Πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές και αρχίσαμε ν’ ακούμε τους σωσίες μας σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, facebook και όπου αλλού νομίζουν ότι θα ψαρέψουν κορόιδα να μας ψήνουν για ν’ αποσπάσουν την ψήφο μας. Οι απορίες μου έχουν σχέση με τις τόοοοοσες θυσίες που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι…
Αφού μπαίνουν στην πολιτική για να προσφέρουν πως γίνεται και βγαίνουν με πολύ περισσότερα;
Αφού θυσιάζουν την οικογένειά τους πως γίνεται και βρίσκουν λιμάνι στις τόσες γκόμενες που τους περιτριγυρίζουν; (Εδώ συμπεριλαμβάνονται και οι συνδικαλιστές).
Αφού δεν τους ενδιαφέρει το Εγώ αλλά το Εμείς πως γίνεται και βολεύονται μόνο οι κολλητοί και οι συγγενείς τους; (Και οι γκόμενες φυσικά).
Αφού κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως επαγγελματίες της πολιτικής πως γίνεται και δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες της πουτάνας της εξουσίας;
Το λυπηρό σε όλα αυτά είναι ότι αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά τους βαρέθηκε και θέλει ν’ ανατρέψει αυτή τη δυσωδία δεν είναι εύκολο να πείσει γιατί δεν έχει το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό βήμα για να το κάνει. Τον παρουσιάζουν γραφικό και άσχετο και τον λοιδορούν απερίγραπτα. Φυσικά πείθουν και τον κυρίαρχο λαό, εμάς δηλαδή, που πολλές φορές βλέπουμε χωρίς να εμβαθύνουμε, έχοντας μνήμη ψαριού. Το σίγουρο είναι ότι το σύνθημα που κυριαρχεί αυτή την εποχή στους τοίχους είναι πραγματικά ολόσωστο: ‘‘Πάνες και πολιτικούς, πρέπει να αλλάζουμε συχνά για τον ίδιο ακριβώς λόγο’’.
Μας οδηγούν στο να συμφωνήσουμε πλήρως με τη διαπίστωση του Πλάτωνα: ‘‘Μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.’’
Πρέπει ως κοινωνία ν’ αντιπαραθέσουμε:
Στην απάθεια τη συμμετοχή.
Στην άγνοια την έγκυρη ενημέρωση.
Στο λαϊκισμό την υπευθυνότητα.
Στους μηχανισμούς την ανιδιοτέλεια.
Στη συντήρηση την προοπτική.
Στη συρρίκνωση την ανάπτυξη.
Στην κηδεμονία την κριτική σκέψη.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας καλά και ας διαλέξουμε άξιους και ηθικούς αυτή τη φορά. Τα χαμόγελα και οι χειραψίες είναι καλή επιλογή για τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η διοίκηση είναι άλλο θέμα. Διαλέγουμε ποιος θα λύσει τα προβλήματά μας και ποιος θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Ήρεμα και απλά.
Αφού μπαίνουν στην πολιτική για να προσφέρουν πως γίνεται και βγαίνουν με πολύ περισσότερα;
Αφού θυσιάζουν την οικογένειά τους πως γίνεται και βρίσκουν λιμάνι στις τόσες γκόμενες που τους περιτριγυρίζουν; (Εδώ συμπεριλαμβάνονται και οι συνδικαλιστές).
Αφού δεν τους ενδιαφέρει το Εγώ αλλά το Εμείς πως γίνεται και βολεύονται μόνο οι κολλητοί και οι συγγενείς τους; (Και οι γκόμενες φυσικά).
Αφού κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως επαγγελματίες της πολιτικής πως γίνεται και δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες της πουτάνας της εξουσίας;
Το λυπηρό σε όλα αυτά είναι ότι αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά τους βαρέθηκε και θέλει ν’ ανατρέψει αυτή τη δυσωδία δεν είναι εύκολο να πείσει γιατί δεν έχει το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό βήμα για να το κάνει. Τον παρουσιάζουν γραφικό και άσχετο και τον λοιδορούν απερίγραπτα. Φυσικά πείθουν και τον κυρίαρχο λαό, εμάς δηλαδή, που πολλές φορές βλέπουμε χωρίς να εμβαθύνουμε, έχοντας μνήμη ψαριού. Το σίγουρο είναι ότι το σύνθημα που κυριαρχεί αυτή την εποχή στους τοίχους είναι πραγματικά ολόσωστο: ‘‘Πάνες και πολιτικούς, πρέπει να αλλάζουμε συχνά για τον ίδιο ακριβώς λόγο’’.
Μας οδηγούν στο να συμφωνήσουμε πλήρως με τη διαπίστωση του Πλάτωνα: ‘‘Μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.’’
Πρέπει ως κοινωνία ν’ αντιπαραθέσουμε:
Στην απάθεια τη συμμετοχή.
Στην άγνοια την έγκυρη ενημέρωση.
Στο λαϊκισμό την υπευθυνότητα.
Στους μηχανισμούς την ανιδιοτέλεια.
Στη συντήρηση την προοπτική.
Στη συρρίκνωση την ανάπτυξη.
Στην κηδεμονία την κριτική σκέψη.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας καλά και ας διαλέξουμε άξιους και ηθικούς αυτή τη φορά. Τα χαμόγελα και οι χειραψίες είναι καλή επιλογή για τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η διοίκηση είναι άλλο θέμα. Διαλέγουμε ποιος θα λύσει τα προβλήματά μας και ποιος θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Ήρεμα και απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου