ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ

Το τελευταίο διάστημα, δυστυχώς πολύ συχνά, γίναμε μάρτυρες απωλειών που συντάραξαν την κοινωνία της πόλης μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί σε όλους μας. Γι’ αυτό άλλωστε διαπιστώνουμε και ότι ζούμε. Όταν όμως χάνονται άνθρωποι εκτός λογικής σειράς τρομοκρατούμαστε.
Άνθρωποι που βλέπουμε συχνά μας παρατάνε στο έλεος του ΔΝΤ και πηγαίνουν σ’ άλλους κόσμους. Ξαφνικά χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας. Σε ηλικίες εκεί γύρω στα σαράντα. Μπαμ και κάτω, ή μάλλον πάνω. Τραγικές είναι οι οικογένειες τους που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σε μια εποχή δεκάδων υποχρεώσεων μένουν χωρίς τους στυλοβάτες τους.
Δυο πράγματα μόνο μου έρχονται στο νου. Υπομονή στους οικείους και αλληλεγγύη από εμάς. Έστω και μ’ ένα τηλεφώνημα.

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

Αφορμή για τα παρακάτω πήρα από το ομώνυμο κεφάλαιο του βιβλίου Βυζαντινά Υστερόγραφα του Δημήτρη Αποστολίδη όπου σε λίγες γραμμές περιέχονται αυτά που όλοι μας έχουμε στο νου μας. Θα θεωρούσα τύχη αν αυτοί που μας κυβερνούν (υπουργοί, δήμαρχοι και περιφερειάρχες) είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν τις παρακάτω γραμμές.

Το 582 ο Τιβέριος, πολιτικός με ήθος, αρετή, σοφία, εξαντλημένος από την φυματίωση παραδίδει την εξουσία στον γαμπρό του Μαυρίκιο και του απευθύνει μια σπανίου ήθους πολιτική νουθεσία.
‘‘Εσύ λοιπόν Μαυρίκιε, κάνε τη βασιλεία σου τον καλύτερό επιτάφιο μου. Μη διαψεύσεις τις ελπίδες αυτών που σ’ έχουν εμπιστευτεί, ούτε να φανείς αχάριστος προς τις αρετές σου και να προδώσεις την ευγένεια της ψυχής σου. Χαλιναγώγησε την εξουσία με τη λογική, κυβέρνησε το κράτος με σοφία, γιατί η βασιλεία είναι κάτι μεγάλο και υψηλό, το οποίο ανεβάζει στα ύψη τον επιβάτη της και παρασύρει τον νου του. Να σκέπτεσαι ότι δεν είσαι πιο πάνω από τους άλλους σε φρόνηση, έστω κι αν όλους τους ξεπερνάς ως προς το ύψος της τύχης σου. Να ζητάς πάντα την εύνοια των υπηκόων σου κι όχι το φόβο τους. Αντί της κολακείας, να προτιμάς ως άριστο δάσκαλο την κριτική, γιατί δυστυχώς, η εξουσία δεν δέχεται τη νουθεσία ούτε ανέχεται την ειλικρινή και έντιμη καθοδήγηση. Να έχεις μπροστά στα μάτια σου, ως εκτιμητή, τη δικαιοσύνη, που ρυθμίζει την ανταπόδοση για τις πράξεις. Να θεωρείς ως φιλόσοφος, ότι η βασιλική στολή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κουρέλι που απλώς το φοράς, κι ότι το στέμμα δε διαφέρει καθόλου, σε αξία από τα πετράδια της θάλασσας. Το βασιλικό σκήπτρο δεν συμβολίζει την άναρχη κι ανέντιμη εξουσία, αλλά την ένδοξη δουλεία. Αυτές λοιπόν, οι πατρικές μου συμβουλές. Θα έχεις όμως ως κριτή των αποφάσεων σου την αδέκαστη εξουσία, η οποία τιμά τις αρετές και περιφρονεί την κακία.’’ Την επόμενη μέρα ο Τιβέριος πέθανε.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας σημειώνει: ‘‘Πόσο αστείοι φαντάζουν οι ασήμαντοι εξουσιαστές που μεθούν και πνίγονται στα κύματα της αλαζονείας τους; Οι ασήμαντοι της πολιτικής φεουδαρχίας… Έχει γεμίσει η ζωή μας από δαύτους. Δεν αλλάζει τίποτε παρά μόνο το χρώμα. Θέλουν να πλουτίσουν απομυζώντας δημόσιο πλούτο, τα λεφτά του λαού δηλαδή. Δεν θέλουν πολλά, τα θέλουν όλα. Ποτέ δεν λένε δικό μου και δικό σου, γιατί είναι όλα δικά τους. Τα κακέκτυπα του πολιτικού ήθους. Αυτοί ορίζουν τη ζωή μας. Τα πρόσωπα και τα κόμματα μπορεί ν’ αλλάζουν, μα οι ρόλοι παραμένουν αμετακίνητα σταθεροί και γνώριμοι. Οι άθλιοι και οι ανεπαρκείς. Κι όλα αυτά στην πάντα φιλική και φιλόξενη δημοκρατία του αμφίβολου πολιτικού ήθους που προσφέρεται γενναιόδωρα στη συντήρηση των ασήμαντων και των ανίκανων. Οι ασήμαντοι εξουσιαστές. Είναι δυνατόν να πεισθεί κάποιος από δαύτους πως η εξουσία του, δεν είναι εξουσία προσωπικού συμφέροντος, αλλά ένδοξη δουλεία; Ποια παιδαγωγική παρακαταθήκη αφήνουν στα παιδιά τους; Άλλωστε ο μεγάλος κίνδυνος της ανθρωπότητας ήταν και είναι τ’ ανθρωπάκια, όταν αυτά θρονιάζονται στην πολυθρόνα της εξουσίας. Πριν ανέβουν στο άρμα της εξουσίας είναι απλώς γελοία, μα σαν ανέβουν, τότε γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνα.

Όλοι εμείς σαν αναγνώστες το μόνο που ευχόμαστε είναι να βρεθεί κάποιος πολιτικός που θα διαψεύσει τα παραπάνω και θα μας εκπλήξει ευχάριστα. Χρόνο έχουμε και περιμένουμε….

Ο φίλος μου ο Κώστας.

Ο συχωρεμένος ήταν πολύ καλό παιδί. Πολύ χιούμορ, γελαστός, ευτραφής, όλο ανέκδοτα. Σίγουρα ο άνθρωπος που όλοι θέλουν στην συντροφιά τους. Όλη η παρέα, ο Γιώργος, η Θοδώρα, ο Αντώνης, ξετρελαμένοι μαζί του.
Το μόνο του πρόβλημα το βαρύ του επίθετο. Τον κούραζε, τον καταπίεζε, του δημιουργούσε υποχρεώσεις, κάτι που δεν γούσταρε καθόλου. Δυστυχώς εγώ, όπως οι περισσότεροι, τον γνωρίσαμε όταν δεν ήταν ο πραγματικός του εαυτός. Όταν προσποιούνταν.
Οι ρόλοι που έπρεπε να παίξει πολλοί. Πρώτα τον ανάγκασαν να παίξει τον αρχηγό. Δεν το ήθελε αλλά του υποσχέθηκαν ότι λόγω του επιθέτου όλα θα ήταν παιχνιδάκι. Όπως και ήταν. Αργότερα έπρεπε να παίξει έναν πιο πολύπλοκο ρόλο όπου θα έπρεπε να μαγέψει περισσότερο κοινό κι όχι μόνο το ένα εκατομμύριο που μάγεψε όταν έπαιξε τον αρχηγό. Τον εκπαίδευσαν κατάλληλα και στην πρεμιέρα του νέου του ρόλου το κοινό του χάρισε το πολυπόθητο χειροκρότημα.
Εκεί ήταν που άρχισαν τα δύσκολα. Ο θίασος έκανε του κεφαλιού του. Κανένα σενάριο. Κανένας στόχος. Το κράτος πουτάνα (ο Κώστας έπαιζε τον πρωθυπουργό), οι φίλοι στα χαρακώματα. Ξέχασαν τις ανέμελες στιγμές και ήθελαν όλοι το ρόλο του Κώστα. Ο Γιώργος είχε τις περισσότερες πιθανότητες λόγω επιθέτου κι αυτός. Ο Αντώνης και η Θοδώρα (Ντόρα) μάλωναν για τον πρώτο ρόλο του Κώστα, αυτόν του αρχηγού. Το κοινό ούτε που φαντάζονταν τι το περίμενε. Τα παιχνίδια της παλιοπαρέας και όλου του θιάσου, η ασχετοσύνη τους, η έλλειψη φιλότιμου, αντικαταστάθηκαν από ακατάσχετο παπατζιλίκι δεκαετιών που οδήγησε στο χάος.
Αποτέλεσμα όλων να μας κουνά το δάχτυλο η κάθε βορειοευρωπαία αδερφάρα, που προασπίζει τα λεφτά των εργοδοτών της. Έχει μήπως άδικο ; Ίσως και όχι. Εμείς ας μείνουμε στα δικά μας.
Ο Κώστας συχωρέθηκε από το στρες που βίωνε καθημερινά. Το ρόλο του πρωθυπουργού πήρε ο Γιώργος (επίσης καλό παιδί, άσχετο, παπατζής, ξενοθρεμένος), ο Αντώνης κατάφερε να πάρει τον πρώτο ρόλο του Κώστα κι έγινε αρχηγός. Όσο για τη Ντόρα; Αυτή έφυγε κι έκανε άλλο θίασο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, όπου θα είναι ……..σωστά μαντέψατε, αρχηγός.

Ζωή σ’ εσάς.

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ;

Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά που ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά. Την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε για έναν άτυχο άστεγο γύρω στα 50 που ενώ κοιμόταν μέσα σε κάδο σκουπιδιών φορτώθηκε στη σκουπιδιάρα και βρήκε τραγικό θάνατο.
Το δεύτερο που διάβασα στην Ελευθεροτυπία είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσποιούνται τους άρρωστους και πηγαίνουν για ύπνο κι ένα πιάτο φαγητό στο ψυχιατρείο στο Δαφνί. Απίστευτο. Στο τρελάδικο για ένα πιάτο φαγητό κι έναν ζεστό ύπνο. Η κατάσταση ζορίζει πολύ και φοβάμαι ότι θα χειροτερέψει περισσότερο.
Κατά τ’ άλλα και πάλι στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 8 Δεκεμβρίου του 1985 ο σημερινός πρωθυπουργός λέει:
‘‘Ένας τρίτος Παπανδρέου πρωθυπουργός θα ήταν μία αποτυχία της σημερινής μας πολιτικής। Όχι δεν θα το ήθελα. Θα έλεγα ότι παλεύοντας για ένα σοσιαλισμό, για αλλαγή νοοτροπίας και αλλαγή στάσης στα κοινωνικά προγράμματα το να γίνει ένας τρίτος Παπανδρέου πρωθυπουργός θα ήταν μια αποτυχία της σοσιαλιστικής μας πολιτικής.’’

Η δική μου άποψη; ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

ΚΟΥΦΙΑ ΓΝΩΣΗ

Αναρωτιέμαι εδώ και λίγο καιρό αυτό που έχει απασχολήσει όλους μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ποιος τελικά κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η απάντηση είναι πανεύκολη. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δούμε τα επαγγέλματα των βουλευτών μας. Δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί. Αυτοί είναι η πλειοψηφία.
Απ’ την άλλη τα πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών για μία ακόμη φορά μένουν πίσω από τις εξελίξεις. Γιατί κανένας φωστήρας δεν σκέφθηκε ότι σε αυτές τις ειδικότητες πρέπει να μπουν και πολλά μαθήματα πολιτικής, διαχείρισης κράτους και ασφάλειας. Κανονικά μαθήματα με εισηγητές συνταγματολόγους και άλλους σοφούς που δόξα το Θεό από την αρχαιότητα έχουμε πολλούς. Τι να τον κάνω εγώ τον καλό γιατρό αν δεν ξέρει πώς να επιβληθεί σε ένα κομματικό συνέδριο; Δεν υπάρχει περίπτωση στον εκλογικό μας βίο να μην συναντήσουμε κάποιον φίλο μας δικηγόρο, γιατρό ή μηχανικό που να θέλει την βοήθειά μας.
Είναι εύκολο κύριε χοντροπάγκαλε να απαξιώνεις τους υπαλλήλους και τους στρατιωτικούς και ίσως έχεις δίκιο ότι ένα μέρος τους το κάνατε σα τα μούτρα σας, τεμπέληδες και κομματόσκυλα. Αλλά σκέψου ότι πολλοί απ’ αυτούς τυραννιούνται για 20 χρόνια με μεταθέσεις στα σύνορα και ματώνουν για να κάθεσαι εσύ στο γραφείο τύπου της κυβέρνησης, το mega channel και να λες τις βλακείες σου.
Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι τα πολυαναμενόμενα νέα προγράμματα σπουδών. Ο Θεός είναι μεγάλος.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ''ΝΑΙ''.

Η ώρα ήταν περασμένες τρεις. Νύχτα βροχερή και άγρια. Το τηλέφωνο στο Μέγαρο Μαξίμου χτύπησε επίμονα. Ο Πρωθυπουργός ξύπνησε βίαια. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο μεγάλος τρομοκράτης της υφηλίου, ή μήπως ο σωσίας του;
‘‘Γιώργο γεια σου. Τζακ Στρο εδώ.’’ Το αίμα του πάγωσε. Η αντίστροφη μέτρηση είχε μόλις ξεκινήσει. ‘‘Γεια σας, ΝΑΙ σε όλα. Μπορείτε να στείλετε τους απεσταλμένους σας για να υπογράψω την παράδοση της χώρας μου Εξοχότατε. Η σημαία του ΔΝΤ φυσικά θα αναρτηθεί στην Ακρόπολη, οι υπήκοοι μου θα σας υπηρετήσουν χωρίς όρια ώστε η επένδυσή σας να αποδώσει τα μέγιστα. Τέλος το μόνο που θα ήθελα να σκεφθείτε είναι η περίπτωση γενικής αμνηστίας στους πολιτικούς γιατί οι καημένοι δεν ήξεραν…. Κακοποιά στοιχεία γέμισαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς με μίζες για να τους ενοχοποιήσουν. Είναι όλοι τους αθώοι. Όσο για το λαό έχετε το ελεύθερο να τους ξεζουμίσετε γιατί είναι κακομαθημένοι. Σπάταλοι, καλοπερασάκηδες, τεμπέληδες, φοροφυγάδες, κομπιναδόροι και το κυριότερο ανθέλληνες. Δεν πρόσφεραν για τη σωτηρία της χώρας τίποτα. Ελπίζω η διαμονή σας να είναι ευχάριστη.’’
‘‘Γιώργο πήρες φόρα ησύχασε. Σου τηλεφωνώ για να κάνεις ότι μπορείς για να μας αποφύγεις. Εκτιμώ τον Αρχαίο πολιτισμό της Ελλάδας και νομίζω ότι είναι απαράδεκτο να επιδιώξουμε να πλουτίσουμε εις βάρος της χώρας σας. Σε όλους δανείζουμε με 2% ενώ σ’ εσάς θα δανείσουμε με 5%. Σκέτη κλεψιά. Σκέψου το.’’
‘‘Εξοχότατε αισθάνομαι περήφανος για την συνομιλία μας αυτή, βλέπω ότι κι εσείς καταλαβαίνεται και ασπάζεστε τις απόψεις μου. Όπως είπα και προηγούμενα ΝΑΙ σε όλα. Απλά σας ξαναθυμίζω τη γενική αμνηστία των πολιτικών. Είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας για την ευημερία του λαού και του έθνους γενικότερα.’’

ΑΧ Η ΑΓΑΠΗ....

Ο Νίκος Καζαντζάκης είπε: "Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

Αγάπη είναι να κάθεσαι σε ένα παγκάκι με τον συνάνθρωπό σου μετά από χρόνια και να κουβεντιάζεις ήρεμα. Η αγάπη απαιτεί μηδενική δύναμη, μηδενική εξουσία, όπου υπάρχει εξουσία δεν υπάρχει αγάπη. Το ένα είναι σκιά του άλλου, άλλωστε.

Πολλές φορές η ζωή μοιάζει με ναυάγιο, που τα συντρίμμια του είναι η φιλία, η δόξα και ο έρωτας. Οι όχθες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι γεμάτες απ’ αυτά....

Τριγυρνώντας στις γειτονιές του διαδικτύου πολλές φορές διαβάζουμε πράγματα που μας αγγίζουν και συμφωνούμε τόσο πολύ. Καλό είναι να μοιραζόμαστε ότι μας κάνει να σκεφτούμε λίγο παραπάνω. Έστω κι αν αυτό αφορά συναισθήματα που στην εποχή που διανύουμε έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Λίγες μέρες πριν, στην Καβάλα γιορτάσθηκε η ημέρα μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα. Το πρωί έγινε η Δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Παύλου και στη συνέχεια έγινε η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του κήπου.
Λίγες σκέψεις μόνο. Στην εκκλησία από τους δέκα σωσίες μας (υποψήφιοι δήμαρχοι και αντιπεριφεριάρχες) υπήρχαν μόνο δύο!! Οι υπόλοιποι ήταν παρόντες μέσω αντιπροσώπων. Όπως φυσικά και στην κατάθεση στεφάνων. Θα μου πείτε που να βρεθεί ο χρόνος ν’ ασχοληθούν με ημέρες μνήμης, με ήρωες, με θυσίες…
Εδώ ο κόσμος δεν εκτιμά τη δική τους θυσία με τους ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα θ’ ασχολούνται; Τι κι αν κάποιοι (όπως ο Παύλος Μελάς) εγκατέλειψαν οικογένεια, αξιώματα, πλούτη και δόξα για να πολεμούν εχθρούς στα λασπωμένα χωριά της Μακεδονίας; Τι κι αν έσβησαν εκεί προδωμένοι;
Τώρα έχουμε εκλογές κι όλα τ’ άλλα πηγαίνουν στην άκρη. Μετά βλέπουμε. Κρίμα κύριοι. Είστε όλοι για λύπηση. Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να χαθεί. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν για το αντίθετο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε από εκατό δικαιολογίες για την απουσία σας, αλλά η ουσία είναι ότι δεν ήσασταν εκεί.

ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ

Το καλοκαιράκι μας αφήνει και ήδη κάνουμε σχέδια για την επόμενη σαιζόν όπου ελπίζουμε οι όμορφες στιγμές που περάσαμε με τα παιδιά μας, με φίλους και γνωστούς να επαναληφθούν.
Ας μην ξεχνούμε ότι το χαμόγελο είναι μία καμπύλη του στόματος που μπορεί να ισιώσει ένα σωρό στραβά πράγματα. Γι’ αυτόν το λόγο όσοι επιθυμούν να γίνουν σπόνσορες στο beach volley ν’ αφήσουν μήνυμα και ίσως τους ανατεθούν και καθήκοντα προέδρων των δύο ομάδων…

ΑΠΟΡΙΕΣ....

Πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές και αρχίσαμε ν’ ακούμε τους σωσίες μας σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, facebook και όπου αλλού νομίζουν ότι θα ψαρέψουν κορόιδα να μας ψήνουν για ν’ αποσπάσουν την ψήφο μας. Οι απορίες μου έχουν σχέση με τις τόοοοοσες θυσίες που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι…

Αφού μπαίνουν στην πολιτική για να προσφέρουν πως γίνεται και βγαίνουν με πολύ περισσότερα;
Αφού θυσιάζουν την οικογένειά τους πως γίνεται και βρίσκουν λιμάνι στις τόσες γκόμενες που τους περιτριγυρίζουν; (Εδώ συμπεριλαμβάνονται και οι συνδικαλιστές).
Αφού δεν τους ενδιαφέρει το Εγώ αλλά το Εμείς πως γίνεται και βολεύονται μόνο οι κολλητοί και οι συγγενείς τους; (Και οι γκόμενες φυσικά).
Αφού κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως επαγγελματίες της πολιτικής πως γίνεται και δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες της πουτάνας της εξουσίας;

Το λυπηρό σε όλα αυτά είναι ότι αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά τους βαρέθηκε και θέλει ν’ ανατρέψει αυτή τη δυσωδία δεν είναι εύκολο να πείσει γιατί δεν έχει το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό βήμα για να το κάνει. Τον παρουσιάζουν γραφικό και άσχετο και τον λοιδορούν απερίγραπτα. Φυσικά πείθουν και τον κυρίαρχο λαό, εμάς δηλαδή, που πολλές φορές βλέπουμε χωρίς να εμβαθύνουμε, έχοντας μνήμη ψαριού. Το σίγουρο είναι ότι το σύνθημα που κυριαρχεί αυτή την εποχή στους τοίχους είναι πραγματικά ολόσωστο: ‘‘Πάνες και πολιτικούς, πρέπει να αλλάζουμε συχνά για τον ίδιο ακριβώς λόγο’’.

Μας οδηγούν στο να συμφωνήσουμε πλήρως με τη διαπίστωση του Πλάτωνα: ‘‘Μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.’’

Πρέπει ως κοινωνία ν’ αντιπαραθέσουμε:
Στην απάθεια τη συμμετοχή.
Στην άγνοια την έγκυρη ενημέρωση.
Στο λαϊκισμό την υπευθυνότητα.
Στους μηχανισμούς την ανιδιοτέλεια.
Στη συντήρηση την προοπτική.
Στη συρρίκνωση την ανάπτυξη.
Στην κηδεμονία την κριτική σκέψη.

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας καλά και ας διαλέξουμε άξιους και ηθικούς αυτή τη φορά. Τα χαμόγελα και οι χειραψίες είναι καλή επιλογή για τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η διοίκηση είναι άλλο θέμα. Διαλέγουμε ποιος θα λύσει τα προβλήματά μας και ποιος θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Ήρεμα και απλά.

ΠΙΚΡΗ ΓΝΩΣΗ

Λίγες εβδομάδες μετά το τραγικότατο δυστύχημα στην Πολεμική Αεροπορία με τα δύο F 16που κόστισε τη ζωή σε δύο νέους ανθρώπους διάβασα το κείμενο ενός φίλου, που καταγράφει τα πραγματικά γεγονότα.
Ο συντάκτης γνώστης και χειριστής των F 16 μέσα από τον πόνο του για την απώλεια των φίλων του μας διαφωτίζει με άγνωστες, σ’ εμάς τους αμύητους, λεπτομέρειες. Δυστυχώς για τα ΜΜΕ αυτά τ’ ατυχήματα είναι το πρώτο θέμα για τα δελτία των 8 και τίποτε παραπάνω. Δεν εμβαθύνουν κι έτσι η ενημέρωση δεν υπάρχει. Σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο παρακάτω....


‘‘Ο ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ Ή ΠΟΡΙΣΜΑΤΟΣ....
Αν τα δύο μαχητικά αεροσκάφη F-16C/D Block 52+ της 340 Μοίρας ήταν εξοπλισμένα με Σύστημα Απεικόνισης Μάχης AACMI (Αutonomus Air Combat Maneuvering Instrumentation), ο διαγωνισμός για την προμήθεια του οποίου έχει ακυρωθεί τέσσερις (!) φορές από το 2001 είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα είχε συμβεί ποτέ το δυστύχημα που έχει βυθίσει στο πένθος την Π.Α.. Το κόστος του AACMI στον ΕΜΠΑΕ 2011-2015 δεν ξεπερνά το ένα έκτο του κόστους ενός F-16, μόλις 10 εκατ. ευρώ. Δηλαδή όσο ζημιώνει το δημόσιο ο ΟΣΕ επί τρεις ημέρες! Η δαπάνη αυτή είναι ότι έχει απομείνει μετά από μία δεκαετία περικοπών ενός προγράμματος που θα εξασφάλιζε όσο το δυνατόν πιο ασφαλή και με μειωμένους κινδύνους, εκπαίδευση στις αερομαχίες.
Το αρχικό πρόγραμμα ήταν 35 εκατ. ευρώ (όσο κοστίζει το μισό F-16) για το σύνολο των Πτερύγων της Π.Α. Τα συστήματα αυτά διαθέτουν collision avoidance (προειδοποιητή σύγκρουσης) παρόμοιο με το σύστημα TCAS των πολιτικών αεροσκαφών και συλλέγουν σε νανοδευτερόλεπτα τα δεδομένα της αερομαχίας και εκπέμπουν στον χειριστή προειδοποιητικό σήμα επερχόμενης σύγκρουσης βάσει του φακέλου πτήσης των δύο αεροσκαφών. Επίσης μεταδίδουν σε πραγματικό χρόνο στο Κέντρο Ελέγχου της Πτέρυγας ακριβή εικόνα της άσκησης.
Ειδικά έτσι όπως έγινε η σύγκρουση το AACMI θα μπορούσε να αποβεί σωτήριο: Το μονοθέσιο F-16C με πιλότο τον άτυχο σμηναγό Αναστάσιο Μπαλατσούκα 33 ετών, πήγε και «κάρφωσε» από κάτω προς τα πάνω, περίπου στη μέση, το F-16D στο οποίο βρίσκονταν ο σμηναγός Ιωσήφ Αναστασάκης 35 ετών και ο ανθυποσμηναγός Παύλος Βοτζάκης, 25 ετών.
Αν είχε σύστημα ΑACMI ο προειδοποιητής είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχε αποτρέψει το θύμα από την ολοκλήρωση του ελιγμού. Και όμως: Τόσα δισεκατομμύρια πετάγονται στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, αλλά δεν υπάρχουν 10 ή 35 εκατ. ευρώ για να υπάρξει η μέγιστη δυνατή ασφάλεια στις ασκήσεις των πιλότων της Π.Α.
Αλλά φαίνεται ότι στις ΔΕΚΟ εργάζονται άλλους είδους «δημόσιοι υπάλληλοι»-όπως αποκάλεσε τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Π. Μπεγλίτης.
Κατά τις πρώτες πληροφορίες πιθανόν το μονοθέσιο F-16 να πραγματοποιούσε immelman attack, δηλαδή επίθεση από πίσω και κάτω, στο διθέσιο F-16 σε ύψος περίπου 800 μέτρων, 15 μίλια από την νήσο Χρυσή. Η immelman attack είναι μία τακτική από την οποία ο αμυνόμενος είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει, αλλά και πολύ δύσκολη στη εκτέλεση σε χαμηλά ύψη.
Ένα άλλο στοιχείο το οποίο είναι διασταυρωμένο από έγκυρες πηγές της Π.Α. είναι ότι ο νεκρός πιλότος του F-16C φορούσε κάσκα JHMCS δηλαδή σύστημα στόχευσης επί κάσκας που του επιτρέπει να βάλλει βλήματα με απόκλιση πολύ μεγαλύτερη από αυτή των συμβατικών συστημάτων.
Δηλαδή πήγε να βάλλει, εικονικά βέβαια, πίσω και κάτω από το διθέσιο εναντίον του, αφού ο συνδυασμός κάσκας JHMCS και βλήματος Iris-T, επιτρέπει βολή τελείως εκτός θέας του επιτιθέμενου αεροσκάφους, απλά αρκεί ο πιλότος να παρακολουθεί με το … βλέμμα το αεροσκάφος-στόχο. Από εκείνη την θέση, δηλαδή πίσω και κάτω από το διθέσιο, ξαφνικά το F-16 του Μπαλατσούκα «καρφώθηκε» στην κοιλιά του διθέσιου “D”. Μία άλλη εκδοχή είναι ότι επιχείρησε να βρεθεί σε παραμέτρους βολής πυροβόλου και για τον λόγο αυτό κινήθηκε κατ' αυτό τον τρόπο.
Πιθανόν βέβαια να πρόκειται για ατύχημα κατά την εκτέλεση ελιγμού αποφυγής, κάτι επίσης συνηθισμένο σε τέτοια ατυχήματα.
O άτυχος Μπαλατσούκας σκοτώθηκε επί τόπου. Το κάθισμά του προφανώς εκτοξεύτηκε (ένας από τους λόγους που αρχικά και σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη πληροφόρησης από το υπουργείο, λέχθηκε ότι βρέθηκαν και οι τρεις ζωντανοί) λόγω της σύγκρουσης αυτόματα, αλλά από την επιφάνεια της θάλασσας, περισυλλέγησαν από το σωσίβιό του απλώς ίχνη που πιστοποιούσαν τον θάνατό του.’’

Εγώ παραθέτω έναν σύνδεσμο μόνο….
http://www.youtube.com/watch?v=v3sVSx1Psh4

ΠΑΠΠΟΥΣ

Για κάθε εγγόνι ο παππούς και η γιαγιά είναι τα πλέον αγαπητά πρόσωπα μετά τους γονείς. Λίγο το ότι δεν χαλάν χατίρια, λίγο τα παραμύθια, η αλήθεια είναι αυτή.
Ο δικός μου παππούς ο μπάρμπα Φώτης (τον Κυριάκο δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω) ήταν εδώ και πολλά χρόνια συνταξιούχος ταχυδρόμος και ξόδευε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στον Άγιο Νικόλαο, εκκλησάκι, το οποίο είχε υιοθετημένο. Με δικά του έξοδα μετέφερε το νερό εκεί κι έκανε μία βρύση που αργότερα επανακατασκεύασε ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Εμπορίου. Μετά με τις οδηγίες του παππού φυτέψαμε τα δένδρα που του έφερε ο κυρ Γιώργος ο μάστορας, μετατρέποντας το χώρο σε μία μικρή ζούγκλα. Υπήρχαν ήδη κερασιές μεγάλες κι έτσι όλος ο χώρος έγινε πανέμορφος. Όλη τη μέρα ήταν εκεί και σκάλιζε, καθάριζε, πότιζε, διατηρώντας αυτό που δημιούργησε σε μία πολύ καλή κατάσταση. Όλη μέρα. Ο παππούς ήταν ταχυδρόμος σ’ εποχή που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα. Έτσι την μία μέρα πήγαινε δυτικά για να εξυπηρετήσει πέντε χωριά περπατώντας είκοσι χιλιόμετρα κι άλλα τόσα η επιστροφή, ενώ δυο μέρες μετά πήγαινε ανατολικά για να εξυπηρετήσει τέσσερα χωριά περπατώντας για δέκα χιλιόμετρα κι άλλα τόσα για την επιστροφή.
Έτσι, μια και δεν υπήρχαν τηλέφωνα, το γράμμα ήταν η βασική μέθοδος επικοινωνίας. Ειδικά με τους πολλούς συγγενείς που είχαν σχεδόν όλοι λόγω της μετανάστευσης στο εξωτερικό, ο παππούς λόγω του επαγγέλματος ήταν πάρα πολύ αγαπητός σ’ όλους. Μετά από πολλά χρόνια κατάφερε ν’ αγοράσει ένα άλογο για να πηγαινοέρχεται αλλά σε μία μπόρα ενώ πήγε να διασχίσει ένα ποτάμι το άλογο παρασύρθηκε και πνίγηκε. Έτσι πάλι πήγαινε με τα πόδια.
Ο παππούς κάπνιζε πολύ, τσιγάρα Άρωμα, διάβαζε πολύ κι έλεγε ιστορίες με πολλές λεπτομέρειες που κρατούσε τους ακροατές του σ’ εγρήγορση. Συνήθως οι ιστορίες ξεκινούσαν από το Τεπελένι της Βόρειας Ηπείρου με τον δεκανέα κύριο τάδε στο Αλβανικό μέτωπο. Ήταν απίστευτες οι λεπτομέρειες που θυμόταν. Για καλή του τύχη, στο πόλεμο έμεινε λίγους μήνες γιατί η γιαγιά γέννησε το τέταρτο παιδί, τη θεία Νίκη, τη θεία από τη Θεσσαλονίκη κι έτσι ο παππούς επέστρεψε στο σπίτι. Όταν εξιστορούσε διάφορα περιστατικά κι έκανες το λάθος να τον διακόψεις, άκουγες ένα ξεγυρισμένο βρισίδι ότι ‘’δεν προσέχεις’’, ‘’δεν νιώθεις’’, ‘’λίγα τα ‘χεις’’ κι έτσι ως το τέλος δεν ξαναρωτούσες τίποτε.
Πολλές ήταν οι φορές που ο διακοψίας της αφήγησης ήταν η γιαγιά. Αλίμονο. Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Βρισίδι και Άγιος ο Θεός. Άλλωστε για ‘κεινη τη γενιά η γυναίκα ήταν για τις δουλειές, το μαγείρεμα μα σίγουρα όχι για πολλά λόγια. Και η γιαγιά μιλούσε πολύ.
Κάποια μέρα που πήρε τη σύνταξή του, με φώναξε στο δωμάτιο του για να μετρήσω αν τα λεφτά ήταν όσα έπρεπε. Αν και ήμουν γύρω στα δεκαπέντε, μου έλεγε που κρύβει τα λεφτά, συνήθως μέρη απίθανα, σίγουρα όμως γιατί ήξερε ότι το μυστικό του ήταν σε καλά χέρια. Εκεί λοιπόν που μετρούσα τα χρήματα άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε η γιαγιά. Μεγάλο λάθος. Ο παππούς τσιρίζοντας ‘‘βγες έξω’’ έκανε μία βουτιά πάνω στο κρεβάτι για να κρύψει τα λεφτά. Η γιαγιά φυσικά έφυγε μουρμουρίζοντας τα γνωστά ‘’#@^%* να σε μαζέψει’’ και διάφορα άλλα χαμηλόφωνα χωρίς να μας ακούσουν βέβαια.
Μετά τα βρισίδια ο μπάρμπα Φώτης έπαιρνε τη θέση του στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι, αγκαλιά με τη γάτα μας τη Λουλού και διάβαζε την Αγία Γραφή και τους Βίους των Αγίων. Είπαμε ήταν βαθιά θρήσκος, για πολλά χρόνια επίτροπος στην εκκλησία, κατάφερνε να ισορροπεί στα βρισίδια και στην εκκλησία.
Είχα την τύχη να ζήσω με τον παππού μέχρι τα 21 κι έτσι πρόλαβα να μάθω πολλά. Κάθε φορά που πηγαίνω στον Άγιο Νικόλαο οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες που δεν περιγράφονται με λόγια. Τον αισθάνομαι εκεί να διατάζει και να με πειράζει για τόσα πράγματα. Πέθανε στα 88 ανάμεσα στα παιδιά του και στα εγγόνια του, η μνήμη του όμως είναι παρούσα και δεν σβήνει όσα χρόνια κι αν περάσουν.

ΠΟΛΙΤΕΣ Ε.Ε. (του κώλου)

Κάθε μέρα ακούμε από πολλούς συνανθρώπους μας τις οδυνηρές εμπειρίες που είχαν από κάποια παλιοτόμαρα που εισέβαλαν στα σπίτια τους κατακλέβοντας τους. Μέρα μεσημέρι με πολύ θράσος ανοίγουν τις πόρτες και δεν αφήνουν τίποτε.
Η αστυνομία τι να πρωτοπρολάβει. Διαδηλώσεις, γήπεδα, ομιλίες, ένα σωρό δευτερεύοντα θέματα που αφήνουν λίγο προσωπικό ν΄ ασχολείται με την αστυνόμευση αυτή καθ’ αυτή.
Τι μπορεί να γίνει; Πολύ απλό. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά. Όχι μόνο στις περιουσίες μας αλλά και των γειτόνων μας, των συμπολιτών μας γενικότερα. Αν δούμε κάτι ύποπτο δεν είναι ρουφιανιά να το αναφέρουμε στην αστυνομία. Έχουμε γεμίσει πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ρουμάνους, Βούλγαρους, Ούγγρους) και δεν ελέγχονται με τίποτε. Γυφτοδιαολοσκορπίσματα που το πρωί είναι αγρότες, το μεσημέρι, μουσικοί και το βράδυ κλεφτρόνια του κερατά. Κατά τ’ άλλα μας ενοχλεί ο Σαρκοζί για την σκούπα που εφαρμόζει. Τρομάρα μας.
Τέλος πάντων μάτια και αυτιά ανοικτά κι ο Θεός βοηθός.

''ΤΡΥΠΙΟΙ'' ΜΑΡΜΑΡΟΚΛΕΦΤΕΣ

Όπως εκατομμύρια επισκέπτες, είχα την τύχη πριν από λίγες μέρες να επισκεφτώ το νέο μουσείο της Ακρόπολης και να θαυμάσω κι εγώ με την οικογένεια μου αυτό το κόσμημα που βρίσκετε κάτω από τον ιερό βράχο.
Από το πρώτο βήμα το δέος και ο θαυμασμός που αισθάνεται κάποιος είναι απερίγραπτο. Βλέπεις αγάλματα που έχεις δει σε βιβλία και περιοδικά καθώς και σε βιβλία ιστορίας των μαθητικών μας χρόνων. Οι τουρίστες συρρέουν κατά δεκάδες και με τις ώρες ενημερώνονται για την ιστορία του κάθε εκθέματος με απίστευτες λεπτομέρειες και πληροφορίες.
Το άγχος και η ανατριχίλα αρχίζουν όσο ανεβαίνεις τα σκαλιά και φτάνεις στο χώρο που φιλοξενεί τις μετώπες του Παρθενώνα. Ο υπέροχος αυτός ναός στην πορεία του χρόνου έγινε τζαμί από τους μουσουλμάνους, ναός από τους Σταυροφόρους και ερείπιο από διάφορους άλλους. Ας μην ξεχνάμε ότι εκεί εφαρμόσθηκε η ‘‘χρυσή τομή’’ και οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες είναι τέτοιες που το όλο κατασκεύασμα είναι ένα αριστούργημα της μηχανικής.
Κοντά στο 1800 λοιπόν με την ανοχή και τα στραβά μάτια κάποιων δικών μας ήρθε ο σωσίας Λόρδος Έλγιν και ψώνισε μάρμαρα. Για να τα σώσει. Και εμείς τα δώσαμε. Έτσι χωρίς ντροπή. Άγνωστο με τι ανταλλάγματα. Κάποιοι μιζολήπτες έκαναν τους μαλάκες και έφυγε ένα σημαντικότατο κομμάτι της ιστορίας μας.
Έτσι φτάσαμε σήμερα το Βρετανικό μουσείο να έχει μία αίθουσα γεμάτη Ελλάδα απ’ όπου βγάζουνε φραγκάκια με ξένα εκθέματα. Λίγο Ελλάδα, λίγο Αίγυπτος, λίγο το ένα , λίγο το άλλο.
Τι γίνεται σήμερα όμως; Αφού ζούμε σε μία τόσο δυνατή Δημοκρατία χωρίς μίζες, χωρίς εξαρτήσεις, με ισχυρή εθνική κυριαρχία μπορούμε άνετα ν’ αξιώσουμε από τους Βρετανούς συμμάχους μας την άμεση επιστροφή των μαρμάρων στο φυσικό τους χώρο. Εμείς με τη σειρά μας θα παραχωρήσουμε τις απομιμήσεις ώστε να μπουν στο Βρετανικό μουσείο.
Τέλος αν αυτά δεν συμβούν άμεσα να κλείσουν τα σύνορα για όλους τους Βρετανούς τουρίστες στιγματίζοντας τους ως κλεπταποδόχους. Κάποτε πρέπει να τους ξεφτιλίζουμε γιατί μας πήραν όλοι φαλάγγι. Γνωρίζω ότι οι κυβερνήσεις μας είναι Αμερικανοσπουδαγμένες και Αγγλοθρεμένες κι έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι. Απλά στους τόσους διεθνείς οργανισμούς που υπάρχουν θα μπορούσε να υπάρχει κι ένας που θα επέβαλε στα κράτη να επιστρέφουν όλα τα κλεμμένα στους φυσικούς τους χώρους.
Αχ που έφτασε η καημένη Ελλαδίτσα μας। Γίνεται περίγελος από τον κάθε τρύπιο στριγκάτο υπουργό και δεν συζητάν καθόλου το θέμα. Γαμώ τον πολιτισμό τους. Τέλος πάντων. Συστήνω ανεπιφύλακτα την επίσκεψη στο μουσείο. Άλλωστε η Αθήνα αυτή την εποχή είναι πρόκληση. Λίγος κόσμος, πολύ δροσιά. Αν πάλι αυτό δεν είναι δυνατό πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να πάρετε μία μικρή γεύση…

http://www.theacropolismuseum.gr/

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ 1980

Συγκρίνοντας τα δικά μου χρόνια στο Δημοτικό με αυτά του γιου μου, θυμήθηκα πως αντιμετωπίζαμε το θέμα της θέρμανσης και το καταγράφω.
Ο ερχομός του χειμώνα τις περισσότερες φορές ήταν γρίφος. Συνήθως τέλος Οκτώβρη έπεφταν κάποια χιόνια που άλλες χρονιές ήταν απίστευτα έντονα με πολλές καταστροφές. Το υψόμετρο του χωριού, 650μ, βοηθούσε τα έντονα καιρικά φαινόμενα.
Στο σχολείο βέβαια οι ξυλόσομπες ήταν κατακόκκινες μια και γι’ αυτό φρόντιζε ο κάθε μαθητής. Πως γινόταν αυτό; Πολύ απλό. Για να είναι έγκυρη η κάθε εγγραφή το Σεπτέμβρη έπρεπε ο κάθε μαθητής να φέρει δύο φορτία με ξύλα στο σχολείο, δηλαδή δύο φορτωμένα άλογα. Έτσι λυνόταν και το πρόβλημα της θέρμανσης του σχολείου.
Κάποια χρονιά με τον φίλο μου τον Μπίλη και τον πατέρα του τον Κωτσαρή, η εξοικείωση οφείλετε στο ότι ο πατέρας του είχε το μπακάλικο στη γειτονιά, πήγαμε στο βουνό για ξύλα. Ο Μπίλης είχε τον Φρίξο ένα μαύρο άλογο, ο Κωτσαρής την Έλλη ένα άσπρο μουλάρι κι εγώ πήρα την Ερμιόνη, το γέρικο γαϊδουράκι του παππού μου του μπάρμπα Φώτη. Πήγαμε στο βουνό, κόψαμε ξύλα, φορτώσαμε τα ζώα και ξεκινήσαμε για την αυλή του σχολείου. Δυστυχώς κάναμε σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την Ερμιόνη. Ενώ πηγαίναμε καλά, μπαίνοντας στο χωριό η Ερμιόνη στύλωσε τα πόδια της και δεν κουνούσε ρούπι. Τραβούσαμε, σπρώχναμε, αμετακίνητη αυτή. Αφού τυραννιστήκαμε για καμιά ώρα, πήγαμε με τον Μπίλη τον Φρίξο με την Έλλη στο σχολείο, αδειάσαμε τα ξύλα και στη συνέχεια φορτώσαμε τα ξύλα της Ερμιόνης στην Έλλη και ξαναπήγαμε στο σχολείο. Μας πέθανε και κουνήθηκε μόνο όταν την ξεφορτώσαμε για να πάρει το δρόμο για το σπίτι.
Σήμερα όλα τελειώνουν με τα χρήματα. Εγγραφές, θέρμανση, εξοπλισμοί των μαθητών και πολλά πολλά άλλα που σίγουρα ζορίζουν τους γονείς. Για τα φροντιστήρια δεν το συζητώ μια και αν δεν τα βάλουμε στη ζωή των παιδιών μας αυτά θα μείνουν ντουβάρια. Δεν ξέρω πότε ήταν καλύτερα. Νομίζω τότε ήμασταν πιο παιδιά, με περισσότερη διασκέδαση. Και εννοώ πραγματική διασκέδαση κι όχι internet και play station. Τώρα τα παιδιά μας είναι για λύπηση. Όλη μέρα τρέχουν. Χίλιες δυο υποχρεώσεις.
Ελπίζω το νέο εκπαιδευτικό σύστημα που εξαγγέλθηκε να τους δώσει περισσότερο χρόνο για να ζήσουν σαν παιδιά. Αυτά είναι το μέλλον και πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμών.

ΑΧΟΡΤΑΓΗ ΛΥΣΣΑ

Όλοι δεχόμαστε μηνύματα που έχουν σχέση με την κακοποίηση που υφίσταται το περιβάλλον και η έλλειψη ενημέρωσης δεν αποτελεί πλέον άλλοθι για κανέναν μας. Νιώθουμε στο πετσί μας τις τρελές αλλαγές θερμοκρασίας, την πλήρη ανατροπή των εποχών και τα ακραία φυσικά φαινόμενα που οδηγούν το βορρά μίας χώρας στο να πνίγεται στην κυριολεξία από τις καταιγίδες και τον νότο της να καίγεται από τις πυρκαγιές.
Ποιος φταίει; Μπορεί να υπάρξει ανακοπή της κλιματικής αλλαγής; Εμείς τι κάνουμε; Ξαναέγραψα ότι ο άνθρωπος είναι ο μόνος ζωντανός οργανισμός στη φύση που κάνει ότι μπορεί για να φτάσει γρηγορότερα στην αυτοκαταστροφή του.
Μας έχει πιάσει μία ακόρεστη και αλύπητη επιθυμία για ενέργεια που έχει εξαφανίσει όλους τους φραγμούς μας για το πώς θα την αποκτήσουμε. Την ξοδεύουμε χωρίς κανένα μέτρο με απίστευτη σπατάλη χωρίς να περνάει από το μυαλό μας ότι οι πάγοι στους πόλους λιώνουν οδηγώντας τις πανέμορφες λευκές αρκουδίτσες στο θάνατο λόγω της απουσίας τροφής.
Κανείς μας δεν μπορεί να συνδέσει δική του ευθύνη με αυτά που συμβαίνουν. Ο τρόπος ζωής μας όμως είναι τόσο ρηχός και κενός που με τη σπατάλη ενέργειας προσπαθεί να τον καλύψει.
Η μόνη λύση είναι η εκπαίδευση της επόμενης γενιάς. Άμεσα χωρίς καθυστερήσεις. Όσο για τους μεγαλύτερους ίσως μία ουράνια φώτιση κάνει το θαύμα της. Δεν το βλέπω αλλά η ελπίδα είναι ότι μας απέμεινε.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΣ

Για όλους η δουλειά μας είναι κάτι σημαντικό που πολλές φορές μας οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι μετά από εμάς θα έρθει το χάος. Μία βόλτα από τα νεκροταφεία θα μας δείξει πόσοι αναντικατάστατοι βρίσκονται εκεί. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν γι’ αυτό που κάνουν γιατί το κάνουν πάρα πολύ καλά. Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον γυμναστή που είχα στο γυμνάσιο πριν από 28 χρόνια.
Τις πρώτες μέρες του γυμνασίου γνωρίσαμε τον νέο μας γυμναστή, τον κύριο Νίκο, που λίγα χρόνια πριν ήρθε στην Ελλάδα από την Τασκένδη. Με κοντό ανάστημα, φαλακρίτσα, λεξιλόγιο ιδιόμορφο και μπερδεμένο κατάφερε να μας κερδίσει και ανάλογα με τα προσόντα μας, να μας εντάξει στις ομάδες που είχε δημιουργήσει και προπονούσε καθημερινά. Πράγματα πρωτόγνωρα για εμάς. Υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου, με πήρε για τερματοφύλακα, ομάδα μπάσκετ, χάντμπολ, στίβου, βόλεϊ. Έτσι μετά το τέλος του σχολείου και του φαγητού, πηγαίναμε στο γήπεδο όπου είχε τόσο κόσμο που σπάνια είχαμε τη δυνατότητα να δούμε. Να σημειώσω ότι αυτός ο άνθρωπος για όλες αυτές τις δραστηριότητες ξόδευε χρόνο, χρήμα και ψυχική ηρεμία. Κατάφερε οι ομάδες του να πηγαίνουν καλά στις διοργανώσεις, όλοι μας να είμαστε ενθουσιασμένοι και το κυριότερο μακριά από τις διάφορες κακοτοπιές. Αυτό συνεχίστηκε για πολλές γενιές για καμιά 20ετία ώσπου ο κύριος Νίκος βγήκε στη σύνταξη.
Επόμενο ήταν τα γήπεδα ν’ αδειάσουν, κάποια να γίνουν αίθουσες εκδηλώσεων, οι μαθητές να γεμίσουν τα ίντερνετ καφέ και γενικά η ασυδοσία και οι κακοτοπιές ν’ αυξηθούν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Εντελώς δικαιολογημένη η πικρία που έμαθα ότι έχει ο γυμναστής μας. Ποιος ξέρει πότε θα βρεθεί άξιος αντικαταστάτης κι όχι απλά ένας γυμναστής.
Τα συστήματα που εφάρμοζε ο γυμναστής μας ήταν τόσο πρωτοπόρα, τόσο δύσκολα και το κυριότερο αξιοκρατικά, που κανείς δεν θεωρούσε το μάθημα της γυμναστικής χαβαλέ. Η βαθμολογία έβγαινε με μέσο όρο από πίνακες ανά άθλημα. Για παράδειγμα στο ακόντιο το άριστα ήταν τα 50μ κι από εκεί και κάτω κατέβαινες. Έτσι μόλις έριχνες ήξερες τα μέτρα σου άρα και το βαθμό σου. Το ίδιο και στα υπόλοιπα μαθήματα. Σφαίρα, 100μ, 400μ, 1000μ, 5000μ, μονόζυγο, κρίκοι, δίζυγο, μήκος, ύψος, κι άλλα τόσα που μετά από 25 χρόνια δεν θυμάμαι.
Αργότερα στο λύκειο ο γυμναστής μας ήταν ένας βολεμένος δημόσιος υπάλληλος που μας έδινε μία μπάλα για να φύγουμε από το κεφάλι του και να τεμπελιάσει. Αναπολούσα τον κύριο Νίκο και μου έλειπε αλλά τι μπορούσα να κάνω;
Άραγε οι αρχές του τόπου εκεί μακριά στο χωριό μου σκέφθηκαν ποτέ να βραβεύσουν τον κύριο Νίκο που κράτησε τόσες γενιές μακριά από τα σκατά; Που να προλάβουν όμως; Έχουν τόσες υποχρεώσεις. Κρετίνοι. Τέλος πάντων.

Δάσκαλε όπου και να ’σαι να ξέρεις ότι εκατοντάδες μαθητές σου σε θυμούνται με νοσταλγία. Σ’ ευχαριστούμε για όλες τις θυσίες σου.

http://www.youtube.com/watch?v=hAEkoI-TaXo

ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Δυστυχώς πριν περάσουν δέκα μέρες από τη σχετική ανάρτηση για τους πιλότους των F16, επιβεβαιώθηκα σχετικά με τις απώλειες που αυτοί και οι οικογένειές τους υφίστανται. Ένας νέος άνθρωπος χάθηκε και δύο τραυματίστηκαν βαριά στην ώρα της εκπαίδευσης που απαιτείται για να είναι πανέτοιμοι όταν χρειαστεί στην ώρα της πραγματικής εμπλοκής με τους Τούρκους.

Η απώλεια είναι πάντα απώλεια. Για μένα που έχω έναν παιδικό φίλο εκεί πάνω, παίζαμε μπάσκετ για πολλά χρόνια, η καρδιά μου σταματά μέχρι να μάθω λεπτομέρειες και ονόματα. Είναι αυτά που γράφαμε για την αγωνία όλων των συγγενών και φίλων των πιλότων.

Το μόνο που αξίζει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι σεβασμός και τιμή. Δεν τα απαιτούν ούτε τα ζητούν. Δεν είναι τέτοιοι. Απλά τα αξίζουν.

http://www.youtube.com/watch?v=ZDvvrlkzElE

Έλεγε κλαίγοντας ο Ισοκράτης (436 – 338 π.Χ.) ‘‘…η Δημοκρατία καταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα. Την παρανομία ως ελευθερία. Την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία….’’

Ήξερε ο άνθρωπος ότι τα λόγια του θα έχουν καλύτερη ανάγνωση 2.500 χρόνια μετά. Τότε τα έλεγε κλαίγοντας. Τώρα τα εφαρμόζουν γελώντας. Παλιοκουφάλες.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ....

Είναι κρίμα κι άδικο όλοι μας να έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και να μην μας ενδιαφέρει το τι γίνεται δίπλα μας ή έστω λίγο παρακάτω στη γειτονιά μας. Όχι με την έννοια του κουτσομπολιού που σίγουρα ξέρουμε τα πάντα για όλη την πόλη με πιπεράτες λεπτομέρειες, αλλά με την μορφή του πραγματικού ενδιαφέροντος για τις δυστυχίες που χτυπάν πάρα πολλά σπίτια.

Κατά γενική ομολογία μία τεράστια πληγή είναι το θέμα των εξαρτήσεων και κυρίως αυτό των ναρκωτικών. Πολλά σπίτια διαλύονται γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας δεν είχαν τις άμυνες κι έχουν μπλέξει με τυχερά παιχνίδια (στοίχημα συνήθως), με τον αλκοολισμό (προτείνω να δείτε το έργο when a man loves a woman με την Μεγκ Ράϊαν και τον Ρίτσαρντ Γκηρ), με το διαδίκτυο και όλες τις άσχημες πλευρές που αυτό έχει.

Αν οι παραπάνω εξαρτήσεις θεωρούνται απλές, που πραγματικά δεν είναι μια και για τις τρεις έχω να γράψω μία περίπτωση διάλυσης γάμου, η χειρότερη περίπτωση όλων είναι οι εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες. Η έκφραση ‘‘μπήκε στο λούκι’’ δεν είναι καθόλου τυχαία και δείχνει το πόσο δύσκολο είναι να βγει κάποιος από αυτή τη κόλαση. Όπως το νερό που μπαίνει στο λούκι έτσι και ο γυρισμός από τα μαύρα ταξίδια των ουσιών είναι μάχη. Μάχη για όλους του κοντινού περιβάλλοντος.

Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι όλοι θεωρούμε αυτό το θέμα μακρινό από εμάς. Λες και όλοι όσοι έμπλεξαν πήγαν και το διάλεξαν. Είναι θέμα που αφορά την κοινωνία μας πόρτα παρά πόρτα. Λίγο η ντροπή, λίγο η στεναχώρια, κρύβουμε την αγωνία μας και αρνούμαστε τη βοήθεια που κάποιος ειδικός μπορεί να μας προσφέρει. Μόνο με συμβουλές των ειδικών γλιτώνει κανείς. Το θέμα είναι ποιών ειδικών;

Σε μία πόλη των 80.000 κατοίκων και με τόσες τρελές μαλακίες που έχουμε ακούσει σε προεκλογικές περιόδους, δεν βρέθηκε κανείς υποψήφιος να προτείνει κάτι σχετικό. Και όταν εκλέγονται και τους προτείνεις μία στάλα φωτός, αυτοί κάνουν τους χαζούς. Δεν ακούν. Δεν σε γνωρίζουν άσχετα αν πριν τις εκλογές σε παρακαλούν και σε ξέρουν μια χαρά. Που είναι τα κέντρα αποτοξίνωσης ή οι θεραπευτικές κοινότητες που χρειάζονται; Μόνο πανηγύρια και ταρατατζούμ.

Αρχίζει η προεκλογική περίοδος. Ας τους κρίνουμε και από τη στάση τους σε αυτό το κρίσιμο θέμα. Σήμερα ίσως δεν μας αφορά. Αύριο όμως;

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ

Όλοι μας ξέρουμε πως δεν έχει καμία σημασία το τι ξέρεις να κάνεις αλλά το πώς θα καταφέρεις να λανσάρεις τη δουλειά σου με έναν βαρύγδουπο τίτλο. Το πόσο θα καταφέρεις να τρομάξεις κάποιον ανυποψίαστο έχει πολύ γέλιο. Η παρακάτω λίστα με τους ψαρωτικούς επαγγελματικούς τίτλους με έκανε να γελάσω πολύ. Ελπίζω το ίδιο και εσάς.

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΝΥΧΙΩΝ η κυριούλα που κάνει μανικιούρ πεντικιούρ.

ΜΕΤΡ ΣΕ ΚΛΑΜΠ ο κύριος που κρατάει ένα ντοσιέ και σου λέει που να κάτσεις.

P.R. ΣΕ ΚΛΑΜΠ μία γκόμενα που λέει καλησπέρα.

JUNIOR MARKETING MANAGER οι κοπελίτσες που μοιράζουν στο δρόμο κουπόνια για κέντρα αδυνατίσματος.

STYLIST περίεργα ντυμένος κύριος που διαλέγει ρούχα για άλλους.

SOMMELIER κύριος που ασχολείται με παλιά μπουκάλια.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ – IMAGE MAKER ο κύριος που διαλέγει το χρώμα του φόντου στις ομιλίες των πολιτικών.

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ άκαπνος καλοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος που φεύγει κατά τις 12 το μεσημέρι από το Μαξίμου για να πάει σπίτι να δει DVD ή για να πάει να κάνει μπάνιο, ποδήλατο ή κανό.

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ - ΙΔΙΑ ΓΕΥΣΗ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1990......................................ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010

Ήταν το καλοκαίρι του 1990 που όλη η παρέα αποφάσισε να στήσει ένα beach volley στη θρυλική παραλία του Παληού και που έμελλε να είναι η καθημερινή ασχολία όλων μας।

Οι μάχες που γίνονταν εκεί έμειναν στην ιστορία όπως και οι καυγάδες για το σκορ, τη σκόνη, το φιλέ, το, το, το. Έγιναν αγώνες με αντιπάλους Κορεάτες, Γερμανούς, Αμερικάνους, μικτή κόσμου και δεκάδες άλλες παραλλαγές. Το τέλος πάντα ίδιο. Μπύρες ή σφηνάκια στο La Boheme το βράδυ και σχεδιασμός των πλάνων για την επόμενη μέρα. Σε όλο το σκηνικό υπήρχαν και οι κοπέλες φυσικά με τον σημαίνοντα ρόλο που η φύση τις έχει προικίσει. Της εμψύχωσης εννοώ.

Ο κορμός των βασικών ομάδων πάνω κάτω ίδιος. Από τη μία ο Αντώνης με τον Θόδωρο, το Στάθη, τον Κωστή, τον Ντάνο και μένα. Από την άλλη ο Teo, με τον Ηρακλή, τον Κυριάκο και δύο τρία διαβολοσκορπίσματα για να συμπληρώσουν. Διαιτητής ο κύριος Μανόλης, πάντα δίκαιος και ακέραιος παρά την αφόρητη πίεση που δεχόταν. Αποτέλεσμα.... Της πουτάνας. Σκοτωμός.

Φέτος, είκοσι χρόνια μετά με το γιο μου ξαναστήσαμε τα κοντάρια του πολέμου και ξανακρεμάσαμε το δίχτυ. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Οι μάχες ξαναβρίσκουν δειλά δειλά την παλιά τους αίγλη. Τα σώματα δεν είναι τόσο πρόθυμα όσο τα πνεύματα, αλλά εμείς εκεί. Το παλεύουμε. Να ’ναι καλά οι θερμαντικές αλοιφές που κάνουν πραγματικά πολύ καλή δουλειά κάθε βράδυ.
Στόχος μας είναι να ενεργοποιηθούν όσοι περισσότεροι πυρήνες από την παλιά ομάδα. Καταφέραμε να γίνουμε έως και έξι από τα παλιά. Προσπαθούμε ακούραστα. Άλλωστε τώρα έχουμε και την πίεση από τα παιδιά μας, τ’ ανίψια μας και άλλα παιδάκια που στο πρώτο επεισόδιο ήταν αγέννητα.
Σημασία έχει ότι περνάμε καλά σε πείσμα του κάθε κερατά που προσπαθεί για το αντίθετο.

ΗΡΩΕΣ Ή ΡΕΤΙΡΕ

Ώρα 3 το ξημέρωμα। Ενώ όλοι οι κυβερνώντες κοιμούνται ή μόλις επέστρεψαν τα κουρασμένα τους κορμιά από κάποια μεγάλη Αθηναϊκή πίστα, κάνοντας φυσικά και την ανάλογη ‘‘ζημιά’’, κάποιοι τρέχουν να καβαλήσουν το ‘‘γεράκι’’ τους για να κάνουν άλλη μία αναχαίτιση των κακών γειτόνων μας, πάνω από τα σκοτεινά νερά του Αιγαίου.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Ο καθένας κάνει αυτό που έμαθε να κάνει. Το μεγάλο κακό αρχίζει όταν οι πρώτοι αποφασίζουν τις απολαβές των δεύτερων. Οι άκαπνοι κρίνουν τις περικοπές των αποδοχών ανθρώπων που έχουν τον κώλο τους επάνω σε καύσιμα που θα ήταν ικανά να κάψουν όλη τη Βουλή κι επιτέλους να γλιτώσουμε απ’ αυτούς.

Ξεχνώντας ότι αυτό που κάνουν οι πιλότοι μας δεν είναι επάγγελμα αλλά η καψούρα τους, το καθήκον τους που δεν αντέχουν όλοι. Ξεχνούν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι και πολύ σίγουροι ότι το βράδυ θα είναι με τις γυναίκες και τα παιδάκια τους. Αυτά όχι με τη θεωρητική προσέγγιση αλλά με τη στατιστική που δείχνει ότι δυστυχώς πολλά σπίτια κλείνουν. Κι όμως αυτοί χωρίς μιζέρια συνεχίζουν. Χωρίς εκβιασμούς και χωρίς τα κόλπα των πρόσθετων εξεταστικών επιτροπών (για την κάλυψη του χαμένου εισοδήματος).

Ευτυχώς όλοι δεν είναι σαν τα μούτρα των πολιτικών μας. Ευτυχώς που κάποιοι μας κάνουν ακόμα περήφανους μέσα σ’ όλη την καταιγίδα. Όσο για τις αποδοχές. Ντροπή σας κυβερνώντες και μόνο που το σκεφθήκατε. Ξεφτίλες.


Υ.Γ. Ευχαριστώ το Διονύση για τις όμορφες φωτογραφίες που μας χαρίζει.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

Το χωριό μου, το Εμπόριο, βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Μουρίκι δυτικά της Εορδαίας στη Δυτική Μακεδονία, σκαρφαλωμένο στα 650 μ. Περιτριγυρίζεται από βουνά ενώ η νότια πλευρά του συνορεύει με έναν πολύ γόνιμο κάμπο που ποτίζεται από δύο ποτάμια που κυλούν στις δύο άκρες του Εμπορίου. Τα χρώματα του βουνού έχουν απίθανες εναλλαγές όλο το χρόνο. Υπάρχουν πολλές αιωνόβιες καστανιές, οξιές, βελανιδιές, με πολλά διαφορετικά χρώματα.
Εκεί λοιπόν υπάρχουν πέντε έξι όμορφα εξωκλήσια που με τον κεντρικό ναό του Αγίου Μηνά συνθέτουν το θρησκευτικό κομμάτι του Εμπορίου. Ο Αϊ Νικόλας (άσχετα αν η θάλασσα είναι 250 χιλιόμετρα μακριά), ο Αϊ Δημήτρης, ο Άγιος Κωνσταντίνος στην κορυφή του βουνού και τέλος η Παναγία. Στους πρόποδες του βουνού χτισμένη στις ρίζες αιωνόβιων καστανιών άσπρη κάτασπρη αγναντεύει τις σκεπές των σπιτιών. Αυτές τις μέρες ο ναός αυτός έχει την τιμητική του. Παρακλήσεις, εσπερινοί, όλα με πάσα δόξα και τιμή. Παναγία είναι αυτή και σε κάθε δυσκολία είναι στα χείλη μας.
Το αποκορύφωμα ο δεκαπενταύγουστος που όλοι είναι εκεί. Πάρα πολύς κόσμος. Και λίγο παραπέρα το γνωστό παντού πανηγύρι με τα σουβλάκια και τις παγωμένες μπύρες. Για μία μέρα όλα θα σταματήσουν. Ούτε γκρίνιες, ούτε αγανάκτηση, ούτε δυσαρέσκεια. Όλα μπορούν να περιμένουν. Γιορτάζει η κυρά Δέσποινα τη βοήθεια της οποίας πολύ θα χρειαστούμε όλοι μας….

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Πριν από πολλά χρόνια σε μία επίσκεψη του τότε προέδρου των ΗΠΑ στη χώρα μας άκουσα την ομιλία του που έκανε λόγο για το λίκνο της Δημοκρατίας που είναι η Ελλάδα με την τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα, το παράδειγμά της, μπλα μπλα, μπλα μπλα, μπλα μπλα. Στην συνέχεια το λαμόγιο υπέγραψε συμφωνίες για βάσεις και καταδυνάστευση της Ελλάδας για τα επόμενα 500 χρόνια.
Κι εμείς; Να τα τραπέζια, τα σαρμαδάκια της Μαρίκας, το λάδι από το χωριό, τα δώρα, τις κρουαζιέρες. Με αντάλλαγμα τι; Κατανόηση στα Εθνικά μας θέματα. Αποτέλεσμα. Εδώ και 30 χρόνια είμαστε η πουτάνα της Ευρώπης. Όποιος θέλει μας κάνει ότι θέλει. Οι γείτονές μας, ο κάθε πρέσβης που αισθάνεται φύλαρχος και φυσικά οι κυβερνήσεις μας. Αυτοί κι αν μας βιάζουν. Σου λένε είμαστε που είμαστε πουτάνα ότι προλάβουμε να φάμε.
Και φάγανε. Πολλά χρόνια. Πολύ φαΐ. Σκάσανε. Μέχρι που το μαγαζί φαλίρισε και να τα μας πάλι, ήρθαν να μας σώσουν. Ποιοι; Οι ίδιοι. Και από την άλλη πλευρά οι άλλοι μισοί μας ψήνουν ότι αυτοί θα μας σώσουν καλύτερα. Ποιοι; Καταστρατηγούν νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν και δεν κοκκινίζουν καθόλου. Αξιοπρέπεια μηδέν. Το καλύτερο είναι ότι ο κοντοβράκης τους έψησε ότι είναι μία ιστορική κοινοβουλευτική ομάδα που κάνει την ανατροπή. Και τα βλαμμένα χειροκροτούν. Χειροκροτούν ρε πούστη μου που όλα γίνονται λαμπόγυαλο. Και γελάνε. Γελάνε γιατί δεν τους αρχίσαμε ακόμη στις κλωτσιές και τους καλούμε στους γάμους των παιδιών μας και στις λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις μας.
Δεν πειράζει ας εφησυχάζουν. Ο λαός λέει ότι καράβι που αργεί να ’ρθει σκατά είναι φορτωμένο. Και τα σκατά θα τους πνίξουν. Όπου να ’ναι φτάνουν……

ΟΛΑ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ

Κι όμως πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από το πολύ ευρηματικό σύνθημα δημοτικής παράταξης που τελικά κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους να της αναθέσουν την διακυβέρνηση της πορείας, του πλοίου που δυστυχώς πηγαίνει καρφί για τον ύφαλο.
Ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στις εφημερίδες ονόματα συνδυασμών που με κάνουν να γελάω αλλά και να διαολίζομαι επειδή οι παλιοκουφάλες δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Λέξεις όπως Δημοκρατική, Συνεργασία, Αλληλεγγύη, Συσπείρωση, Αγωνιστική, Ανάπτυξη κι ένα σωρό άλλες βλακείες μας ξανακάνουν να νιώθουμε….μαλάκες.
Τι σχέση έχουν οι παραπάνω λέξεις με αυτά που ΠΑΝΤΑ συμβαίνουν στη διάρκεια της τετραετίας; Όποιος εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος τολμήσει να ορθώσει λόγο διαφορετικό από του αρχηγού της φυλής (δημάρχου), αλίμονο του. Αλλαγή και στον πάγκο. Αν δε τολμήσει και συνεχίσει τη μουρμούρα …. έξω στην κερκίδα. Λες και ο δήμαρχος δεν εξελέγη και με αυτά τα ψηφαλάκια. Αυτά παντού σε όλους τους δήμους.
Οι ηγέτες δήμαρχοι αισθάνονται σαν τον Μέγα Αλέξανδρο. Η δύναμη που τους δίνουν τα κόμματα που βρίσκονται από πίσω τους και τους πατρονάρουν σε κάθε τους βήμα είναι ανεξέλεγκτη. Έτσι καταλήγουμε να συνδιοικεί μία εκλεγμένη ομάδα 10 – 15 ανθρώπων και μία δεύτερη ομάδα κομματόσκυλων που από το παρασκήνιο κάνει κουμάντο. Άντε στο διάολο παλιοτόμαρα. Μάγειρες προσλήψεων, αναθέσεων έργων και κάθε λογής πουστιάς.
Τα παραπάνω βλέπουν οι νέοι και τους φτύνουν κατάμουτρα. Θυμούνται τι είπε ο Γιάννης Τσαρούχης: ‘‘Τόσα πολλά αγράμματα τσογλάνια. Τι φρίκη Θεέ μου….’’ Όσο για την ΚΙΝΗΣΗ, η φωτογραφία της γάτας μου τα λέει όλα.

ΟΨΩΝΙΟΝ

Ή αλλιώς ο άριστος βλάκας. Συνήθως βασιλεύει μονόφθαλμος αυτός στους τυφλούς. Το ψώνιο κατά το κοινός λεγόμενο επειδή έχει ένα μάτι νομίζει πως είναι θεός ή έστω κάτι τις (χαριστικώς) λιγότερο από Θεός. Το ψώνιο τα ξέρει όλα. Είναι ο λεγόμενος και ξερόλας. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Μπορεί να μην είναι έξυπνος αλλά είναι πονηρός. Κουτοπόνηρος όπως λέει και ο λαός. Περιτριγυρισμένος από αόμματους βλάκες νιώθει πως με το ένα του μάτι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είναι δεσπότης, μάγος, γκουρού, προφήτης, πολιτικός, πανεπιστήμων, επιχειρηματίας, συγγραφέας, καθοδηγητής, διαφωτιστής και τέλος πάντων είναι όλα όσα στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι. Δεν θεωρεί τον εαυτό του ένα κοινό άνθρωπο. Παίζει το σύμπαν στα δάκτυλα του χεριού του. Νιώθει πως είναι ο άρχων βασιλεύοντας στους τυφλούς.
Περιστοιχίζεται μόνο από βλάκες και τρέμει και μόνο στην ιδέα πως ίσως στην ζωή του συναντήσει κάποιον έξυπνο που θα του γκρεμίσει το όνειρο. Γνωρίζοντας όμως πως σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και έξυπνοι έχει φροντίσει και έχει λάβει τα μέτρα του, πονηρός γαρ.
Θεωρεί την εξυπνάδα ως ανοησία αφού ο ίδιος δεν μπορεί να τη φτάσει και την κάνει κρεμαστάρια. Όταν ακούει κάτι έξυπνο που δεν το καταλαβαίνει σημαίνει καμπανάκι συναγερμού διότι αφού αυτός δεν το καταλαβαίνει νομίζει πως δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλος. Το ψώνιο όμως δεν σταματάει εκεί. Με το ένα του μάτι παρασύρει το πιστό του ποίμνιο των βλακών στην αντίθετη κατεύθυνση έστω και εάν υπάρχει γκρεμός. Διότι το ψώνιο δεν το ενδιαφέρει αν θα πέσει στο γκρεμό αρκεί να έχει πηδήξει πρώτα το βλακώδες ποίμνιο δοξάζοντας τον και φυσικά το ψώνιο θα πηδήξει τελευταίο νομίζοντας πως κάνει κάτι ηρωικό.
Όλα τα ψώνια νομίζουν πως θα τα γράψει η ιστορία. Νομίζουν πως έχοντας ένα μάτι όλος ο κόσμος είναι δικός τους διότι αρνούνται να δεχθούν πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν δύο οφθαλμούς. Για το ψώνιο όποιος έχει δύο οφθαλμούς είναι συμπλεγματικός. Δεν το θεωρεί φυσιολογικό να υπάρχει ευρεία οπτική. Τουλάχιστον όχι ευρύτερη από τη δική του την κοντόφθαλμη.
Το ψώνιο νιώθει, νομίζει πως είναι διαφορετικός, ανώτερος από τους υπολοίπους ανθρώπους. Κανένας δεν είναι τόσο άξιος όσο είναι αυτός. Κατέχει τη μοναδική αλήθεια και προπαντός στο πρόσωπό του νομίζει πως ταυτίζονται όλοι. Για το ψώνιο όλος ο κόσμος είναι ο εαυτός του. Θεωρεί την ψωνάρα του αιώνια αξία. Θεωρεί πως όλος ο κόσμος ορατός και αόρατος είναι αποτέλεσμα της δικής του καθοδηγητικής βλακείας. Μονόφθαλμος γαρ δεν μπορεί να κοιτάξει προς όλες τις κατευθύνσεις κι έτσι λειτουργεί όπως τα μουλάρια που τους φοράνε παρωπίδες. Γι’ αυτόν ο δρόμος είναι ένας και απόλυτος. Όσοι δεν τολμούν ή μπορούν να κοιτάξουν ευρύτερα δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω είναι απλώς προβοκάτορες επειδή του χαλάνε τη μαγιά της μοναδικής αλήθειας του και βγάζουν το ποίμνιό του από τον ορθό μοναδικό του δρόμο.
Το ψώνιο είναι καταστροφολόγος. Σπέρνει το φόβο της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου στο ποίμνιό του λέγοντάς τους ‘‘ εσείς οι τυφλοί δεν βλέπεται, εγώ ο μονόφθαλμος βλέπω τη συντέλεια που έρχεται.’’
Το ψώνιο είναι λογοκλόπος. Κρύβει το ψώνιο του κάτω από μανδύες σταθερών αξιών παρουσιάζοντάς τες σαν δικές του. Επειδή δεν μπορεί να εξελιχθεί αυτόβουλα αρέσκεται στο να κλέβει και να παραποιεί φέρνοντας στα δικά του ανόητα μέτρα και σταθμά αξίες που ανήκουν σε άλλους. Γουστάρει να παραμείνει ηλίθιος. Και να άρχει των βλακών. Παραμυθιάζει τους γύρω του παρατρεχάμενους δουλοπάροικους μιλώντας για πράγματα που ο ίδιος απεχθάνεται αλλά που αν δεν τα πει θα φανεί ακόμη και στους βλάκες ο βαθμός βλακείας από τον οποίο διακατέχεται. Ουσιαστικά η μοναδική αξία είναι η ψωνάρα του.
Το ψώνιο ορίζει τον εαυτό του σε σχέση με το σύμπαν αφού νομίζει πως αυτός είναι σημαντικό γέννημα ενώ όλοι οι άλλοι είναι δίποδα ζώα χωρίς λογική.

Καταλήγοντας φοβάμαι πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκονται όλο και συχνότερα σε περισσότερους ανθρώπους τριγύρω μας κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει και να μας κάνει πιο υποψιασμένους.

Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΗ

Κάπου εντόπισα δύο κείμενα που νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον και τα αντιγράφω…


Ο βλαξ έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός βλάκα είναι να κατορθώσει να ενταχθεί ή ακόμα καλύτερα να ιδρύσει μια ομάδα όπου μέσα της θα νιώθει πως κάτι είναι. Ο έξυπνος δεν έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Είναι αυτάρκης και συνήθως τα καταφέρνει μόνος του χωρίς την ανάγκη στήριξης από κάποιο σύνολο ή υποσύνολο. Αντίθετα ο βλαξ προκειμένου να νιώσει πως είναι αποδεκτός εντάσσεται όσο το δυνατόν περισσότερο σε κάποια ομάδα όπου συνήθως λειτουργεί ως φανατικός ακριβώς επειδή η ομάδα αυτή καλύπτει τη βλακεία του.
Είτε κόμμα λέγεται αυτή η ομάδα είτε ποδοσφαιρική ομάδα λέγεται είτε όπως αλλιώς όλες μα όλες αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα ηλιθίων που κρύβουν αυτή ακριβώς την ηλιθιότητά τους μέσα στο απρόσωπο σύνολο. Ο βλαξ εκεί μέσα δεν νιώθει πόσο βλαξ είναι αφού περιστοιχίζεται από ομοειδείς του ηλιθίους που φυσικά δεν αλληλοκατηγορούνται για τη βλακεία τους αλλά θεωρούν όλους τους υπόλοιπους βλάκες.
Μέσα σε αυτή την ομάδα ο βλαξ επιδεικνύει αλαζονικά το μέγεθος της βλακείας που τον δέρνει στηριζόμενος στη συλλογική βλακεία την οποία μάλιστα θεωρεί επίτευγμα και μάλιστα κορυφαίο. Καμία προσφορά, καμία θυσία, καμία μελέτη για κανέναν και τίποτα. Το κόμμα και η ομάδα να πηγαίνουν καλά κι όλοι οι άλλοι…..
Αυτές οι συσπειρώσεις βλακών είναι που φρενάρουν κοινωνίες ολόκληρες από την ανάπτυξη. Διότι τον βλάκα δεν τον ενδιαφέρει η ανάπτυξη της κοινωνίας αλλά η κάλυψη της δικής του βλακείας. Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο φαινόμενο να βλέπεις κοινούς ηλιθίους που έχουν αποκτήσει οντότητα μέσω της αγέλης τους να συμπεριφέρονται ως χίλιοι καρδινάλιοι στηριζόμενοι στα μπράβο των υπολοίπων ηλιθίων της αγέλης. Διότι ο βλαξ είναι ζώο και μάλιστα αγελαίο.
Ο βλαξ είναι γλείφτης, τσάτσος και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται μέσα στην αγέλη του. Θα γλύψει όσο περισσότερο μπορεί τον αφέντη της αγέλης ενώ ταυτόχρονα θα λοιδορεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε είναι εκτός ομάδας μην μπορώντας να αναγνωρίσει την ικανότητα των έξυπνων να μπορούν να υπάρχουν εκτός αγέλης. Ο βλάκας όσο πιο βλάκας είναι τόσο περισσότερο γλύφει το αφεντικό του και τόσο περισσότερο βρίζει όποιον και ότι δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έτσι για παράδειγμα είναι σύνηθες το φαινόμενο ανθρώπων που δεν μπορούν ούτε να γράψουν καν ούτε μια λέξη σωστά, ηλίθιων που δεν μπορούν ούτε να συντάξουν ένα κείμενο σωστά να λοιδορούν να συκοφαντούν και να βρίζουν ότι και όποιον δεν υποτάσσεται στην βλακεία τους.
Κανείς βλάκας δεν ξέρει ότι είναι βλάκας.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΠΑΡΑΓΑΔΙΑ

Σιγά σιγά το καλοκαιράκι φτάνει προς το τέλος του, το ημερολογιακό τουλάχιστον, μια και το ουσιαστικό εξαρτάτε από τη διάθεση του καιρού κάτι που ούτε οι Ινδιάνοι Σιού και Τσερόκι μπορούν να προδικάσουν. Ο καιρός θα μας τρελάνει. Στην Σερβία, τη Ρουμανία, την Τσεχία ο κόσμος πνίγεται από τις βροχές και τις πλημμύρες ενώ λίγο παραδίπλα στη Ρωσία η θερμοκρασία ανέβηκε είκοσι βαθμούς πάνω από τα κανονικά όρια και καίγονται αλύπητα.
Εμείς στην ηρωική Ελλαδίτσα μας ασχολούμαστε με την τρόικα και με τα συνεχώς νέα μέτρα που ούτε οι ίδιοι οι κυβερνώντες ξέρουν που θα τελειώσουν. Οι λεβέντες της τρόικας αμείβονται με εκατό χιλιάδες δολάρια τον μήνα ο καθένας και θα συνταξιοδοτηθούν στα 51 τους χρόνια. Γιατί όχι μαλάκες είναι; Νομίζω ότι ούτε ο Χίτλερ δεν συμπεριφέρθηκε στην Ελλάδα με τόση απαξίωση. Όχι ότι σε όλα μας είμαστε σωστοί. Χάλια είμαστε και φαίνεται από αυτούς που διαλέγουμε να μας κυβερνούν. Πολύ χάλια.
Μιλάνε για απελευθέρωση της ενέργειας. Τι εννοούν όμως; Χάρισμα του κλάδου στους εθνικούς νταβατζήδες που έλεγε και ο Καραμανλής ο μικρός. Η απελευθέρωση ισχύει από το 2001 αλλά η χαμηλή τιμή της kwh τους απομακρύνει. Και αυτό λέγεται στρέβλωση. Ότι ο κόσμος απολαμβάνει φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα λέγεται στρέβλωση. Κοπρόσκυλα, μιζαδόροι, απατεώνες, δωρολήπτες, ανθέλληνες.
Μπορούν οι Κοπελούζος και Μυτιληναίος να ανοίξουν τα κοιτάσματα λιγνίτη που υπάρχουν στη Δράμα (21%) και στην Ελασσόνα (7%) και να έχουν πρόσβαση σε φθηνό καύσιμο. Όχι τίποτε άλλο αλλά να δουλέψουν και πέντε έξι χιλιάδες άνεργοι. Κορόιδα είναι όμως. Θέλουν έτοιμα πράγματα. Έτοιμα ορυχεία, έτοιμες μονάδες που μέχρι εχτές γάβγιζαν πως είναι βρώμικες και ρυπαίνουν. Γι’ αυτό άλλωστε τόσα χρόνια χρηματοδοτούν τ’ άλλα παλιοτόμαρα και τα κόμματά τους για να έχουν λόγο τώρα. Απαξιώνουν τη ΔΕΗ και τους εκατοντάδες νεκρούς της προσδοκώντας να διαλυθεί για να ορμήξουν στο πτώμα της. Ποια άλλη ΔΕΚΟ έχει 10 με 15 νεκρούς το χρόνο; Που αλλού εργαζόμενοι ψήνονται σαν τα κοτόπουλα για το κοινό αγαθό;
Τα τομάρια εννοούν απελευθέρωση το να τετραπλασιαστεί η τιμή και μετά ο ανταγωνισμός να παίζει 5 με 10 λεπτά πάνω κάτω. Και ο κοσμάκης τρώει το παραμύθι και συμφωνεί. Πολλά πρέπει ν’ αλλάξουν ακόμη και αυτή η ίδια η ΔΕΗ και οι συνδικαλιστές της. Ήδη άλλαξαν πολλά τα οποία βλέπουμε εμείς που είμαστε μέσα.
Δύσκολα βγάζουμε άκρη με ότι και αν ασχοληθούμε. Όλα είναι μπερδεμένα παραγάδια και δεν ξεμπερδεύουνε. Σκέψεις, συμπεριφορές, αντιδράσεις, επιλογές, και όνειρα. Τρικυμία εν κρανίο. Όλα μπερδεμένα.

ΤΑ ΕΠΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πλούτο χωρίς μόχθο.

Πολιτική χωρίς αρχές.

Απόλαυση χωρίς συναίσθημα.

Γνώση χωρίς χαρακτήρα.

Εμπόριο χωρίς ήθος.

Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.

Λατρεία χωρίς θυσία.


Τώρα ας σκεφτούμε και τους εθνοπατέρες μας…..

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

Αν ρωτήσεις εκατό ανθρώπους, όλοι θα σου πουν ότι είναι ευλογία να ζεις δίπλα στη θάλασσα και να μπορείς με λίγα βήματα να κάνεις το μπάνιο σου. Πράγματι έτσι είναι αλλά έχεις και την ατυχία να βλέπεις συμπεριφορές που πληγώνουν τόσο πολύ.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει ν’ ανεχτείς τον κανίβαλο που θα παρκάρει την τζιπάρα του μέσα στην άμμο για να μην καούν τα ευλογημένα του ποδαράκια.
Αφού ξεπεράσεις αυτή την μάταια συμπεριφορά σειρά έχει η γενικότερη εικόνα της παραλίας. Καλώς ή κακώς τα τελευταία χρόνια ο Δήμος κάνει μία προσπάθεια να εξοπλίζει τις παραλίες με ανέσεις που δεν ήταν αυτονόητες παλαιότερα. Αυτές είναι κάποιες ομπρέλες, κάποιες καρέκλες, ένα ντουζ, λίγοι κάδοι σκουπιδιών.
Ενώ τα χρησιμοποιούμε και μας βολεύουν τα θεωρούμε ξένα. Δικά μας είναι ρε γαμώτο. Και αύριο εμείς θα κάτσουμε. Αφήνουμε τα παιδάκια να τα σπάνε, να τα πετούν στη θάλασσα κι εμείς τίποτε. Παλιοτόμαρα του κερατά. Αδιάφοροι. Τεμπελχανάδες. Οι κάδοι είναι δίπλα αλλά πετάμε τα σκουπίδια δίπλα στην ομπρέλα για να τα λουστούν οι επόμενοι. Ούτε την ευαισθησία να τακτοποιήσουμε τις καρέκλες για να τις βρουν οι επόμενοι σωστά έχουμε. Άντ’ αυτού τις παρατάμε πασαλειμμένες με φρουτόκρεμες, αυγά, σκατά.
Τα περιμένουμε όλα από τους υπαλλήλους του Δήμου. Αυτοί θα περάσουν στις επτά το πρωί κανονικά, την υπόλοιπη μέρα όμως; Αν βέβαια κάνεις το λάθος να τακτοποιήσεις κατά το σούρουπο την κατάσταση τα σχόλια και η ειρωνεία είναι απίστευτη. ‘‘Αυτός γιατί τακτοποιεί, τον προσλάβανε στο Δήμο;’’ Κουτοπόνηρες διαπιστώσεις ανθρώπων που έτσι ήρθαν και έτσι θα πάνε. Άσε που λόγω συγκυρίας θεωρούν ότι στηρίζεις ή όχι τον εκάστοτε Δήμαρχο. Ας κάθομαι εγώ στα σκατά για να κάνω αντιπολίτευση στη Δημοτική αρχή. Χαϊβάνια.
Ας προσπαθήσουμε όλοι να διατηρούμε τις παραλίες πιο ανθρώπινες, να παίζουν τα παιδιά μας χωρίς βανδαλισμούς, καμιά φωνή παραπάνω δεν κάνει κακό, παιδιά είναι θα την αντέξουν. Ας έχουμε λίγη ντροπή παραπάνω.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ

Τα πρώτα μηνύματα ότι το καλοκαίρι ήρθε για τα καλά έφτασαν.
Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται απαραίτητα φιδάκι για να κάτσεις στη βεράντα ήρεμος χωρίς να σπάσουν τα νεύρα σου από την θρασύτατη επίθεση των ηλίθιων εντόμων που ακούν στο όνομα κουνούπια.
Δεύτερο σημάδι είναι ότι ο βραδινός ύπνος δεν είναι απαραίτητα δραστηριότητα που σε ξεκουράζει. Στους καύσωνες όσο καλή κι αν είναι η μόνωση του σπιτιού η νοσταλγία για τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια είναι τεράστια. Τα κλιματιστικά δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση γιατί υπάρχει η πιθανότητα να ξυπνήσεις με τέτοιο στράβωμα που το καλοκαίρι θα πάει περίπατο.
Τρίτο σημάδι είναι η κατανάλωση τζιν και μπύρας που αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς. Ειδικά φέτος που οι περισσότεροι επιλέγουν σύσφιξη σχέσεων και ανταλλαγή θέας από τις βεράντες. Βλέπετε οικονομική κρίση είναι αυτή.
Τέλος νομίζω ότι το καθαρότερο και πιο αξιόπιστο σημάδι ότι έφτασε η ώρα για τα μπάνια του λαού είναι ότι τα κοπρόσκυλα αρχίζουν να νομοθετούν ενάντια στα συμφέροντα του λαού τα τερατουργήματα που μας οδηγούν πίσω. Πολύ πίσω. Μόλις αρχίζουν οι άδειες των εργαζομένων αυτοί ξεκινούν τα ξεφτιλίκια τους. Όχι ότι τρέμουν τις αντιδράσεις αλλά λέμε τώρα. ‘‘Μέχρι να επιστρέψουν οι ταλαίπωροι ιθαγενείς θα τα έχουν συνηθίσει.’’
Μήπως έχουν άδικο. Ένας λαός που επιλέγει τρεις γενιές οικογενειών για να μας κοροϊδεύουν τέτοια θέλει. Διάβασα ότι σε όλο τον κόσμο, με εξαίρεση δύο Λατινικές χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο του 19ου αιώνα, αυτό δεν έχει συμβεί πουθενά. Και συζητάμε λέγοντας ότι όταν εμείς είχαμε πολιτισμό οι άλλοι όλοι ήταν στα δένδρα σκαρφαλωμένοι. Κρίμα και πάλι κρίμα…τέτοια κατάντια!

ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΗ

Σκέψεις φωτισμένων ανθρώπων που αντιγράφω:

‘‘Σήμερα μιλάμε για τον έρωτα। Γιατί ο έρωτας είναι ο μούστος που περνάει τη ζύμωση της συμβίωσης, της φθοράς, της συνήθειας, της καθημερινής τριβής, της φροντίδας της επιβίωσης των παιδιών ή και των μη παιδιών, των επιτακτικών υποχρεώσεων και στους κατάλληλους βαθμούς, δίνει το απόσταγμά του, που είναι η Αγάπη. Η αγάπη – τιμή, η αγάπη – σεβασμός, η αγάπη – νοιάξιμο, η αγάπη – τρυφερότητα, η αγάπη – Αγάπη.’’

‘‘Αγάπη είναι το δικό σου πρόσωπο,
εκεί που τελειώνεις εσύ, αρχίζω εγώ.
Ούτε ο αέρας χωράει να περάσει ανάμεσά μας,
χωράει μόνο το αδέξιο τραγούδι μιας παιδικής φυσαρμόνικας.
Κι ο ορίζοντας γύρω από τα μάτια μου, για να σε τυλίγει.
Αγάπη είναι το πρόσωπό σου μες στα μάτια μου,
η κάθε μέρα μας που μοιάζει μουσική.
Αγάπη είναι να μαζεύω τα κομμάτια μου,
να ’μια κοντά σου και να ’σαι πάντα εκεί.’’

ΕΝΑ ΨΑΡΕΜΑ ΤΟΥ 1987

Ρίξαμε άγκυρα ανοικτά από το La Boheme προς την πλευρά του cosi। Ήταν αρχές Αυγούστου και οι μουρμούρες είχαν καλό μέγεθος। Καλός επίσης ήταν και ο κόσμος στα μπαράκια। Καλός και πολύς. Βούλιαζαν όλα. La Boheme, Fidji, cosi, il primo, La Fair, caprice κι άλλα που δεν θυμάμαι. Η παρέα επάνω στη βάρκα ξεχάστηκε κι αυτή μετά από τόσα χρόνια.
Αυτό που δεν ξεχάστηκε είναι ότι γύρω στις 3 τα ξημερώματα μία παρέα από το La Boheme έστρεψε το προβολέα του dj επάνω μας. Ξαφνικά άρχισαν όλοι να φωνάζουν: ‘‘τυχεροί, ελάτε πάρτε κι εμάς, άντε γρήγορα.’’ Όλα αυτά ενώ η μουσική υπόκρουση ήταν το hotel California των Eagles.
Πολλά ψαρέματα έγιναν από τότε, τα περισσότερα με κάτι μικρό ή μεγάλο για να θυμηθούμε αλλά κανένα δεν είναι σαν εκείνο του 1987.

ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Πάντα οι άνθρωποι ζουν με την απορία του υπόλοιπου χρόνου. Όχι φυσικά του κινητού τηλεφώνου. Με όσα κι αν βλέπουμε γύρω μας, συνειδητά αδιαφορούμε για τ’ ότι κάθε μας στιγμή μπορεί να ’ναι η τελευταία. Συμπεριφερόμαστε και προγραμματίζουμε λες και θα ζήσουμε γι’ άλλα 500 χρόνια. Η έπαρση που μας διακατέχει είναι απερίγραπτη. Τα θέλουμε όλα, έστω κι αν έχουμε πάρα πολλά. Θέλουμε περισσότερα. Τι κι αν γύρω μας η φτώχεια σαρώνει, οι αρρώστιες θερίζουν, οι πόλεμοι καταστρέφουν; Τόσα εκατομμύρια ανθρώπων δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και εμβόλια κι εμείς….;
Χαλαρά। Απαιτούμε. Από σήμερα κιόλας πρέπει να το ξαναδούμε αυτό το έργο. Ανθρώπινα. Αλληλέγγυα. Με βαθύ προβληματισμό. Ας αντιμετωπίσουμε τους συνανθρώπους μας με τη σκέψη ότι είναι η τελευταία μας φορά. Νομίζω ότι θ’ ανακουφιστούμε και θα νιώσουμε καλύτεροι άνθρωποι.

ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Πόσες δεν είναι οι φορές που όλοι μας θα θέλαμε να μπούμε στο μυαλό κάποιων ανθρώπων για να εξηγήσουμε συμπεριφορές, σκέψεις, πράξεις, δράσεις και αντιδράσεις; Οι χαρακτήρες είναι όπως η θάλασσα. Άλλοτε γαλήνια και ήσυχη, άλλοτε με λίγο κυματάκι κι άλλοτε νοτιάς που δεν αφήνει τίποτε όρθιο και απείραχτο.

Εκεί που στέκεσαι ήρεμος περνά κάποιος και με τη συμπεριφορά του σε κάνει να θέλεις να τον πιάσεις από τα μαλλιά. Αλαζονεία και νεοπλουτισμός είναι πάντα ένας κακός συνδυασμός αν δεν έχεις την αγωγή, τη μόρφωση και τη σύνεση να τα διαχειριστείς.

Άλλο θέμα είναι η ευκολία που όλοι μας αντιδρούμε στα γεγονότα βίαια, χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες των αποφάσεων μας, σε μας και τους γύρω μας. Ένας καλός τρόπος για τη διαχείριση του θυμού μας είναι το να μετράμε μέχρι το εκατό και μετά να πράττουμε. Όλα τ’ άλλα μυρίζουν ναυάγιο και δυστυχώς δεν είναι πάντα εύκολο ν’ ανακαλέσουμε τις πράξεις μας. Επιβάλλετε να προσπαθούμε ώστε οι πράξεις μας να μην θίγουν, να μην προσβάλουν, να μην απογοητεύουν τους γύρω μας. Κυρίως τους συντρόφους μας. Ο αριθμός των διαζυγίων δείχνει ότι δεν προσπαθούμε αρκετά. Πολλές περιπτώσεις δεν σηκώνουν συζήτηση και ο χωρισμός είναι μονόδρομος αφού φυσικά προσπαθήσουμε να τον αποτρέψουμε. Άλλες όμως που είναι πιο χαλαρές; Αξίζει η προσπάθεια και η περιορισμένη ανοχή. Η δεύτερη ή η τρίτη ευκαιρία. Όλοι ας σκεφτούμε ότι κάθε πόλεμος έχει θύματα, τα οποία συνήθως είναι οι άμαχοι. Τα παιδιά. Αυτά θέλουν να ζήσουν με τους γονείς τους και δεν ξέρουν τι θα πει εγωισμός, πείσμα, απρέπεια, λάθος. Απλά θέλουν και τους δύο γονείς τους…… Τόσο απλά.

Στις 11 Μαΐου σε μία ανάρτηση για τη μουσική ένας ανώνυμος φίλος σχολίασε τα παρακάτω που αναδημοσιεύω για να διαβαστούν. Περιττό ν’ αναφέρω ότι προσυπογράφω το κείμενο με μεγάλη χαρά.

"Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές,
σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες,
σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας...
Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες.
Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά.
Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι.
Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια.
Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι.
Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.
Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία.
Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε.
Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.
Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό.
Σήμερα είναι μαλακία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη.
Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη,
σήμερα μας ξεκουφαίνει ο...Μακρόπουλος.

Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή.
Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη.
Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.

Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψιθυρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό.. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».
Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»...

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας.
Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!
Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό.
Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος.
Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας.
Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους.
Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε.
Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας.
Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή...."

ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ!!!!!

Νομίζω ότι η ώρα για μία παγκόσμια επιστράτευση Ελλήνων, με διεθνή καταξίωση έχει σημάνει. Υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας με αληθινή και τεκμηριωμένη ανιδιοτέλεια που πρέπει να αφυπνιστούν. Οι γνωριμίες τους στο παγκόσμιο στερέωμα σίγουρα θα φανούν χρήσιμες ώστε να πάψει αυτή η κατακραυγή και η ειρωνεία που υφιστάμεθα κάθε μέρα, κάθε ώρα από τους κάθε ηλίθιους χαρτογιακάδες, που στρέφουν όλη τους τη ζωή γύρω από νούμερα.
Ξεχνούν ότι στο μεγάλο αυτό πρόβλημα που έσκασε υπάρχουν άνθρωποι, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, άνεργοι οικογενειάρχες. Ξεχνούν ότι η δομή της Ελληνικής κοινωνίας είναι εντελώς διαφορετική από το σύνολο της Ευρωπαϊκής. Το ότι βρέθηκαν κρατικοί λειτουργοί (πάρα, πάρα πολλοί) που πρόδωσαν την τιμή που τους κάναμε να μας διοικήσουν, θα λυθεί από εμάς.
Απαιτείτε νηφάλια ρεαλιστική φιλοπατρία από το Ελληνικό λόμπι όπου κι αν βρίσκετε και ίσως μαζί με όλα τ’ άλλα, ανακτήσουμε και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.

ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ 7

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΡΗΣΕΙΣ



Γνώθι σαυτόν = Δες ( γνώρισε) τον εαυτό σου (Επιγραφή στον πρόναο του Απόλλωνα στους Δελφούς)

Χίλων (ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας) Πλάτων Πρωταγόρας, 343 Β



Όταν ερωτήθηκε ο Θαλής ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα είπε « Το να κατορθώσεις να δεις (γνωρίσεις) τον εαυτό σου

Θαλής (ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας) Διογ. Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, Ι , 36



Μηδέν Άγαν = μην υπερβάλεις (γραμμένο στον πρόναο του Απόλλωνα στους Δελφούς)

Χίλων (Διογ. Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων Ι, 41)



Αρχή ήμισυ παντός = η κάθε αρχή είναι το μισό του όλου

Πυθαγόρας (Ιάμβλιχος , Πυθαγόρα Βίος, 162)



Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού = Το να πέφτει κάποιος στο ίδιο λάθος δύο φορές δεν είναι γνώρισμα σοφού άνδρα

Μένανδρος (Γν. μον. 121)



Νους ορά και νους ακούει = Ο Νους βλέπει και ο νους ακούει

Επίχαρμος (αποσπ. 249, Kaibel)



Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήιδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι = Ω ξένε, ανήγγειλε στους Λακεδαιμονείς, ότι εκεί είμαστε θαμμένοι, πιστοί στις εντολές τους.

Επίγραμμα σε αυτούς που έπεσαν στις Θερμοπύλες)
Σιμωνίδης (Απόσπ. 91, Diehl)



Τους κόλακες να τους απομακρύνεις ως τους πιο επικίνδυνους και από τους εχθρούς σου

Πυθαγόρας (Ανθ. Στοβ. ΙΔ, 18)



Είναι προτιμότερο να πέσεις σε κόρακες παρά σε κόλακες, γιατί τα μεν κόλακες τρώνε τις σάρκες, ενώ οι κόλακες τις ψυχές των ανθρώπων

Αντισθένης (Ανθ. Στοβ. ΙΔ, 17)



Κανένας δεν κατηγορεί τους εκ γενετής δύσμορφους, αλλά εκείνους που κατάντησαν έτσι εξ αιτίας της έλλειψης γυμναστικής και της παραμέλησης των σωμάτων τους.

Αριστοτέλης (Ηθ. Νικομ. 1114 α, 28-30)



Όποιος έχει το πόδι του έξω από την φωτιά, εύκολο είναι να δίνει συμβουλές

Αισχύλος (Πρ. Δεσμ. 263-265)



Όποιος φοβάται, γίνεται δούλος χωρίς να το αντιληφθεί

Αντισθένης (Ανθ. Στοβ. Η, 14)



Αυτοί που προδίδουν, δεν τους μισούν μόνο τα θύματά τους αλλά και από αυτούς ακόμα περισσότερο αυτοί που ωφελημένοι από την προδοσία

Αίσωπος (Μύθοι, 205)



Το πιο αξιόλογο δεν είναι να μετράει κανείς με την ποσότητα αλλά με την ποιότητα

Αίσωπος (Μύθοι, 167)



Τίποτα το παράφορο, ή το σχετικό με την ακολασία, δεν πρέπει να πλησιάζει τον πραγματικό έρωτα

Πλάτων (Πολιτεία, 403 Α)



Το ξίφος πληγώνει το σώμα , τον δε νου τα λόγια

Μένανδρος (Γν. μον. 393)



Να διατηρώ καθαρό και άσπιλο τον βίο μου και την τέχνη μου (τμήμα του όρκου του Ιπποκράτη)

Ιπποκράτης (Όρκος, 21-22)



Ο ύπουλος άνθρωπος είναι κρυμμένη παγίδα

Μένανδρος (Γω. Μον. 587)



Τα ιερά στους ιερούς

Ιπποκράτης (Νόμος, V)



Όταν ο Άγις ο Λακεδαιμόνιος ρωτήθηκε πως μπορεί να μένει κανείς ελεύθερος είπε ¨καταφρονώντας τον θάνατο¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 216 C )



Κάποιος ρώτησε τον Δημάρατο (Βασιλιά της Σπάρτης που πήγε στους Πέρσες), γιατί θεωρούν άτιμους αυτούς που πετούν την ασπίδα τους και όχι αυτούς που πετούν τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, και αυτός απάντησε: ¨Γιατί τις περικεφαλαίες και τους θώρακες τους φορούν για δική τους προστασία, ενώ την ασπίδα την κρατούν για να υπερασπίσουν την απο κοινού παράταξη¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 220 Α)



Γι αυτό μας κατηγορείς όλους, ώστε κοιτάζοντας να απολογηθούμε να μην έχουμε καιρό και μυαλό να δούμε και να μιλήσουμε για τα δικά σου.

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 223 D)



Όταν κάποιος από τους πολίτες είπε ότι ο βασιλιάς πρέπει να είναι πράος, απάντησε ο Κλεομένης (Λακεδαίμων Βασιλιάς) ότι πρέπει να είναι αλλά μέχρις του να μην τον περιφρονούν

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 223 D)



Όταν κάποιος σοφιστής ανέπτυσσε λόγο μακρύ για την ανδρεία, γέλασε ο Κλεομένης (Λακεδαίμων Βασιλιάς). Ο σοφιστής τον ρώτησε γιατί γέλασε την ώρα που κάποιος μιλάει για ανδρεία μολονότι είναι βασιλιάς. Ο Κλεομένης απάντησε: ¨το ίδιο θα έκανα αν μιλούσε για ανδρεία ένα χελιδόνι, αν μιλούσε όμως ένας αετός θα υπήρχε λόγος να καθίσω και να ακούσω¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 223 D)



Κάποτε οι Θηβαίοι ζήτησαν την συμβουλή του Λυκούργου (ο κορυφαίος Σπαρτιάτης νομοθέτης) περί τις ιερές τελετές και το πένθος που τηρούν προς τιμήν της Λευκοθέας, και αυτός συμβούλεψε: ¨Αν την θεωρείτε θεά να μην την θρηνείτε, αν την θεωρείτε άνθρωπο να μην της κάνετε ιερές τελετές σαν να ήταν θεά.¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 228 Ε)



Στην Σαμοθράκη, όταν ζήτησε χρησμό ο Λύσανδρος ο Λακεδαιμόνιος, ο ιερέας του ζήτησε να πει την πιο άνομη πράξη που έχει κάνει. Ο Λύσανδρος τον ρώτησε: ¨Αυτό πρέπει να το κάνω επειδή το ζητάς εσύ ή οι θεοί;¨ ¨επειδή το ζητούν οι θεοί¨ απαντά ο ιερέας, ¨τότε εσύ κάνε μου την χάρη να φύγεις από εδώ και θα το πω στους θεούς αν με ρωτήσουν¨ απάντησε ο Λύσανδρος

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 229 D)



Ένας Λάκωνας είχε εκτεθεί προς πώληση ως δούλος, κάποιος λοιπόν τον ρώτησε: ¨Αν σε αγοράσω θα είσαι χρήσιμος;¨ και εκείνος του απάντησε: ¨Ακόμη και αν δεν με αγοράσεις¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 234 Β)



Όταν κάποιος έβριζε τον Λύσανδρο αυτός του είπε: ¨λέγε κι άλλα, άθλιε ξένε, και μην παραλείψεις τίποτα, αν με αυτό μπορείς να αδειάσεις την ψυχή σου απο τα κακά, με τα οποία φαίνεται είσαι γεμάτος¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 229 Ε)



Καθώς ορισμένοι θαύμαζαν στα λάφυρα, που προέρχονταν από τους βαρβάρους, την πολυτέλεια της ενδυμασίας, είπε ο Παυσανίας ο γιος του Κλεόμβροτου (Αντιβασιλέας στην θέση του Πλειστάρχου , ανήλικου γιου του Λεωνίδα) : ¨θα ήταν καλύτερο γι αυτούς να είναι οι ίδιοι άνθρωποι με αξία, παρά να έχουν στην κατοχή τους πράγματα μεγαλύτερης αξίας από τους ίδιους

Πλούταρχος (αποφθέγματα Λακωνικά 230 Ε)



Μετά από την νίκη στις Πλαταιές επί των Μήδων, διέταξε ο Παυσανίας γιος του Κλεόμβροτου, να παραθέσουν το ήδη έτοιμο δείπνο των Περσών. Καθώς το δείπνο διακρινόταν για την υπερβολική πολυτέλεια του είπε: ¨Μα τους θεούς, πολύ λιχούδης πρέπει να είναι ο Πέρσης που ενώ έχει τόσα ήρθε να πάρει το δικό μας ψωμί το κρίθινο

Πλούταρχος (αποφθέγματα Λακωνικά 230 Ε)



Ένας επαίτης ζήτησε ελεημοσύνη από έναν Λάκωνα ο οποίος του είπε: ¨Αν σου δώσω, θα ζητιανεύεις ακόμα περισσότερο. Για την κατάσταση σου αυτή εκτός από σένα είναι υπαίτιος και αυτός που σου έδωσε πρώτος ελεημοσύνη¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 235 Ε)

ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ 6

ΠΟΛΙΤΙΚΗ



Όταν ρωτήθηκε ο Αγησίλαος (Βασιλιάς Λακεδαιμόνιων) πως κάποιος θα μπορούσε να αποκτήσει καλύτερη φήμη ανάμεσα στους ανθρώπους απάντησε: ¨Αν λέει τους καλύτερους λόγους και αν πράττει με ακόμα καλύτερες πράξεις

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 213 C)



Σε κάποιον που επαινούσε έναν ρήτορα για την ικανότητα του να μεγαλοποιεί τα ασήμαντα πράγματα που έλεγε, απάντησε ο Αγησίλαος: ¨Μα ούτε θεωρώ σπουδαίο τον τσαγκάρη, που βάζει σε μικρό πόδι μεγάλα παπούτσια¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 208, C 6)



Άριστα διοικείται η πόλη, στην οποία ενάρετοι άνθρωποι τιμούνται, και αντίθετα οι κακοί παραμερίζονται

Σόλων (Ανθ. Στοβ. ΜΓ, 76)



Τα κράτη τότε καταστρέφονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους σπουδαίους από τους ασήμαντους

Αντισθένης ( Διογ. Λαερτ. Βίοι Φιλοσόφων, Φιλ. VI, 5)



Το ήθος των αρχόντων είναι όμοιο με το ήθος των αρχόμενων

Ισοκράτης (Προς Νικοκλέα, 31)



Ο Σωκράτης όταν ρωτήθηκε πια πόλη διοικείται παράνομα είπε: « η πόλη στην οποία οι άρχοντες τοποθετούνται από φατρίες»

Σωκράτης (Ανθ. Στοβ. Γ, 81)



Η δημαγωγία δεν ταιριάζει σε ανθρώπους καλλιεργημένους αλλά σε αμαθείς και κακοήθεις

Αριστοφάνης (Ιππείς, 191-193)



Όταν σε μια πόλη εκτιμούνται ο πλούτος και η δύναμη, η αρετή και οι χρηστοί άνθρωποι περιφρονούνται

Πλάτων (Πολιτεία, 550 Ε – 551 Α)



Ο αμόρφωτος λαός πολύ συχνά υποδουλώνεται σε άρχοντες

Σόλων (Ελεγ. Απόσπ. 9, 3, West)



Όταν τιμάς τους ανθρώπους τους κάνεις πιο δυνατούς

Βίων (Ανθ. Στοβ. ΜΓ, 8)



Άριστη δημοκρατία είναι αυτή που δεν έχει ούτε βαθύπλουτους ούτε φτωχούς πολίτες

Θαλής (Πλουτάρχου, Ηθ. 154 Ε)



Συνήθεια έχει γίνει στους τυράννους, να νοιώθουν ευχαρίστηση με τους κόπους και τις δυστυχίες που προκαλούν στους άλλους

Ισοκράτης (Περί Ειρήνης, 91)



Το καθήκον των αρχόντων είναι να κάνουν με τις φροντίδες τους πιο ευτυχείς τους πολίτες

Ισοκράτης (Περί Ειρήνης, 91)



Ο πραγματικός άρχοντας δεν είναι φτιαγμένος από την φύση να αποβλέπει στο δικό τους συμφέρον αλλά στο συμφέρον των συμπολιτών.

Πλάτων (Πολιτεία, 347D)



Δεν είναι ποτέ δυνατόν να έχουν υψηλό και γενναίο φρόνημα αυτοί που κάνουν ταπεινές και φαύλες πράξεις, γιατί οποιεσδήποτε είναι οι πράξεις τους είναι και τα φρονήματα τους.

Δημοσθένης (Ολυνθιακός Γ, 32)



Όταν ρωτήσανε τον Αγασικλή, Βασιλιά των Λακεδαιμονίων, πως μπορεί κάποιος να κυβερνά με ασφάλεια, χωρίς να έχει σωματοφύλακες απάντησε: ¨Αν κυβερνάει τους πολίτες όπως οι πατέρες τους γιους¨ .

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 208 Β 4)



Ο Αλκαμένης, γιος του Τηλέκλου από την Σπάρτη, όταν τον ρώτησε κάποιος πως θα μπορούσε να διατηρήσει κανείς με τον καλύτερο τρόπο την βασιλεία απάντησε: ¨Αν δεν δίνει μεγάλη σημασία στο κέρδος¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 216 Ε 4)



Όταν ρωτήθηκε ο Παυσανίας ο γιος του Πλειστώνακτου γιατί δεν επιτρέπετε στην Σπάρτη να αλλάζουν νόμους και παραμένουν οι παλιοί απάντησε: ¨Επειδή οι νόμοι πρέπει να διαφεντεύουν τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι τους νόμους

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 230 F)





ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ



Είναι ορθόν να χαρακτηρίσουμε την φιλοσοφία ως επιστήμη της αλήθειας

Αριστοτέλης (Μετά τα φυσικά 993 b, 21-22)



Η αγάπη προς την γνώση και την φιλοσοφία είναι το ίδιο

Πλάτων (Πολιτεία, 376 Β)



Οι φιλόσοφοι είναι οι κυνηγοί της αλήθειας

Πυθαγόρας (Διογ. Λαερτ. Βίοι Φιλος. VIII, 8)


Όπως δεν ωφελεί η ιατρική αν δεν νικάει τις αρρώστιες, έτσι και η φιλοσοφία αν δεν αποβάλει την κακία από την ψυχή

Πυθαγόρας (Ανθ. Στοβ. ΠΒ, 6)



Μια δειλή και υποταγμένη φύση, καμία σχέση δεν έχει με την αληθινή φιλοσοφία

Πλάτων (Πολιτεία, 486 Β)



Δεν γνωρίζουμε την αλήθεια αν δεν έχουμε γνώση της αιτίας

Αριστοτέλης (Μετά τα φυσικά, 993, b, 25-26)



Αν αφαιρέσουμε τους αριθμούς από την ανθρώπινη φύση, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε λογικά όντα

Πλάτων (Επινομίς, 997 c)



Αν οι τιμωρίες έρχονταν άμεσα, πολλοί από φόβο και όχι από σωφροσύνη θα τιμούσαν τα χρηστά και τους θεούς, τώρα όμως που δεν επιβάλλεται αμέσως, οι άνθρωποι φανερώνουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα (σημείωση: για τον ίδιο λόγο δεν βλέπουμε και τον Θεό)

Θεόδεκτος (Τραγ. Αδ. Απ. 8, Nauck)

ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ 5

ΦΙΛΙΑ


Μόνο των ενάρετων ανθρώπων η φιλία είναι αδιάβλητη


Αριστοτέλης (Ηθικ. Νικομ. 1157 α, 22-23)



Η συμφωνία αντιλήψεων δημιουργεί φιλίες

Δημόκριτος (Απόσπ. 186 Diels)



Σε λίγους ανθρώπους είναι φυσικό να εκτιμούν τους φίλους τους που ευτυχούν, και δεν τους φθονούν

Αισχύλος (Αγαμέμνων, 832-833)



Να είσαι ο ίδιος στους φίλους σου και όταν δυστυχούν μα και όταν ευτυχούν

Περίανδρος (Διογ. Λαέρτ. Βίοι Φιλοσόφων 1, 98)



Από τους φίλους σου να θεωρείς ειλικρινείς, όχι μόνο αυτούς που λυπούνται για την συμφορά σου, αλλά κυρίως αυτούς που χαίρονται με την επιτυχία και την χαρά σου

Ισοκράτης (Προς Δημόνικο, 26)



Οι κακοί άνθρωποι τιμούν τους φίλους μόνο όταν είναι παρόντες, ενώ οι ενάρετοι και όταν βρίσκονται και μακριά. Τις φιλικές σχέσεις των κακών αρκεί λόγος χρόνος για να τις διαλύσει, ενώ τις φιλίες των ενάρετων δεν είναι ικανή ολόκληρη η ζωή να τις σβήσει

Ισοκράτης (Προς Δημόνικο, 1)



Ο ενάρετος μόνο με τον ενάρετο δημιουργεί φιλίες. Ο κακός ούτε με τον ενάρετο ούτε με τον ανήθικο έχει πραγματικές φιλίες

Πλάτων (Λύσις, 214D)



Ο χρόνος δοκιμάζει τους φίλους, όπως η φωτιά το χρυσάφι

Μένανδρος (Γν. μον. 276)





ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΣ - ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ



Τι κακό έκανα; Τι καλό πρόσφερα; Τι καθήκον είχα να κάνω και δεν το έκανα;
(Καθημερινά ερωτήματα Πυθαγορείων)

Χρυσά Έπη, 42

Σημείωση: από τον Πυθαγόρα το έχουν αντιγράψει οι πρόσκοποι. Δεν είναι κακό που το αντέγραψαν, αλλά ότι δεν αναφέρουν ότι το αντέγραψαν από εκεί



Η μεταμέλεια για αισχρές πράξεις είναι η σωτηρία της ζωής

Δημόκριτος (Αποσπ. 43, Diels)



Να ελέγχεις τα δικά σου λάθη παρά τα ξένα

Δημόκριτος (Ανθ. Στοβ. ΙΓ, 26)



Ή να λες κάτι καλύτερο (ωφέλιμο) από την σιωπή ή να σωπαίνεις

Ευριπίδης (Ανθ. Στοβ. ΛΔ7 – ΛΔ8)



Δυο περιστάσεις να θεωρείς κατάλληλες για να μιλάς, ή για όσα γνωρίζεις πολύ καλά, ή για όσα είναι ανάγκη να μιλήσεις, διότι μόνο σε αυτές τις δυο περιστάσεις η ομιλία είναι ωφελιμότερη από την σιωπή

Ισοκράτης (Προς Δημόνικο, 41)



Για τους συνετούς είναι αρκετά αυτά που είναι αναγκαία

Ευριπίδης (Φόνισαι, 554)



Κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος αν δεν μπορεί να επιβάλλεται στον εαυτό του

Πυθαγόρας (Ανθ. Στοβ. ΣΤ, 51)



Δεν είναι σωστό να νοιώθει φόβο ο άνθρωπος, χωρίς να τον ελέγχει με το λογικό του

Ευριπίδη (Τρωάδες, 1165-1166)



Η μεγάλη αγάπη που μπορεί κάποιος να έχει στον εαυτό του, είναι σε κάθε περίπτωση η αιτία για όλα τα σφάλματα που κάνει ο κάθε άνθρωπος

Πλάτων (Νόμοι, 731 Ε)



Προς εκείνον που εξέφρασε τον θαυμασμό για την απλότητα των ρούχων και της τροφής του ίδιου (Αγησιλάου Βασιλιά Λακεδαιμόνιων) είπε: ¨Μ αυτό τον τρόπο ζωής, ξένε, εξαγοράζουμε την ελευθερίας μας¨

Πλούταρχος (Λακωνικά αποφθέγματα, 210 Α, 10)




ΠΛΟΥΤΟΣ - ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ



Όσο πιο δίκαιος είναι κάποιος τόσο λιγότερο πλούτο έχει

Μένανδρος (Γν. μον. 52)



Ο Πλούτος είναι υπηρέτης περισσότερο της κακίας παρά της αρετής

Ισοκράτης (Προς Δημόνικο, 6)



Οι πάρα πολύ πλούσιοι δεν είναι ενάρετοι, και εφόσον δεν είναι ενάρετοι δεν μπορεί να είναι και ευτυχισμένοι

Πλάτων (Νόμοι, 743 C)



Είναι κακό να πλουτίζεις χωρίς να ξέρεις να κάνεις τίποτε άλλο

Όμηρος (Πλουτάρχου Ηθικά, 20D)



Ο πλούτος είναι σκέπασμα πολλών κακών

Μένανδρος (Βοιωτία, απόσπ. 90, Meineke)



Οι Ερινύες με το πέρασμα του χρόνου, με ένα αναποδογύρισμα της τύχης, τιμωρούν αυτόν που καλοπερνά με άδικες πράξεις

Αισχύλος (Αγαμέμνων, 463-465)



Μπορείς να έχεις πολλά πλούτη και να ζεις βασιλικά. Αν όμως σου λείπει η χαρά, τα άλλα τα βλέπω σαν σκιά καπνού και τίποτα άλλο

Σοφοκλής (Αντιγόνη, 1168-1171)



Την φτώχεια και τον πλούτο οι άνθρωποι τα έχουν στην ψυχή τους και όχι στα υπάρχοντα τους

Ξενοφών (Συμπόσιο, IV, 34)



Όταν έχεις πλούτο άπλωσε το χέρι και στους φτωχούς

Φωκυλίδης (Γνώμαι, 28)



Κακό είναι, κι ενώ υπάρχουν άφθονα χρήματα, από φιλαργυρία να μην ευεργετούμε τους ανθρώπους

Ευριπίδης (Ανθ. Στοβ. Ις, 5)



Το κέρδος να το θεωρείς ως όφελος μόνο αν είναι δίκαιο

Μένανδρος (Γν. Μον. 503)



Η άδικη απόκτηση χρημάτων, να πιστεύετε ότι δεν θα γεννήσει μόνο πλούτο, αλλά και κίνδυνο

Ισοκράτης (Νικοκλής, 50)



Κάποιος λοιδορούσε τον Βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη του Αναξανδριδεως, αποκαλώντας τον ¨τραχύ¨, αυτός απάντησε λέγοντας : ¨καλύτερα τραχύς παρά άδικος, εσύ ωστόσο είσαι φιλοχρήματος παρόλο που έχεις μεγάλη περιουσία¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 223 F)



Όταν κάποιος έδωσε κοκόρια στον Κλεομένη του Κλεόμβροτου, λέγοντας του ότι πεθαίνουν καθώς μάχονται στην μάχη για την νίκη, αυτός αποκρίθηκε: ¨δώσε μου καλύτερα από εκείνα που τα σκοτώνουν, διότι είναι ανώτερα από τούτα¨

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά 224 C)