ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ - ΙΔΙΑ ΓΕΥΣΗ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1990......................................ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010

Ήταν το καλοκαίρι του 1990 που όλη η παρέα αποφάσισε να στήσει ένα beach volley στη θρυλική παραλία του Παληού και που έμελλε να είναι η καθημερινή ασχολία όλων μας।

Οι μάχες που γίνονταν εκεί έμειναν στην ιστορία όπως και οι καυγάδες για το σκορ, τη σκόνη, το φιλέ, το, το, το. Έγιναν αγώνες με αντιπάλους Κορεάτες, Γερμανούς, Αμερικάνους, μικτή κόσμου και δεκάδες άλλες παραλλαγές. Το τέλος πάντα ίδιο. Μπύρες ή σφηνάκια στο La Boheme το βράδυ και σχεδιασμός των πλάνων για την επόμενη μέρα. Σε όλο το σκηνικό υπήρχαν και οι κοπέλες φυσικά με τον σημαίνοντα ρόλο που η φύση τις έχει προικίσει. Της εμψύχωσης εννοώ.

Ο κορμός των βασικών ομάδων πάνω κάτω ίδιος. Από τη μία ο Αντώνης με τον Θόδωρο, το Στάθη, τον Κωστή, τον Ντάνο και μένα. Από την άλλη ο Teo, με τον Ηρακλή, τον Κυριάκο και δύο τρία διαβολοσκορπίσματα για να συμπληρώσουν. Διαιτητής ο κύριος Μανόλης, πάντα δίκαιος και ακέραιος παρά την αφόρητη πίεση που δεχόταν. Αποτέλεσμα.... Της πουτάνας. Σκοτωμός.

Φέτος, είκοσι χρόνια μετά με το γιο μου ξαναστήσαμε τα κοντάρια του πολέμου και ξανακρεμάσαμε το δίχτυ. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Οι μάχες ξαναβρίσκουν δειλά δειλά την παλιά τους αίγλη. Τα σώματα δεν είναι τόσο πρόθυμα όσο τα πνεύματα, αλλά εμείς εκεί. Το παλεύουμε. Να ’ναι καλά οι θερμαντικές αλοιφές που κάνουν πραγματικά πολύ καλή δουλειά κάθε βράδυ.
Στόχος μας είναι να ενεργοποιηθούν όσοι περισσότεροι πυρήνες από την παλιά ομάδα. Καταφέραμε να γίνουμε έως και έξι από τα παλιά. Προσπαθούμε ακούραστα. Άλλωστε τώρα έχουμε και την πίεση από τα παιδιά μας, τ’ ανίψια μας και άλλα παιδάκια που στο πρώτο επεισόδιο ήταν αγέννητα.
Σημασία έχει ότι περνάμε καλά σε πείσμα του κάθε κερατά που προσπαθεί για το αντίθετο.