Συγκρίνοντας τα δικά μου χρόνια στο Δημοτικό με αυτά του γιου μου, θυμήθηκα πως αντιμετωπίζαμε το θέμα της θέρμανσης και το καταγράφω.
Ο ερχομός του χειμώνα τις περισσότερες φορές ήταν γρίφος. Συνήθως τέλος Οκτώβρη έπεφταν κάποια χιόνια που άλλες χρονιές ήταν απίστευτα έντονα με πολλές καταστροφές. Το υψόμετρο του χωριού, 650μ, βοηθούσε τα έντονα καιρικά φαινόμενα.
Στο σχολείο βέβαια οι ξυλόσομπες ήταν κατακόκκινες μια και γι’ αυτό φρόντιζε ο κάθε μαθητής. Πως γινόταν αυτό; Πολύ απλό. Για να είναι έγκυρη η κάθε εγγραφή το Σεπτέμβρη έπρεπε ο κάθε μαθητής να φέρει δύο φορτία με ξύλα στο σχολείο, δηλαδή δύο φορτωμένα άλογα. Έτσι λυνόταν και το πρόβλημα της θέρμανσης του σχολείου.
Κάποια χρονιά με τον φίλο μου τον Μπίλη και τον πατέρα του τον Κωτσαρή, η εξοικείωση οφείλετε στο ότι ο πατέρας του είχε το μπακάλικο στη γειτονιά, πήγαμε στο βουνό για ξύλα. Ο Μπίλης είχε τον Φρίξο ένα μαύρο άλογο, ο Κωτσαρής την Έλλη ένα άσπρο μουλάρι κι εγώ πήρα την Ερμιόνη, το γέρικο γαϊδουράκι του παππού μου του μπάρμπα Φώτη. Πήγαμε στο βουνό, κόψαμε ξύλα, φορτώσαμε τα ζώα και ξεκινήσαμε για την αυλή του σχολείου. Δυστυχώς κάναμε σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την Ερμιόνη. Ενώ πηγαίναμε καλά, μπαίνοντας στο χωριό η Ερμιόνη στύλωσε τα πόδια της και δεν κουνούσε ρούπι. Τραβούσαμε, σπρώχναμε, αμετακίνητη αυτή. Αφού τυραννιστήκαμε για καμιά ώρα, πήγαμε με τον Μπίλη τον Φρίξο με την Έλλη στο σχολείο, αδειάσαμε τα ξύλα και στη συνέχεια φορτώσαμε τα ξύλα της Ερμιόνης στην Έλλη και ξαναπήγαμε στο σχολείο. Μας πέθανε και κουνήθηκε μόνο όταν την ξεφορτώσαμε για να πάρει το δρόμο για το σπίτι.
Σήμερα όλα τελειώνουν με τα χρήματα. Εγγραφές, θέρμανση, εξοπλισμοί των μαθητών και πολλά πολλά άλλα που σίγουρα ζορίζουν τους γονείς. Για τα φροντιστήρια δεν το συζητώ μια και αν δεν τα βάλουμε στη ζωή των παιδιών μας αυτά θα μείνουν ντουβάρια. Δεν ξέρω πότε ήταν καλύτερα. Νομίζω τότε ήμασταν πιο παιδιά, με περισσότερη διασκέδαση. Και εννοώ πραγματική διασκέδαση κι όχι internet και play station. Τώρα τα παιδιά μας είναι για λύπηση. Όλη μέρα τρέχουν. Χίλιες δυο υποχρεώσεις.
Ελπίζω το νέο εκπαιδευτικό σύστημα που εξαγγέλθηκε να τους δώσει περισσότερο χρόνο για να ζήσουν σαν παιδιά. Αυτά είναι το μέλλον και πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμών.
Ο ερχομός του χειμώνα τις περισσότερες φορές ήταν γρίφος. Συνήθως τέλος Οκτώβρη έπεφταν κάποια χιόνια που άλλες χρονιές ήταν απίστευτα έντονα με πολλές καταστροφές. Το υψόμετρο του χωριού, 650μ, βοηθούσε τα έντονα καιρικά φαινόμενα.
Στο σχολείο βέβαια οι ξυλόσομπες ήταν κατακόκκινες μια και γι’ αυτό φρόντιζε ο κάθε μαθητής. Πως γινόταν αυτό; Πολύ απλό. Για να είναι έγκυρη η κάθε εγγραφή το Σεπτέμβρη έπρεπε ο κάθε μαθητής να φέρει δύο φορτία με ξύλα στο σχολείο, δηλαδή δύο φορτωμένα άλογα. Έτσι λυνόταν και το πρόβλημα της θέρμανσης του σχολείου.
Κάποια χρονιά με τον φίλο μου τον Μπίλη και τον πατέρα του τον Κωτσαρή, η εξοικείωση οφείλετε στο ότι ο πατέρας του είχε το μπακάλικο στη γειτονιά, πήγαμε στο βουνό για ξύλα. Ο Μπίλης είχε τον Φρίξο ένα μαύρο άλογο, ο Κωτσαρής την Έλλη ένα άσπρο μουλάρι κι εγώ πήρα την Ερμιόνη, το γέρικο γαϊδουράκι του παππού μου του μπάρμπα Φώτη. Πήγαμε στο βουνό, κόψαμε ξύλα, φορτώσαμε τα ζώα και ξεκινήσαμε για την αυλή του σχολείου. Δυστυχώς κάναμε σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την Ερμιόνη. Ενώ πηγαίναμε καλά, μπαίνοντας στο χωριό η Ερμιόνη στύλωσε τα πόδια της και δεν κουνούσε ρούπι. Τραβούσαμε, σπρώχναμε, αμετακίνητη αυτή. Αφού τυραννιστήκαμε για καμιά ώρα, πήγαμε με τον Μπίλη τον Φρίξο με την Έλλη στο σχολείο, αδειάσαμε τα ξύλα και στη συνέχεια φορτώσαμε τα ξύλα της Ερμιόνης στην Έλλη και ξαναπήγαμε στο σχολείο. Μας πέθανε και κουνήθηκε μόνο όταν την ξεφορτώσαμε για να πάρει το δρόμο για το σπίτι.
Σήμερα όλα τελειώνουν με τα χρήματα. Εγγραφές, θέρμανση, εξοπλισμοί των μαθητών και πολλά πολλά άλλα που σίγουρα ζορίζουν τους γονείς. Για τα φροντιστήρια δεν το συζητώ μια και αν δεν τα βάλουμε στη ζωή των παιδιών μας αυτά θα μείνουν ντουβάρια. Δεν ξέρω πότε ήταν καλύτερα. Νομίζω τότε ήμασταν πιο παιδιά, με περισσότερη διασκέδαση. Και εννοώ πραγματική διασκέδαση κι όχι internet και play station. Τώρα τα παιδιά μας είναι για λύπηση. Όλη μέρα τρέχουν. Χίλιες δυο υποχρεώσεις.
Ελπίζω το νέο εκπαιδευτικό σύστημα που εξαγγέλθηκε να τους δώσει περισσότερο χρόνο για να ζήσουν σαν παιδιά. Αυτά είναι το μέλλον και πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου