους βλάκες νιώθει πως με το ένα του μάτι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι δεσπότης, μάγος, γκουρού, προφήτης, πολιτικός, πανεπιστήμων, επιχειρηματίας, συγγραφέας, καθοδηγητής, διαφωτιστής και τέλος πάντων είναι όλα όσα στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι. Δεν θεωρεί τον εαυτό του ένα κοινό άνθρωπο. Παίζει το σύμπαν στα δάκτυλα του χεριού του. Νιώθει πως είναι ο άρχων βασιλεύοντας στους τυφλούς.
Περιστοιχίζεται μόνο από βλάκες και τρέμει και μόνο στην ιδέα πως ίσως στην ζωή του συναντήσει κάποιον έξυπνο που θα του γκρεμίσει το όνειρο. Γνωρίζοντας όμως πως σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και έξυπνοι έχει φροντίσει και έχει λάβει τα μέτρα του, πονηρός γαρ.
Θεωρεί την εξυπνάδα ως ανοησία αφού ο ίδιος δεν μπορεί να τη φτάσει και την κάνει κρεμαστάρια. Όταν ακούει κάτι έξυπνο που δεν το καταλαβαίνει σημαίνει καμπανάκι συναγερμού διότι αφού αυτός δεν το καταλαβαίνει νομίζει πως δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλος. Το ψώνιο όμως δεν σταματάει εκεί. Με το ένα του μάτι παρασύρει το πιστό του ποίμνιο των βλακών στην αντίθετη κατεύθυνση έστω και εάν υπάρχει γκρεμός. Διότι το ψώνιο δεν το ενδιαφέρει αν θα πέσει στο γκρεμό αρκεί να έχει πηδήξει πρώτα το βλακώδες ποίμνιο δοξάζοντας τον και φυσικά το ψώνιο θα πηδήξει τελευταίο νομίζοντας πως κάνει κάτι ηρωικό.
Όλα τα ψώνια νομίζουν πως θα τα γράψει η ιστορία. Νομίζουν πως έχοντας ένα μάτι όλος ο κόσμος είναι δικός τους διότι αρνούνται να δεχθούν πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν δύο οφθαλμούς. Για το ψώνιο όποιος έχει δύο οφθαλμούς είναι συμπλεγματικός. Δεν το θεωρεί φυσιολογικό να υπάρχει ευρεία οπτική. Τουλάχιστον όχι ευρύτερη από τη δική του την κοντόφθαλμη.
Το ψώνιο νιώθει, νομίζει πως είναι διαφορετικός, ανώτερος από τους υπολοίπους ανθρώπους. Κανένας δεν είναι τόσο άξιος όσο είναι αυτός. Κατέχει τη μοναδική αλήθεια και προπαντός στο πρόσωπό του νομίζει πως ταυτίζονται όλοι. Για το ψώνιο όλος ο κόσμος είναι ο εαυτός του. Θεωρεί την ψωνάρα του αιώνια αξία. Θεωρεί πως όλος ο κόσμος ορατός και αόρατος είναι αποτέλεσμα της δικής του καθοδηγητικής βλακείας. Μονόφθαλμος γαρ δεν μπορεί να κοιτάξει προς όλες τις κατευθύνσεις κι έτσι λειτουργεί όπως τα μουλάρια που τους φοράνε παρωπίδες. Γι’ αυτόν ο δρόμος είναι ένας και απόλυτος. Όσοι δεν τολμούν ή μπορούν να κοιτάξουν ευρύτερα δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω είναι απλώς προβοκάτορες επειδή του χαλάνε τη μαγιά της μοναδικής αλήθειας του και βγάζουν το ποίμνιό του από τον ορθό μοναδικό του δρόμο.
Το ψώνιο είναι καταστροφολόγος. Σπέρνει το φόβο της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου στο ποίμνιό του λέγοντάς τους ‘‘ εσείς οι τυφλοί δεν βλέπεται, εγώ ο μονόφθαλμος βλέπω τη συντέλεια που έρχεται.’’
Το ψώνιο είναι λογοκλόπος. Κρύβει το ψώνιο του κάτω από μανδύες σταθερών αξιών παρουσιάζοντάς τες σαν δικές του. Επειδή δεν μπορεί να εξελιχθεί αυτόβουλα αρέσκεται στο να κλέβει και να παραποιεί φέρνοντας στα δικά του ανόητα μέτρα και σταθμά αξίες που ανήκουν σε άλλους. Γουστάρει να παραμείνει ηλίθιος. Και να άρχει των βλακών. Παραμυθιάζει τους γύρω του παρατρεχάμενους δουλοπάροικους μιλώντας για πράγματα που ο ίδιος απεχθάνεται αλλά που αν δεν τα πει θα φανεί ακόμη και στους βλάκες ο βαθμός βλακείας από τον οποίο διακατέχεται. Ουσιαστικά η μοναδική αξία είναι η ψωνάρα του.
Το ψώνιο ορίζει τον εαυτό του σε σχέση με το σύμπαν αφού νομίζει πως αυτός είναι σημαντικό γέννημα ενώ όλοι οι άλλοι είναι δίποδα ζώα χωρίς λογική.

Καταλήγοντας φοβάμαι πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκονται όλο και συχνότερα σε περισσότερους ανθρώπους τριγύρω μας κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει και να μας κάνει πιο υποψιασμένους.

Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΗ

Κάπου εντόπισα δύο κείμενα που νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον και τα αντιγράφω…


Ο βλαξ έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός βλάκα είναι να κατορθώσει να ενταχθεί ή ακόμα καλύτερα να ιδρύσει μια ομάδα όπου μέσα της θα νιώθει πως κάτι είναι. Ο έξυπνος δεν έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Είναι αυτάρκης και συνήθως τα καταφέρνει μόνος του χωρίς την ανάγκη στήριξης από κάποιο σύνολο ή υποσύνολο. Αντίθετα ο βλαξ προκειμένου να νιώσει πως είναι αποδεκτός εντάσσεται όσο το δυνατόν περισσότερο σε κάποια ομάδα όπου συνήθως λειτουργεί ως φανατικός ακριβώς επειδή η ομάδα αυτή καλύπτει τη βλακεία του.
Είτε κόμμα λέγεται αυτή η ομάδα είτε ποδοσφαιρική ομάδα λέγεται είτε όπως αλλιώς όλες μα όλες αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα ηλιθίων που κρύβουν αυτή ακριβώς την ηλιθιότητά τους μέσα στο απρόσωπο σύνολο. Ο βλαξ εκεί μέσα δεν νιώθει πόσο βλαξ είναι αφού περιστοιχίζεται από ομοειδείς του ηλιθίους που φυσικά δεν αλληλοκατηγορούνται για τη βλακεία τους αλλά θεωρούν όλους τους υπόλοιπους βλάκες.
Μέσα σε αυτή την ομάδα ο βλαξ επιδεικνύει αλαζονικά το μέγεθος της βλακείας που τον δέρνει στηριζόμενος στη συλλογική βλακεία την οποία μάλιστα θεωρεί επίτευγμα και μάλιστα κορυφαίο. Καμία προσφορά, καμία θυσία, καμία μελέτη για κανέναν και τίποτα. Το κόμμα και η ομάδα να πηγαίνουν καλά κι όλοι οι άλλοι…..
Αυτές οι συσπειρώσεις βλακών είναι που φρενάρουν κοινωνίες ολόκληρες από την ανάπτυξη. Διότι τον βλάκα δεν τον ενδιαφέρει η ανάπτυξη της κοινωνίας αλλά η κάλυψη της δικής του βλακείας. Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο φαινόμενο να βλέπεις κοινούς ηλιθίους που έχουν αποκτήσει οντότητα μέσω της αγέλης τους να συμπεριφέρονται ως χίλιοι καρδινάλιοι στηριζόμενοι στα μπράβο των υπολοίπων ηλιθίων της αγέλης. Διότι ο βλαξ είναι ζώο και μάλιστα αγελαίο.
Ο βλαξ είναι γλείφτης, τσάτσος και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται μέσα στην αγέλη του. Θα γλύψει όσο περισσότερο μπορεί τον αφέντη της αγέλης ενώ ταυτόχρονα θα λοιδορεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε είναι εκτός ομάδας μην μπορώντας να αναγνωρίσει την ικανότητα των έξυπνων να μπορούν να υπάρχουν εκτός αγέλης. Ο βλάκας όσο πιο βλάκας είναι τόσο περισσότερο γλύφει το αφεντικό του και τόσο περισσότερο βρίζει όποιον και ότι δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έτσι για παράδειγμα είναι σύνηθες το φαινόμενο ανθρώπων που δεν μπορούν ούτε να γράψουν καν ούτε μια λέξη σωστά, ηλίθιων που δεν μπορούν ούτε να συντάξουν ένα κείμενο σωστά να λοιδορούν να συκοφαντούν και να βρίζουν ότι και όποιον δεν υποτάσσεται στην βλακεία τους.
Κανείς βλάκας δεν ξέρει ότι είναι βλάκας.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΠΑΡΑΓΑΔΙΑ

Σιγά σιγά το καλοκαιράκι φτάνει προς το τέλος του, το ημερολογιακό τουλάχιστον, μια και το ουσιαστικό εξαρτάτε από τη διάθεση του καιρού κάτι που ούτε οι Ινδιάνοι Σιού και Τσερόκι μπορούν να προδικάσουν. Ο καιρός θα μας τρελάνει. Στην Σερβία, τη Ρουμανία, την Τσεχία ο κόσμος πνίγεται από τις βροχές και τις πλημμύρες ενώ λίγο παραδίπλα στη Ρωσία η θερμοκρασία ανέβηκε είκοσι βαθμούς πάνω από τα κανονικά όρια και καίγονται αλύπητα.
Εμείς στην ηρωική Ελλαδίτσα μας ασχολούμαστε με την τρόικα και με τα συνεχώς νέα μέτρα που ούτε οι ίδιοι οι κυβερνώντες ξέρουν που θα τελειώσουν. Οι λεβέντες της τρόικας αμείβονται με εκατό χιλιάδες δολάρια τον μήνα ο καθένας και θα συνταξιοδοτηθούν στα 51 τους χρόνια. Γιατί όχι μαλάκες είναι; Νομίζω ότι ούτε ο Χίτλερ δεν συμπεριφέρθηκε στην Ελλάδα με τόση απαξίωση. Όχι ότι σε όλα μας είμαστε σωστοί. Χάλια είμαστε και φαίνεται από αυτούς που διαλέγουμε να μας κυβερνούν. Πολύ χάλια.
Μιλάνε για απελευθέρωση της ενέργειας. Τι εννοούν όμως; Χάρισμα του κλάδου στους εθνικούς νταβατζήδες που έλεγε και ο Καραμανλής ο μικρός. Η απελευθέρωση ισχύει από το 2001 αλλά η χαμηλή τιμή της kwh τους απομακρύνει. Και αυτό λέγεται στρέβλωση. Ότι ο κόσμος απολαμβάνει φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα λέγεται στρέβλωση. Κοπρόσκυλα, μιζαδόροι, απατεώνες, δωρολήπτες, ανθέλληνες.
Μπορούν οι Κοπελούζος και Μυτιληναίος να ανοίξουν τα κοιτάσματα λιγνίτη που υπάρχουν στη Δράμα (21%) και στην Ελασσόνα (7%) και να έχουν πρόσβαση σε φθηνό καύσιμο. Όχι τίποτε άλλο αλλά να δουλέψουν και πέντε έξι χιλιάδες άνεργοι. Κορόιδα είναι όμως. Θέλουν έτοιμα πράγματα. Έτοιμα ορυχεία, έτοιμες μονάδες που μέχρι εχτές γάβγιζαν πως είναι βρώμικες και ρυπαίνουν. Γι’ αυτό άλλωστε τόσα χρόνια χρηματοδοτούν τ’ άλλα παλιοτόμαρα και τα κόμματά τους για να έχουν λόγο τώρα. Απαξιώνουν τη ΔΕΗ και τους εκατοντάδες νεκρούς της προσδοκώντας να διαλυθεί για να ορμήξουν στο πτώμα της. Ποια άλλη ΔΕΚΟ έχει 10 με 15 νεκρούς το χρόνο; Που αλλού εργαζόμενοι ψήνονται σαν τα κοτόπουλα για το κοινό αγαθό;
Τα τομάρια εννοούν απελευθέρωση το να τετραπλασιαστεί η τιμή και μετά ο ανταγωνισμός να παίζει 5 με 10 λεπτά πάνω κάτω. Και ο κοσμάκης τρώει το παραμύθι και συμφωνεί. Πολλά πρέπει ν’ αλλάξουν ακόμη και αυτή η ίδια η ΔΕΗ και οι συνδικαλιστές της. Ήδη άλλαξαν πολλά τα οποία βλέπουμε εμείς που είμαστε μέσα.
Δύσκολα βγάζουμε άκρη με ότι και αν ασχοληθούμε. Όλα είναι μπερδεμένα παραγάδια και δεν ξεμπερδεύουνε. Σκέψεις, συμπεριφορές, αντιδράσεις, επιλογές, και όνειρα. Τρικυμία εν κρανίο. Όλα μπερδεμένα.