Ή αλλιώς ο άριστος βλάκας. Συνήθως βασιλεύει μονόφθαλμος αυτός στους τυφλούς. Το ψώνιο κατά το κοινός λεγόμενο επειδή έχει ένα μάτι νομίζει πως είναι θεός ή έστω κάτι τις (χαριστικώς) λιγότερο από Θεός. Το ψώνιο τα ξέρει όλα. Είναι ο λεγόμενος και ξερόλας. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Μπορεί να μην είναι έξυπνος αλλά είναι πονηρός. Κουτοπόνηρος όπως λέει και ο λαός. Περιτριγυρισμένος από αόμματους βλάκες νιώθει πως με το ένα του μάτι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι δεσπότης, μάγος, γκουρού, προφήτης, πολιτικός, πανεπιστήμων, επιχειρηματίας, συγγραφέας, καθοδηγητής, διαφωτιστής και τέλος πάντων είναι όλα όσα στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι. Δεν θεωρεί τον εαυτό του ένα κοινό άνθρωπο. Παίζει το σύμπαν στα δάκτυλα του χεριού του. Νιώθει πως είναι ο άρχων βασιλεύοντας στους τυφλούς.
Περιστοιχίζεται μόνο από βλάκες και τρέμει και μόνο στην ιδέα πως ίσως στην ζωή του συναντήσει κάποιον έξυπνο που θα του γκρεμίσει το όνειρο. Γνωρίζοντας όμως πως σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και έξυπνοι έχει φροντίσει και έχει λάβει τα μέτρα του, πονηρός γαρ.
Θεωρεί την εξυπνάδα ως ανοησία αφού ο ίδιος δεν μπορεί να τη φτάσει και την κάνει κρεμαστάρια. Όταν ακούει κάτι έξυπνο που δεν το καταλαβαίνει σημαίνει καμπανάκι συναγερμού διότι αφού αυτός δεν το καταλαβαίνει νομίζει πως δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλος. Το ψώνιο όμως δεν σταματάει εκεί. Με το ένα του μάτι παρασύρει το πιστό του ποίμνιο των βλακών στην αντίθετη κατεύθυνση έστω και εάν υπάρχει γκρεμός. Διότι το ψώνιο δεν το ενδιαφέρει αν θα πέσει στο γκρεμό αρκεί να έχει πηδήξει πρώτα το βλακώδες ποίμνιο δοξάζοντας τον και φυσικά το ψώνιο θα πηδήξει τελευταίο νομίζοντας πως κάνει κάτι ηρωικό.
Όλα τα ψώνια νομίζουν πως θα τα γράψει η ιστορία. Νομίζουν πως έχοντας ένα μάτι όλος ο κόσμος είναι δικός τους διότι αρνούνται να δεχθούν πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν δύο οφθαλμούς. Για το ψώνιο όποιος έχει δύο οφθαλμούς είναι συμπλεγματικός. Δεν το θεωρεί φυσιολογικό να υπάρχει ευρεία οπτική. Τουλάχιστον όχι ευρύτερη από τη δική του την κοντόφθαλμη.
Το ψώνιο νιώθει, νομίζει πως είναι διαφορετικός, ανώτερος από τους υπολοίπους ανθρώπους. Κανένας δεν είναι τόσο άξιος όσο είναι αυτός. Κατέχει τη μοναδική αλήθεια και προπαντός στο πρόσωπό του νομίζει πως ταυτίζονται όλοι. Για το ψώνιο όλος ο κόσμος είναι ο εαυτός του. Θεωρεί την ψωνάρα του αιώνια αξία. Θεωρεί πως όλος ο κόσμος ορατός και αόρατος είναι αποτέλεσμα της δικής του καθοδηγητικής βλακείας. Μονόφθαλμος γαρ δεν μπορεί να κοιτάξει προς όλες τις κατευθύνσεις κι έτσι λειτουργεί όπως τα μουλάρια που τους φοράνε παρωπίδες. Γι’ αυτόν ο δρόμος είναι ένας και απόλυτος. Όσοι δεν τολμούν ή μπορούν να κοιτάξουν ευρύτερα δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω είναι απλώς προβοκάτορες επειδή του χαλάνε τη μαγιά της μοναδικής αλήθειας του και βγάζουν το ποίμνιό του από τον ορθό μοναδικό του δρόμο.
Το ψώνιο είναι καταστροφολόγος. Σπέρνει το φόβο της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου στο ποίμνιό του λέγοντάς τους ‘‘ εσείς οι τυφλοί δεν βλέπεται, εγώ ο μονόφθαλμος βλέπω τη συντέλεια που έρχεται.’’
Το ψώνιο είναι λογοκλόπος. Κρύβει το ψώνιο του κάτω από μανδύες σταθερών αξιών παρουσιάζοντάς τες σαν δικές του. Επειδή δεν μπορεί να εξελιχθεί αυτόβουλα αρέσκεται στο να κλέβει και να παραποιεί φέρνοντας στα δικά του ανόητα μέτρα και σταθμά αξίες που ανήκουν σε άλλους. Γουστάρει να παραμείνει ηλίθιος. Και να άρχει των βλακών. Παραμυθιάζει τους γύρω του παρατρεχάμενους δουλοπάροικους μιλώντας για πράγματα που ο ίδιος απεχθάνεται αλλά που αν δεν τα πει θα φανεί ακόμη και στους βλάκες ο βαθμός βλακείας από τον οποίο διακατέχεται. Ουσιαστικά η μοναδική αξία είναι η ψωνάρα του.
Το ψώνιο ορίζει τον εαυτό του σε σχέση με το σύμπαν αφού νομίζει πως αυτός είναι σημαντικό γέννημα ενώ όλοι οι άλλοι είναι δίποδα ζώα χωρίς λογική.
Καταλήγοντας φοβάμαι πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκονται όλο και συχνότερα σε περισσότερους ανθρώπους τριγύρω μας κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει και να μας κάνει πιο υποψιασμένους.
Περιστοιχίζεται μόνο από βλάκες και τρέμει και μόνο στην ιδέα πως ίσως στην ζωή του συναντήσει κάποιον έξυπνο που θα του γκρεμίσει το όνειρο. Γνωρίζοντας όμως πως σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και έξυπνοι έχει φροντίσει και έχει λάβει τα μέτρα του, πονηρός γαρ.
Θεωρεί την εξυπνάδα ως ανοησία αφού ο ίδιος δεν μπορεί να τη φτάσει και την κάνει κρεμαστάρια. Όταν ακούει κάτι έξυπνο που δεν το καταλαβαίνει σημαίνει καμπανάκι συναγερμού διότι αφού αυτός δεν το καταλαβαίνει νομίζει πως δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλος. Το ψώνιο όμως δεν σταματάει εκεί. Με το ένα του μάτι παρασύρει το πιστό του ποίμνιο των βλακών στην αντίθετη κατεύθυνση έστω και εάν υπάρχει γκρεμός. Διότι το ψώνιο δεν το ενδιαφέρει αν θα πέσει στο γκρεμό αρκεί να έχει πηδήξει πρώτα το βλακώδες ποίμνιο δοξάζοντας τον και φυσικά το ψώνιο θα πηδήξει τελευταίο νομίζοντας πως κάνει κάτι ηρωικό.
Όλα τα ψώνια νομίζουν πως θα τα γράψει η ιστορία. Νομίζουν πως έχοντας ένα μάτι όλος ο κόσμος είναι δικός τους διότι αρνούνται να δεχθούν πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν δύο οφθαλμούς. Για το ψώνιο όποιος έχει δύο οφθαλμούς είναι συμπλεγματικός. Δεν το θεωρεί φυσιολογικό να υπάρχει ευρεία οπτική. Τουλάχιστον όχι ευρύτερη από τη δική του την κοντόφθαλμη.
Το ψώνιο νιώθει, νομίζει πως είναι διαφορετικός, ανώτερος από τους υπολοίπους ανθρώπους. Κανένας δεν είναι τόσο άξιος όσο είναι αυτός. Κατέχει τη μοναδική αλήθεια και προπαντός στο πρόσωπό του νομίζει πως ταυτίζονται όλοι. Για το ψώνιο όλος ο κόσμος είναι ο εαυτός του. Θεωρεί την ψωνάρα του αιώνια αξία. Θεωρεί πως όλος ο κόσμος ορατός και αόρατος είναι αποτέλεσμα της δικής του καθοδηγητικής βλακείας. Μονόφθαλμος γαρ δεν μπορεί να κοιτάξει προς όλες τις κατευθύνσεις κι έτσι λειτουργεί όπως τα μουλάρια που τους φοράνε παρωπίδες. Γι’ αυτόν ο δρόμος είναι ένας και απόλυτος. Όσοι δεν τολμούν ή μπορούν να κοιτάξουν ευρύτερα δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω είναι απλώς προβοκάτορες επειδή του χαλάνε τη μαγιά της μοναδικής αλήθειας του και βγάζουν το ποίμνιό του από τον ορθό μοναδικό του δρόμο.
Το ψώνιο είναι καταστροφολόγος. Σπέρνει το φόβο της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου στο ποίμνιό του λέγοντάς τους ‘‘ εσείς οι τυφλοί δεν βλέπεται, εγώ ο μονόφθαλμος βλέπω τη συντέλεια που έρχεται.’’
Το ψώνιο είναι λογοκλόπος. Κρύβει το ψώνιο του κάτω από μανδύες σταθερών αξιών παρουσιάζοντάς τες σαν δικές του. Επειδή δεν μπορεί να εξελιχθεί αυτόβουλα αρέσκεται στο να κλέβει και να παραποιεί φέρνοντας στα δικά του ανόητα μέτρα και σταθμά αξίες που ανήκουν σε άλλους. Γουστάρει να παραμείνει ηλίθιος. Και να άρχει των βλακών. Παραμυθιάζει τους γύρω του παρατρεχάμενους δουλοπάροικους μιλώντας για πράγματα που ο ίδιος απεχθάνεται αλλά που αν δεν τα πει θα φανεί ακόμη και στους βλάκες ο βαθμός βλακείας από τον οποίο διακατέχεται. Ουσιαστικά η μοναδική αξία είναι η ψωνάρα του.
Το ψώνιο ορίζει τον εαυτό του σε σχέση με το σύμπαν αφού νομίζει πως αυτός είναι σημαντικό γέννημα ενώ όλοι οι άλλοι είναι δίποδα ζώα χωρίς λογική.
Καταλήγοντας φοβάμαι πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκονται όλο και συχνότερα σε περισσότερους ανθρώπους τριγύρω μας κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει και να μας κάνει πιο υποψιασμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου