ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΛΛΟΙ''.

 Σε μια χώρα που από την αρχαιότητα οι σχέσεις των ανθρώπων όλων των φυλών ήταν διακριτές, τώρα υπάρχουν σύννεφα, όχι άδικα πολλές φορές, που μας προβληματίζουν έντονα. Αλήθεια ποιοι μπορεί να είναι οι άλλοι; Η διαφορετικότητα μπορεί να υπάρχει στο χρώμα, στη γλώσσα, στη θρησκεία, στην πολιτική επιλογή, στην οικονομική κατάσταση, στις αθλητικές προτιμήσεις, στην αισθητική και σε πολλούς ακόμη τομείς που στην καθημερινότητα μας βάζουν απέναντι με συνανθρώπους μας.

Εμείς λοιπόν έχοντας την ανάγκη να συμβιώσουμε με τους ''άλλους'' τους έχουμε χωρίσει σε αυθεντικούς, με τους οποίους παρά τις διαφορές μας αντέχουμε και σε τεχνητούς. τους οποίους θεωρούμε εχθρούς και η συμβίωση μαζί τους είναι περιπέτεια. Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει πολλές φορές να τους εκμεταλλευόμαστε ανήθικα και να τους χειραγωγούμε.

Θυμάμαι είκοσι χρόνια πριν ένα χάραμα έξω από την Βέροια είδα για πρώτη φορά πλατφόρμες με τρακτέρ γεμάτες Αλβανούς μετανάστες. Σκοπός τους ήταν να δουλέψουν στα ροδάκινα, κάτι που προφανώς άφηνε τα ντόπια εργατικά χέρια αδιάφορα. Περνώντας τα χρόνια οι μετανάστες δούλευαν στις οικοδομές, στην καθαριότητα των σπιτιών, σε όλες τις αγροτικές δουλειές, στην κτηνοτροφία και σε ότι θεωρούσαμε ότι είναι δύσκολο και βρώμικο. Μετά τους Αλβανούς ήρθαν οι πόντιοι από την Σοβιετική Ένωση, μετά ήρθαν οι Βούλγαροι, μετά οι Πακιστανοί για τις φράουλες της Μανωλάδας, μετά οι Ρώσοι, μετά οι φυλακισμένοι Αλβανοί (ο Μπερίσα αποφάσισε να αποσυμφορήσει τις φυλακές), και τέλος οι Αιγύπτιοι για τις τράτες μας μαζί με άλλους γείτονές τους για την περιζήτητη δουλειά των φαναριών.

Κι εμείς; Ποιος από εμάς δεν χρησιμοποίησε κάποιον από αυτούς για κάποια δουλειά; Ανασφάλιστο φυσικά. Χωρίς το κανονικό μεροκάματο. Άλλωστε οι υπηρεσίες προσφέρονταν στη μισή τιμή. Ενώ λοιπόν το πρωί είχαμε στην υπηρεσία μας κάποιο αλλοδαπό, το βράδυ στις παρέες μας φωνάζαμε και βρίζαμε για τους δολοφόνους, κακούς, βιαστές, κλέφτες μετανάστες. Και ξαφνικά ένας λαός που πάντα ήξερε παρά τα βάσανα του να συμπονάει, έφτασε να είναι εχθρικός και βίαιος απέναντι σε κάθε τι ξένο. Εμείς που ζήσαμε την μετανάστευση στο πετσί μας και οι γονείς πολλών ξενιτεύτηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, χωρίς οι σημερινές συνθήκες ν' αποκλείουν ότι και σ' εμάς θα συμβεί κάτι παρόμοιο. Προβληματίζομαι όπως και πολλοί από εσάς. Φτάσαμε καθοδηγούμενοι, να επιρρίπτουμε συλλογικές ευθύνες κι αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο κι άδικο. Αναγνωρίζω ότι η κατάσταση σε πολλά μέρη της χώρας έχει ξεφύγει αλλά όλοι μας δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ότι καλλιεργήσαμε αυτό θερίζουμε. Σε όλους τους τομείς.

Να μιλήσουμε για ευθύνες. Προανέφερα τους εαυτούς μας. Συνεχίζω με το επίσημο κράτος. Η αδιαφορία τόσων χρόνων γιγάντωσε το πρόβλημα και τώρα η αντιμετώπισή του θέλει πολύ κόπο. Έπρεπε να βρεθούμε στο σημείο μηδέν ως χώρα για να καταλάβουμε ότι ο έλεγχος των μεταναστών, όπως σε όλες τις σύγχρονες χώρες, είναι απαραίτητος. Δεν γίνεται να μην ξέρουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει.  Κανένας δεν σέβεται ένα ξέφραγο αμπέλι. Όταν ο άλλος ξέρει που πάει και τι θα συναντήσει είναι επιφυλακτικός. Με μία καλή αστυνόμευση περιορίσθηκαν οι εισδοχές μεταναστών από 800 σε 10 - 20 την ημέρα. Όσο για την Αθήνα και την Πάτρα, εκεί οι λόγοι είναι άλλοι. Στην Αθήνα χάνονται και μπορούσαν να βρουν ένα μεροκάματο ενώ στην Πάτρα ψάχνουν για ένα πλοίο που θα τους πάει στον αρχικό τους προορισμό. Την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Συνεχίζουμε με τις ευθύνες. Οι σύμμαχοι μας οι Ευρωπαίοι. Που είναι σ' αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο; Η Frontex δεν είναι στελεχωμένη όπως πρέπει και γι' αυτό ο ρόλος της είναι ασαφής. Μήπως όμως οι σύμμαχοι βολεύονται και γι' αυτό δεν πολυζορίζονται; Σ' αυτό το σημείο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν υπογράψει τη συνθήκη Σένγκεν. Τι σημαίνει αυτό; Είναι ένα μέσο άμυνας έναντι των Ευρωπαίων. Αν δεν μας βοηθήσουν εμείς θα δώσουμε χαρτιά στους μετανάστες και ας πάνε στο καλό. Στη Γερμανία δηλαδή. Τότε να δούμε πως θ' αντιδράσουν. Τώρα μας καθοδηγούν στο τι θα κάνουμε με τους ταλαίπωρους Πακιστανούς, Με το αν θα τους πάρουμε από την Αθήνα για να τους φορτώσουμε στη Θράκη ή στην Κοζάνη, λες και οι εκεί κοινωνίες θέλουν ένα τέτοιο πονεμένο φορτίο.

Για να καταλήγουμε. Ευθύνη της πολιτείας είναι να ελέγχει το ποιοι είναι μέσα στη χώρα και το αν πρέπει να είναι όσοι είναι. Ευθύνη δική μας να πάψουμε να το παίζουμε οι εκλεκτοί καλοί και να πάψουμε ν' αντιμετωπίζουμε κάποιους ως τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αυτή η αντίληψη μας οδηγεί στην ανήθικη αντιμετώπιση ανθρώπινων πλασμάτων ως κακών και επικίνδυνων κάτι που τις περισσότερες φορές δεν στέκει. Πρέπει να δεχθούμε τη διαφορετικότητα των ''άλλων'' για να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας. Μόνο τότε θα πείσουμε τους συνανθρώπους μας για την αξία που έχει η ανθρώπινη ζωή και μόνο τότε θα βάλουμε φραγμό στην προπαγάνδα των ρατσιστών που κατάφεραν να εντάξουν στις τάξεις τους πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας.

Τέλος επειδή ζούμε στις μέρες του Πακιστανού βιαστή της Πάρου, να μην ξεχνάμε ότι ο βιαστής 63 χρονος στην Καβάλα ήταν Έλληνας και η 9 χρονη αλλοδαπή.