Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

Πάντα το Ελληνικό Έθνος στη σύγχρονη ιστορία πάλευε για λευτεριά και ανεξαρτησία, κόντρα σε δυνάμεις πολυπληθέστερες, αρτιότερες στρατιωτικά και πολλές φορές υποβοηθούμενες από σύγχρονους ‘‘εφιάλτες’’.

Αφορμή για την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα στάθηκε το σχίσμα της βουλγάρικης εκκλησίας από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το 1870, ένα γεγονός επιφανειακά θρησκευτικό, στην ουσία όμως καθαρά εθνικό, που κράτησε για 40 περίπου χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα οι Μακεδόνες έπρεπε ν’ αντιμετωπίζουν ατίθασους, λυσσασμένους κομιτατζήδες μ’ επικεφαλής Βούλγαρους αξιωματικούς οι οποίοι δρούσαν ανενόχλητοι από τους Τούρκους. Προσπαθούσαν με απειλές και υποσχέσεις ν’ αλλοιώσουν το φρόνημα των περήφανων Μακεδόνων και όταν συναντούσαν άρνηση έσφαζαν, έκαιγαν και λεηλατούσαν.

Η επιτυχής έκβαση του Μακεδονικού Αγώνα συνέβαλε στην μετέπειτα θετική εξέλιξη των Βαλκανικών πολέμων το 1912 –1913 που πρόσθεσε στην Ελλάδα εδάφη που για πολλά χρόνια ήταν σκλαβωμένα. Ποιοι όμως ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του τόσο δοξασμένου πολεμικού έπους;

Ο Λάμπρος Κορομηλάς που διορίσθηκε το 1904 γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη, ήταν από τους πρώτους οργανωτές του αγώνα. Από τη θέση του υποπρόξενου στο Μοναστήρι είχε ανάλογη δράση ο Ίωνας Δραγούμης, ο οποίος συγκρότησε επιτροπή Μακεδονικής εταιρίας από τους Αργύριο Ζάχο, Θεόδωρο Μόδη και Θεόδωρο Καπετανόπουλο. Έτσι ξεκίνησε μία διερευνητική δράση στην Μακεδονία από ολιγομελείς επιτροπές αξιωματικών. Όταν έγινε κατανοητό ότι η απάνθρωπη δράση των Βουλγάρων πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί, οργανώθηκαν τα πρώτα ένοπλα σώματα που ξεκίνησαν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας.

Στην πρώτη διείσδυση, από τους πρώτους αξιωματικούς που συμμετείχαν ήταν ο Παύλος Μελάς, ο Αλέξανδρος Κοντούλης, ο Αναστάσιος Παπούλας και ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης. Στην δεύτερη εικοσαήμερη αποστολή με το ψευδώνυμο Πέτρος Δέδες είναι πλέον έτοιμος και καλά ενημερωμένος για την τρίτη και τελευταία όπως αποδείχθηκε επάνοδό του. Μαζί του στις 27 Αυγούστου 1904 συμμετείχαν 35 άνδρες από την Κρήτη τη Μάνη και όλη την ελεύθερη χώρα.

Ο Παύλος γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας στις 29 Μαρτίου του 1870, και μεγάλωσε μετά τα τέσσερα χρόνια του στα σαλόνια της Κηφισιάς. Κατάγεται από την ιστορική ηπειρώτικη οικογένεια των Μελάδων και είναι γιος του Μιχαήλ, ενός πετυχημένου εμπόρου με σπουδές στη νομική, ενώ το 1891 παντρεύτηκε την αδελφή του Ίωνα Δραγούμη, Ναταλία με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.

Τον Αύγουστο του 1904 ξεκινά με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας (τα ονόματα των παιδιών του) μία ανελέητη αντίσταση και σε λίγους μόλις μήνες οργανώνει τ’ αντάρτικα σώματα τα οποία έχουν πολλαπλασιαστεί. Καημός του είναι να ελευθερώσει το Βογατσικό Καστοριάς που είναι ο τόπος καταγωγής της γυναίκας του. Ο παππούς της Ναταλίας, Νικόλαος, ήταν γραμματέας του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Καποδίστρια. Ο πατέρας της Στέφανος, υπηρέτησε αρκετές φορές ως υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη και είχε πλούσια εθνική δράση. Όλη αυτή η σχέση της Ναταλίας την οδηγεί να τον παροτρύνει για ν’ αναλάβει δράση. Στο σπίτι της Ναταλίας ο Παύλος μάθαινε τα γεγονότα της Μακεδονίας από ανθρώπους που πήγαιναν εκεί για να τα διηγηθούν.

Όσο περνούσε ο καιρός, οι κομιτατζήδες γνώριζαν ήττες και απέφευγαν τις συγκρούσεις με τα ένοπλα σώματα του Παύλου Μελά. Σε αυτή τη χρονική στιγμή στις 13 Οκτωβρίου 1904 μετά από προδοσία του κομιτατζή Μήτρου Βλάχου στο χωριό Στάτιστα Καστοριάς, (σήμερα ονομάζεται Μελάς), ο Παύλος Μελάς τραυματίζεται θανάσιμα από μία μονή τουφεκιά ενός Τούρκου. Ξεψυχώντας αφήνει το σταυρό του στη γυναίκα του και τ’ όπλο στο γιο του, για να πολεμήσει κι αυτός για τη λευτεριά της Μακεδονίας λέγοντας τα λόγια: ‘‘να τους πείτε ότι το καθήκον μου έκαμα’’.

Για μία ακόμη φορά ο θάνατος ενός ήρωα θα γίνει  αιτία για ένα εθνικό εγερτήριο σάλπισμα για τις κοιμισμένες συνειδήσεις των ‘‘αδρανούντων’’ Ελλήνων. Φίλοι του Παύλου όπως ο Μαζαράκης, ο Τσόντος, ο Κατεχάκης, ο Παπαδάς έτρεξαν για τη Μακεδονία ως εκδικητές και σωτήρες. Τριάντα χρόνια Βουλγαρικών προσπαθειών για την αλλοίωση του Εθνικού φρονήματος γκρεμίσθηκαν σε λίγους μόλις μήνες.

Δεν θα ‘θελα να κάνω σύγκριση των αντιδράσεων τότε με τις σημερινές. Η θλίψη θα είναι μεγάλη. Δεν θα μπορέσουμε σήμερα να διακρίνουμε πουθενά ήρωες (παρά τον πόλεμο που έχουμε), ούτε διάθεση θυσίας. Ο εαυτούλης μας έχει πάρει την θέση σε όλες μας τις αντιδράσεις. Πολιτικοί και εξουσία νοιάζονται για προνόμια, για ατιμωρησία, για καλοπέραση, ενώ ο πληθυσμός υποφέρει. Ματώνει καθημερινά. Και πάλι η αδράνεια είναι η λέξη που μας χαρακτηρίζει. Αναζητούμε έναν νέο ήρωα που θα καταφέρει να μας εμπνεύσει.

Χρέος μας να μην λησμονήσουμε ποτέ τον ήρωα Παύλο Μελά, ούτε τη Μακεδονία για την οποία θυσιάστηκε. Αν χρειαστεί ποτέ πρέπει όλοι να τρέξουμε να τη σώσουμε. Αγνά και καθαρά. Όχι με μαγειρέματα πίσω από κλειστές πόρτες και πρόστυχα παζάρια που προσβάλουν την μνήμη αμέτρητων αγνών ηρώων. Κάθε μέτρο της Μακεδονικής γης είναι ποτισμένο μ’ Ελληνικό αίμα που το μόνο που απαιτεί από εμάς είναι ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

ΕΟΖ και άλλα χαρούμενα.

 Συζητήσεις επί συζητήσεων εδώ και εβδομάδες με σκοπό να πειστεί ο κόσμος και ειδικά οι άνεργοι, ότι οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες είναι κάτι που θα φέρει ανάπτυξη και καταπολέμηση της ανεργίας. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είμαστε τόσο αθώοι ή μήπως τόσο αφελείς και ηλίθιοι; Οι συναντήσεις των περιφερόμενων ατζέντηδων μήπως δημιουργούν μία ωρολογιακή βόμβα που απλά θα περιμένει το χρόνο της για να εκραγεί;

Οι ΕΟΖ δεν είναι κάτι νέο στο παγκόσμιο στερέωμα. Ξεκίνησαν αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Κίνα σ’ ένα χωριό 10.000 κατοίκων απασχολώντας εργατικό δυναμικό από την ενδοχώρα και λίγα χρόνια μετά ο πληθυσμός έφτασε τα 10 εκατομμύρια. Οι μισοί από αυτούς εργαζόμενοι και οι υπόλοιποι, νταβατζήδες, κακοποιοί, λαθρέμποροι, αποβράσματα, παράσιτα. Οι δράσεις τους; Ότι πιο ανθυγιεινό υπάρχει στον πλανήτη (διαχείριση πυρηνικών αποβλήτων, λιώσιμο οθονών Η.Υ. κ.α.). Με το πέρασμα των χρόνων οι ΕΟΖ σήμερα έφτασαν να είναι 3.500 χιλιάδες όπου παντού η κατάσταση είναι λίγο πολύ άθλια. Οι κύριες χώρες των ΕΟΖ; Κίνα, Ινδία, Μπαγκλαντές.

Αναρωτιέμαι όπως πολλοί σκεπτόμενοι συμπολίτες μας, ποιες είναι αυτές οι δράσεις που απαιτούν τόσο ειδικό καθεστώς λειτουργίας μιας εργασιακής ζώνης, που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στις ήδη βιομηχανικές ζώνες των ακριτικών περιοχών. Τι θα παράγουν; Τι θα επεξεργάζονται; Με τι εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς; Με ποιας εθνικότητας εργατικό δυναμικό; Με τι προστασία και φύλαξη; Τα ερωτήματα είναι πολλά και αμείλικτα. Με προβληματίζει η στάση των επιμελητηρίων που θεωρούν ότι τα κέρδη για τους δημιουργούς των επιχειρήσεων θα είναι πολλά χωρίς να σκέφτονται καθόλου τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους.

Η γραμμή για μείωση μισθών και η παρατεταμένη εξαθλίωση του κόσμου έχει βαθύτερο σκοπό. Πρέπει όλοι να παρακαλούν για ένα μεροκάματο ότι κι αν είναι αυτό. Τότε μόνο όλα τα μέτρα θα τρέχουν χωρίς αντίσταση. Όλοι γνωρίζουμε ότι η πείνα φέρνει υποταγή (ή πόλεμο θα σκεφτώ εγώ). Πρέπει να πιέσουμε τους κυβερνώντες με κάθε τρόπο να κάνουν πίσω σ’ αυτή την ύποπτη σχεδίαση. Σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο πρέπει να ενημερωθεί ο λαός για την πραγματική λειτουργία μιας ΕΟΖ. Σ’ αυτό το σημείο νομίζω ότι πρέπει να επαινέσουμε τα ραδιόφωνα που ξεκίνησαν την ενημέρωση και να παρακαλέσουμε και τα υπόλοιπα να βαδίσουν στα ίδια χνάρια. Όσο κι αν πονάει κάποιους που σχεδιάζουν σε χαρτιά τα πλάνα των κερδών τους, εμείς πρέπει ν’ αμυνθούμε. Σθεναρά κι αποφασιστικά.

Μπορεί να κάτσαμε στ’ αυγά μας για πολλές προσβολές που δεχθήκαμε ως νομός και περιφέρεια αλλά τώρα τα πράγματα σοβαρεύουν. Από τώρα κάποιος φορέας υπερκομματικός με την σύμπραξη των τοπικών ΜΜΕ ας ξεκινήσουν το σχεδιασμό της αντίδρασης γιατί όταν θα σκάσει η βόμβα θα είναι αργά. Ανησυχώ βλέποντας την Περιφέρεια και τον Δήμο να σιωπούν…

Η λύση θα είναι πακέτο. Λιμάνι, αεροδρόμιο, ΕΟΖ και ο Θεός να βάλει το χέρι του.

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΛΛΟΙ''.

 Σε μια χώρα που από την αρχαιότητα οι σχέσεις των ανθρώπων όλων των φυλών ήταν διακριτές, τώρα υπάρχουν σύννεφα, όχι άδικα πολλές φορές, που μας προβληματίζουν έντονα. Αλήθεια ποιοι μπορεί να είναι οι άλλοι; Η διαφορετικότητα μπορεί να υπάρχει στο χρώμα, στη γλώσσα, στη θρησκεία, στην πολιτική επιλογή, στην οικονομική κατάσταση, στις αθλητικές προτιμήσεις, στην αισθητική και σε πολλούς ακόμη τομείς που στην καθημερινότητα μας βάζουν απέναντι με συνανθρώπους μας.

Εμείς λοιπόν έχοντας την ανάγκη να συμβιώσουμε με τους ''άλλους'' τους έχουμε χωρίσει σε αυθεντικούς, με τους οποίους παρά τις διαφορές μας αντέχουμε και σε τεχνητούς. τους οποίους θεωρούμε εχθρούς και η συμβίωση μαζί τους είναι περιπέτεια. Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει πολλές φορές να τους εκμεταλλευόμαστε ανήθικα και να τους χειραγωγούμε.

Θυμάμαι είκοσι χρόνια πριν ένα χάραμα έξω από την Βέροια είδα για πρώτη φορά πλατφόρμες με τρακτέρ γεμάτες Αλβανούς μετανάστες. Σκοπός τους ήταν να δουλέψουν στα ροδάκινα, κάτι που προφανώς άφηνε τα ντόπια εργατικά χέρια αδιάφορα. Περνώντας τα χρόνια οι μετανάστες δούλευαν στις οικοδομές, στην καθαριότητα των σπιτιών, σε όλες τις αγροτικές δουλειές, στην κτηνοτροφία και σε ότι θεωρούσαμε ότι είναι δύσκολο και βρώμικο. Μετά τους Αλβανούς ήρθαν οι πόντιοι από την Σοβιετική Ένωση, μετά ήρθαν οι Βούλγαροι, μετά οι Πακιστανοί για τις φράουλες της Μανωλάδας, μετά οι Ρώσοι, μετά οι φυλακισμένοι Αλβανοί (ο Μπερίσα αποφάσισε να αποσυμφορήσει τις φυλακές), και τέλος οι Αιγύπτιοι για τις τράτες μας μαζί με άλλους γείτονές τους για την περιζήτητη δουλειά των φαναριών.

Κι εμείς; Ποιος από εμάς δεν χρησιμοποίησε κάποιον από αυτούς για κάποια δουλειά; Ανασφάλιστο φυσικά. Χωρίς το κανονικό μεροκάματο. Άλλωστε οι υπηρεσίες προσφέρονταν στη μισή τιμή. Ενώ λοιπόν το πρωί είχαμε στην υπηρεσία μας κάποιο αλλοδαπό, το βράδυ στις παρέες μας φωνάζαμε και βρίζαμε για τους δολοφόνους, κακούς, βιαστές, κλέφτες μετανάστες. Και ξαφνικά ένας λαός που πάντα ήξερε παρά τα βάσανα του να συμπονάει, έφτασε να είναι εχθρικός και βίαιος απέναντι σε κάθε τι ξένο. Εμείς που ζήσαμε την μετανάστευση στο πετσί μας και οι γονείς πολλών ξενιτεύτηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, χωρίς οι σημερινές συνθήκες ν' αποκλείουν ότι και σ' εμάς θα συμβεί κάτι παρόμοιο. Προβληματίζομαι όπως και πολλοί από εσάς. Φτάσαμε καθοδηγούμενοι, να επιρρίπτουμε συλλογικές ευθύνες κι αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο κι άδικο. Αναγνωρίζω ότι η κατάσταση σε πολλά μέρη της χώρας έχει ξεφύγει αλλά όλοι μας δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ότι καλλιεργήσαμε αυτό θερίζουμε. Σε όλους τους τομείς.

Να μιλήσουμε για ευθύνες. Προανέφερα τους εαυτούς μας. Συνεχίζω με το επίσημο κράτος. Η αδιαφορία τόσων χρόνων γιγάντωσε το πρόβλημα και τώρα η αντιμετώπισή του θέλει πολύ κόπο. Έπρεπε να βρεθούμε στο σημείο μηδέν ως χώρα για να καταλάβουμε ότι ο έλεγχος των μεταναστών, όπως σε όλες τις σύγχρονες χώρες, είναι απαραίτητος. Δεν γίνεται να μην ξέρουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει.  Κανένας δεν σέβεται ένα ξέφραγο αμπέλι. Όταν ο άλλος ξέρει που πάει και τι θα συναντήσει είναι επιφυλακτικός. Με μία καλή αστυνόμευση περιορίσθηκαν οι εισδοχές μεταναστών από 800 σε 10 - 20 την ημέρα. Όσο για την Αθήνα και την Πάτρα, εκεί οι λόγοι είναι άλλοι. Στην Αθήνα χάνονται και μπορούσαν να βρουν ένα μεροκάματο ενώ στην Πάτρα ψάχνουν για ένα πλοίο που θα τους πάει στον αρχικό τους προορισμό. Την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Συνεχίζουμε με τις ευθύνες. Οι σύμμαχοι μας οι Ευρωπαίοι. Που είναι σ' αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο; Η Frontex δεν είναι στελεχωμένη όπως πρέπει και γι' αυτό ο ρόλος της είναι ασαφής. Μήπως όμως οι σύμμαχοι βολεύονται και γι' αυτό δεν πολυζορίζονται; Σ' αυτό το σημείο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν υπογράψει τη συνθήκη Σένγκεν. Τι σημαίνει αυτό; Είναι ένα μέσο άμυνας έναντι των Ευρωπαίων. Αν δεν μας βοηθήσουν εμείς θα δώσουμε χαρτιά στους μετανάστες και ας πάνε στο καλό. Στη Γερμανία δηλαδή. Τότε να δούμε πως θ' αντιδράσουν. Τώρα μας καθοδηγούν στο τι θα κάνουμε με τους ταλαίπωρους Πακιστανούς, Με το αν θα τους πάρουμε από την Αθήνα για να τους φορτώσουμε στη Θράκη ή στην Κοζάνη, λες και οι εκεί κοινωνίες θέλουν ένα τέτοιο πονεμένο φορτίο.

Για να καταλήγουμε. Ευθύνη της πολιτείας είναι να ελέγχει το ποιοι είναι μέσα στη χώρα και το αν πρέπει να είναι όσοι είναι. Ευθύνη δική μας να πάψουμε να το παίζουμε οι εκλεκτοί καλοί και να πάψουμε ν' αντιμετωπίζουμε κάποιους ως τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αυτή η αντίληψη μας οδηγεί στην ανήθικη αντιμετώπιση ανθρώπινων πλασμάτων ως κακών και επικίνδυνων κάτι που τις περισσότερες φορές δεν στέκει. Πρέπει να δεχθούμε τη διαφορετικότητα των ''άλλων'' για να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας. Μόνο τότε θα πείσουμε τους συνανθρώπους μας για την αξία που έχει η ανθρώπινη ζωή και μόνο τότε θα βάλουμε φραγμό στην προπαγάνδα των ρατσιστών που κατάφεραν να εντάξουν στις τάξεις τους πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας.

Τέλος επειδή ζούμε στις μέρες του Πακιστανού βιαστή της Πάρου, να μην ξεχνάμε ότι ο βιαστής 63 χρονος στην Καβάλα ήταν Έλληνας και η 9 χρονη αλλοδαπή.

ΓΕΩΘΕΡΜΙΑ ή ΕΥΛΟΓΙΑ

Το καλοκαίρι που μας πέρασε μιλώντας με πολλούς φίλους που έπεισα να κάνουν τις διακοπές τους στην Καβάλα και στη Θάσο, διαπίστωσα για πολλοστή φορά το πόσο μαγεμένοι μιλούν για το νομό μας. Για εμάς που ζούμε εδώ είναι τα πράγματα τόσο ιδανικά όσο πιστεύουν οι άλλοι;

Μέσα στις τόσες ευκαιρίες και χαρίσματα του νομού μας περιλαμβάνονται τα κοιτάσματα πετρελαίων που για τόσα χρόνια βοήθησαν τον τόπο καθώς και την εθνική οικονομία. Δεύτερη μεγάλη βιομηχανία είναι τα λιπάσματα που είναι τα μοναδικά πλέον στον Ελλαδικό χώρο, (να ‘ναι καλά οι κυβερνήσεις που ‘‘κατάφεραν’’ με τις εκατοντάδες παράλογες κομματικές προσλήψεις να κλείσουν τα υπόλοιπα εργοστάσια). Το βαρύ πυροβολικό μας πολλοί πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα είναι ο τουρισμός μας. Η Θάσος, η Εγνατία οδός, το αεροδρόμιο βοηθούν και γίνονται φιλότιμες προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή. Η προσωπική μου άποψη όμως είναι ότι το μεγάλο μπαμ μπορεί να γίνει με την μέγιστη αξιοποίηση των δύο γεωθερμικών πεδίων που υπάρχουν εδώ.

Το Ερατεινό και ο Ακροπόταμος μπορούν για διαφορετικούς λόγους να γίνουν εργαλεία ανάπτυξης που θα βοηθήσουν αφάνταστα την τοπική οικονομία και κοινωνία. Όλη η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη έχουν γεωθερμικά πεδία που μπορούν να δώσουν μία διαφορετική ώθηση. Δύο η Ξάνθη, δύο ο Έβρος, τρία η Ροδόπη και σχεδόν όλα αναξιοποίητα. Μελέτες δείχνουν ότι τα νερά είναι υψηλής ιαματικής ποιότητας σ’ όλη την Ευρώπη. Ποιες μπορούν να είναι όμως οι εφαρμογές ενός γεωθερμικού πεδίου;

Να ξεκινήσουμε με το μεγάλο παιχνίδι που ξεκίνησε αυτές τις μέρες και έχει σχέση με την ενέργεια. Σίγουρα το πεδίο του Ερατεινού μπορεί λόγω των δυνατοτήτων του να υποστηρίξει τη λειτουργία μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Όλοι μπορούμε να αναλογιστούμε τα οφέλη μιας τέτοιας οικολογικής επένδυσης. Παράλληλα με αυτή τη χρήση μπορεί να γίνει και ένας προγραμματισμός για την τηλεθέρμανση της Χρυσούπολης, της Κεραμωτής και της Καβάλας. Σίγουρα ακούγεται δύσκολο και ακατόρθωτο αλλά αν δεν το βάλουμε ως στόχο δεν θα γίνει ποτέ. Οι ίδιοι προβληματισμοί υπήρχαν και όταν πρωτοξεκίνησαν παρόμοιες συζητήσεις για την τηλεθέρμανση της Κοζάνης, της Πτολεμαΐδας και της Φλώρινας αλλά με τον καιρό ωρίμασε η ιδέα και παρά τις δυσκολίες το έργο πραγματοποιήθηκε, οι πόλεις σκάφτηκαν, οι αγωγοί τοποθετήθηκαν και τώρα απολαμβάνουν θέρμανση σε τιμή λίγο πάνω από το 50% του πετρελαίου. Δεν νομίζω να χρειάζεται να τονίσω τι έγινε με την ανεργία το διάστημα αυτού του πρωτοπόρου εγχειρήματος. Ίσως με το σκάψιμο μπορεί να κατασκευαστεί και η υποδομή για το φυσικό αέριο που περνάει δίπλα μας και δεν το απολαμβάνουμε.

Με το ίδιο σκεπτικό η βοήθεια προς τους αγρότες και την θέρμανση των θερμοκηπίων μπορεί να γίνει με πολύ χαμηλό κόστος, κάτι που θα βοηθάει στην τελική χαμηλή τιμή των προϊόντων και στην ανταγωνιστικότητα αυτών στις ξένες αγορές.

Τέλος η συνεισφορά στην αύξηση του τουρισμού μπορεί να είναι τεράστια, ειδικά στο πεδίο Ακροποτάμου που αν αξιοποιηθεί σωστά θα τονώσει την περιοχή του Παγγαίου τις εποχές που παρουσιάζει κάμψη. Δεν βλέπω το λόγο γιατί κάποιος από τη Θεσσαλονίκη θα πάει στο Λουτράκι Αριδαίας και δεν θα έρθει εδώ σε 45’. Το παράδειγμα της Αριδαίας πρέπει να μας κάνει να ζηλέψουμε και να μας πεισμώσει στο να τους μοιάσουμε. Το όραμα του εκεί δημάρχου και η ευκαιρία που πίστεψαν οι ντόπιοι έκαναν ένα πανέμορφο χειμωνιάτικο προορισμό.

Έτσι θα καταπολεμήσουμε την ανεργία και όχι με την εφαρμογή ειδικών οικονομικών ζωνών. Έχω διάφορες φοβίες που προκύπτουν από την κωλυσιεργία πολλών χρόνων. Τρέμω την εφαρμογή fast track που όλο και συχνότερα μπαίνει στα χείλη κυβερνώντων. Γνωρίζω παρασκηνιακές πιέσεις από το εξωτερικό για την παραχώρηση γεωθερμικών πεδίων με όρους ευνοϊκούς. Υποχρέωση των δημάρχων είναι να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα και να βιαστούν. Οι εργασίες έπρεπε ν’ αρχίσουν εχτές, είμαστε ήδη πίσω και θέλει τρέξιμο. Πρέπει να πιστέψουμε πως η Γεωθερμία είναι Ευλογία και δεν πρέπει να την αφήσουμε να πάει χαμένη.