Για όλους η δουλειά μας είναι κάτι σημαντικό που πολλές φορές μας οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι μετά από εμάς θα έρθει το χάος. Μία βόλτα από τα νεκροταφεία θα μας δείξει πόσοι αναντικατάστατοι βρίσκονται εκεί. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν γι’ αυτό που κάνουν γιατί το κάνουν πάρα πολύ καλά. Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον γυμναστή που είχα στο γυμνάσιο πριν από 28 χρόνια.
Τις πρώτες μέρες του γυμνασίου γνωρίσαμε τον νέο μας γυμναστή, τον κύριο Νίκο, που λίγα χρόνια πριν ήρθε στην Ελλάδα από την Τασκένδη. Με κοντό ανάστημα, φαλακρίτσα, λεξιλόγιο ιδιόμορφο και μπερδεμένο κατάφερε να μας κερδίσει και ανάλογα με τα προσόντα μας, να μας εντάξει στις ομάδες που είχε δημιουργήσει και προπονούσε καθημερινά. Πράγματα πρωτόγνωρα για εμάς. Υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου, με πήρε για τερματοφύλακα, ομάδα μπάσκετ, χάντμπολ, στίβου, βόλεϊ. Έτσι μετά το τέλος του σχολείου και του φαγητού, πηγαίναμε στο γήπεδο όπου είχε τόσο κόσμο που σπάνια είχαμε τη δυνατότητα να δούμε. Να σημειώσω ότι αυτός ο άνθρωπος για όλες αυτές τις δραστηριότητες ξόδευε χρόνο, χρήμα και ψυχική ηρεμία. Κατάφερε οι ομάδες του να πηγαίνουν καλά στις διοργανώσεις, όλοι μας να είμαστε ενθουσιασμένοι και το κυριότερο μακριά από τις διάφορες κακοτοπιές. Αυτό συνεχίστηκε για πολλές γενιές για καμιά 20ετία ώσπου ο κύριος Νίκος βγήκε στη σύνταξη.
Επόμενο ήταν τα γήπεδα ν’ αδειάσουν, κάποια να γίνουν αίθουσες εκδηλώσεων, οι μαθητές να γεμίσουν τα ίντερνετ καφέ και γενικά η ασυδοσία και οι κακοτοπιές ν’ αυξηθούν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Εντελώς δικαιολογημένη η πικρία που έμαθα ότι έχει ο γυμναστής μας. Ποιος ξέρει πότε θα βρεθεί άξιος αντικαταστάτης κι όχι απλά ένας γυμναστής.
Τα συστήματα που εφάρμοζε ο γυμναστής μας ήταν τόσο πρωτοπόρα, τόσο δύσκολα και το κυριότερο αξιοκρατικά, που κανείς δεν θεωρούσε το μάθημα της γυμναστικής χαβαλέ. Η βαθμολογία έβγαινε με μέσο όρο από πίνακες ανά άθλημα. Για παράδειγμα στο ακόντιο το άριστα ήταν τα 50μ κι από εκεί και κάτω κατέβαινες. Έτσι μόλις έριχνες ήξερες τα μέτρα σου άρα και το βαθμό σου. Το ίδιο και στα υπόλοιπα μαθήματα. Σφαίρα, 100μ, 400μ, 1000μ, 5000μ, μονόζυγο, κρίκοι, δίζυγο, μήκος, ύψος, κι άλλα τόσα που μετά από 25 χρόνια δεν θυμάμαι.
Αργότερα στο λύκειο ο γυμναστής μας ήταν ένας βολεμένος δημόσιος υπάλληλος που μας έδινε μία μπάλα για να φύγουμε από το κεφάλι του και να τεμπελιάσει. Αναπολούσα τον κύριο Νίκο και μου έλειπε αλλά τι μπορούσα να κάνω;
Άραγε οι αρχές του τόπου εκεί μακριά στο χωριό μου σκέφθηκαν ποτέ να βραβεύσουν τον κύριο Νίκο που κράτησε τόσες γενιές μακριά από τα σκατά; Που να προλάβουν όμως; Έχουν τόσες υποχρεώσεις. Κρετίνοι. Τέλος πάντων.
Δάσκαλε όπου και να ’σαι να ξέρεις ότι εκατοντάδες μαθητές σου σε θυμούνται με νοσταλγία. Σ’ ευχαριστούμε για όλες τις θυσίες σου.
Τις πρώτες μέρες του γυμνασίου γνωρίσαμε τον νέο μας γυμναστή, τον κύριο Νίκο, που λίγα χρόνια πριν ήρθε στην Ελλάδα από την Τασκένδη. Με κοντό ανάστημα, φαλακρίτσα, λεξιλόγιο ιδιόμορφο και μπερδεμένο κατάφερε να μας κερδίσει και ανάλογα με τα προσόντα μας, να μας εντάξει στις ομάδες που είχε δημιουργήσει και προπονούσε καθημερινά. Πράγματα πρωτόγνωρα για εμάς. Υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου, με πήρε για τερματοφύλακα, ομάδα μπάσκετ, χάντμπολ, στίβου, βόλεϊ. Έτσι μετά το τέλος του σχολείου και του φαγητού, πηγαίναμε στο γήπεδο όπου είχε τόσο κόσμο που σπάνια είχαμε τη δυνατότητα να δούμε. Να σημειώσω ότι αυτός ο άνθρωπος για όλες αυτές τις δραστηριότητες ξόδευε χρόνο, χρήμα και ψυχική ηρεμία. Κατάφερε οι ομάδες του να πηγαίνουν καλά στις διοργανώσεις, όλοι μας να είμαστε ενθουσιασμένοι και το κυριότερο μακριά από τις διάφορες κακοτοπιές. Αυτό συνεχίστηκε για πολλές γενιές για καμιά 20ετία ώσπου ο κύριος Νίκος βγήκε στη σύνταξη.
Επόμενο ήταν τα γήπεδα ν’ αδειάσουν, κάποια να γίνουν αίθουσες εκδηλώσεων, οι μαθητές να γεμίσουν τα ίντερνετ καφέ και γενικά η ασυδοσία και οι κακοτοπιές ν’ αυξηθούν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Εντελώς δικαιολογημένη η πικρία που έμαθα ότι έχει ο γυμναστής μας. Ποιος ξέρει πότε θα βρεθεί άξιος αντικαταστάτης κι όχι απλά ένας γυμναστής.
Τα συστήματα που εφάρμοζε ο γυμναστής μας ήταν τόσο πρωτοπόρα, τόσο δύσκολα και το κυριότερο αξιοκρατικά, που κανείς δεν θεωρούσε το μάθημα της γυμναστικής χαβαλέ. Η βαθμολογία έβγαινε με μέσο όρο από πίνακες ανά άθλημα. Για παράδειγμα στο ακόντιο το άριστα ήταν τα 50μ κι από εκεί και κάτω κατέβαινες. Έτσι μόλις έριχνες ήξερες τα μέτρα σου άρα και το βαθμό σου. Το ίδιο και στα υπόλοιπα μαθήματα. Σφαίρα, 100μ, 400μ, 1000μ, 5000μ, μονόζυγο, κρίκοι, δίζυγο, μήκος, ύψος, κι άλλα τόσα που μετά από 25 χρόνια δεν θυμάμαι.
Αργότερα στο λύκειο ο γυμναστής μας ήταν ένας βολεμένος δημόσιος υπάλληλος που μας έδινε μία μπάλα για να φύγουμε από το κεφάλι του και να τεμπελιάσει. Αναπολούσα τον κύριο Νίκο και μου έλειπε αλλά τι μπορούσα να κάνω;
Άραγε οι αρχές του τόπου εκεί μακριά στο χωριό μου σκέφθηκαν ποτέ να βραβεύσουν τον κύριο Νίκο που κράτησε τόσες γενιές μακριά από τα σκατά; Που να προλάβουν όμως; Έχουν τόσες υποχρεώσεις. Κρετίνοι. Τέλος πάντων.
Δάσκαλε όπου και να ’σαι να ξέρεις ότι εκατοντάδες μαθητές σου σε θυμούνται με νοσταλγία. Σ’ ευχαριστούμε για όλες τις θυσίες σου.
http://www.youtube.com/watch?v=hAEkoI-TaXo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου